terkedilmek

Yani şehirler diyorum, terkedilmek için var.

DİYALEKTİK MUTSUZLUKLAR

bir uzak sabah denizidir gittiğin kapı
ellerinde rüzgârın taşınmaz çamurları var
köpürmüş soylarımı toplarken çürüyen yanlarımdan
inan batmış şehirler gibi onarılmaz anılar
gözlerinde unuttuğum o eski aciz miras
almaya gelsem soluğumda dalgın yosun kokusu
biliyorum artık hiçbir gemi beni taşımaz
ve yeniden büyür içimde mağrur bir zakkum gibi
terkedilmek korkusu

susarsın bir silâhsızlanma akşamı
susarsın dudaklarında ıslıklar kanar
öpülmez dudakların ıslık yarası
mavzerdir dokunmalarım kirvem bilirsin
öpemem, öpersem tekmil bir aşiret tragedyası

hüznünü ver bana yeter, gizli hüznünü

kolları bağlı hüzün olsun dört yanım
ırağına vurma beni kirvem, ağlarım, delirirsin
sonra derler haklıdır sevdası
geç olur ki artık onarmaz rakılar
geç olur bir yaraya rakının dağılması

sen denize sırtını dönen uykusuz dağlı
gemiler nerde (ki çoğu hüviyetidir melankolinin)
nerde aykırı mavzerler (onlara sığdıramazsın ki öfkelerini)
barut esmeri tenine sevdalarımı sürdüğüm
nasıl taşıdın bunca yıl delirmiş saçlarında
o eski şark yelini
biliyorum dokunsam parmaklarım kırılır
dokunmasam eşkîya uykusuzluğu çetin silâhlar gibi

MURATHAN MUNGAN

terkedilmek,
alınyazım
anlıyorum.
anlamayan gözyaşlarım.

(12. yy Japon kadın bir şairden)

kalemimden duygular
Kocaman bir şehrin, terkedilmiş küçük bir kasabası gibiyim.Evet yalnızdım ama terkedilmek benim suçum değildi.İnsanlar…İnsanlar garipler.Gerçeklerle yaşamak istememişlerdi.Çürümeye yüz tutmuş gibiyidim,kırılmıştım,dağılmıştım.ayağa kalkmak istiyordum ama halim yoktu.Deniyordum,her seferinde daha sert düşüyordum yere.Galiba artık denemeyi bırakmalıydım.Evet,doğru kara buydu.Artık denemiyordum ve sonunda sonsuzluk.