76 syf.
9/10 puan verdi
"En iyi hikayeleri ölüler anlatır." (syf 54 )
Ah'lar Ağacı bu cümlenin en güzel ispatı sanırım...
Sabahattin Ali 'nin dediği gibi "Sözün şiirlerin mükemmelidir" Sevgili 
Didem Madak !
Kitabını okurken aklımdan geçen sadece bu oldu nedense. Acaba ben mi abartıyorum diye de düşündüm bir an.
Her dizesi hüzün, çaresizlik ,
Sen kendini terkedilmiş bir çocuk olarak mı kabul ediyorsun? Terk edilmiş çocuksun, manevi anlamda ben de öyleyim. Belki de biz insanlar hepimiz terk edilmiş çocuklarız. Doğmuş olmanın anlamı Tanrı tarafından dünyaya fırlatılıp atılmak değil midir?
Tatyana'nın Onegin'e Mektubu
Size yazıyorum –daha ne denir?
Hem daha ne söyleyebilirim ki?
Şu an, biliyorum, elinizdedir
Hor görüp cezalandırmanız beni.
Bu benim mutsuz kaderimdir,
Bir damla acıyı koruyarak siz,
Elbette beni terketmezsiniz.
Susmayı tercih ettim ben önce;
İnanın: şu rezil yaşamımdan
Haberiniz olmazdı hiçbir zaman,
Bir ümide kapılmış olsam
«Sen kendini terkedilmiş bir çocuk olarak mı kabul ediyorsun? Terkedilmiş çocuksun, manevi anlamda ben de öyleyim. Belki de biz insanlar hepimiz terkedilmiş çocuklarız. Doğmuş olmanın anlamı, Tanrı tarafından dünyaya fırlatılıp atılmak değil midir?»
Asla kimsesiz olmayacaktım söz vermiştin. Krallığında bana sunduğun taht dizlerinin dibiydi. Pis kokan düşlerimle safligimdan afaroz edilerek itildim oysa ayak uçlarına. Saçlarımda gezinirdi parmakların ve ben babasını tanımayan bi kadındım. Her şey için çok erkendi. Yokluk için fazla azdı anlarım. Küçük kadındım ben incinmiş ve terkedilmiş. Oysa kanatlarının altın da süngüsü ellerinde dimdik nöbetteydim. Gerçekten toprak olman şart mıydı. Asla bi ismin ve sıfatın yoktu bende. La zan ve la mekan oldun. Eğer parmaklarını aralayıp toprağını koklasaydım sana tapardim. Sen de tıpkı Tanrı gibi bir kadere mahkum ettin beni. Kollarım kanatlanmıştı oysa ve kırdı düşlerimi oğlun. Her babanın oğlu bir kadının tanrısı mi yoksa. Düşlerim parçalandı ve sesinle sarmaliyordum . Toprakta yeterli can yokmuş gibi gitmen şart mıydı. Senden sonra uzamadı saçlarım. Dediğinde hakliydin hala sevmeyi beceremiyorum. Acı çekiyorum. Son kez duyduğumda sesini bana en benin yabancısıyım dememeliydin. Insan olmayı çok deniyorum ama bu lanet bitmiyor ve ben oğluna baba demedikçe bitmez biliyorum. Son kez dizine dayasaydım başımı ve parkinsondan titremiş ellerinle sarmalasaydin zulufleri. Sana gelmek için acele etmiyorum. Sen gitmekte fazla aceleciydin oysa.
Sen kendini terkedilmiş bir çocuk
olarak mı kabul ediyorsun? Terkedilmiş çocuksun, manevi anlamda ben de öyleyim. Belki de
biz insanlar hepimiz terkedilmiş çocuklarız. Doğmuş olmanın anlamı, Tanrı tarafından
dünyaya fırlatılıp atılmak değil midir?