Bedriye Atsız, Almanya'ya Gidiyor: Yağmur Atsız Almanya'ya gidişlerini şöyle anlatıyor: "1959 Yılı'nda Annem, eşi Atsız'la arasındaki şiddetli geçimsizlik dolayısıyla, zamanın Maarif Vekili (Millî Eğitimi Bakanı) ve yakın gençlik arkadaşı Tevfik İleri'den kendisini yurtdışında bir göreve tâyin etmesini ricâ etdi. O da Bonn Büyükelçiliği'ne bağlı Talebe Müfettişliği ve Kültür Ataşeliği'ne Muâvin olarak gönderdi. O sıra asıl Müfettiş, Âile Dostumuz Adnan Ötüken'di. Annem 'adam olmamız için' yanına beni ve küçük kardeşim Buğra'yı da aldı... Gidiş o gidiş..." (Yağmur Atsız 2005: 10). Atsız'ın 26 Eylül 1958'de Fahrettin Kırzıoğlu'na yazdığı mektupta ise şöyle bir kayıt var: "Bedriye ve Buğra, Almanya'dan döndüler. 18 Eylül'de, Buğra'nın mektebi başladı." (Hacaloğlu 2013: 53). Tevfik İleri'nin ikinci defa Millî Eğitim Bakanlığı 13 Nisan 1957-25 Kasım 1957'dir. Demek ki Almanya'ya gitmek için teşebbüs 1957'de yapılmış ve muhtemelen 1957 güzünde Almanya'ya gidilmiştir. Belki de başlangıçta Yağmur beraber götürülmemiş ve o ancak 1959'da annesi ile kardeşine katılmıştır. Yine de Deliorman'ın, Atsız'dan naklettiği cevabı, yıllar sonra hatırlayıp yazdığını göz önünde bulundurmak ve tırnak içinde verilen cevabın, Atsız'ın bire bir sözleri olduğunu düşünmemek gerekir.
Cennetin Sonu
karanlık yolların içinde bulacaksın kendini
düşen kayalar altında ve uçak leşleri,
buna hazır mısın?
senden başka herkesindir bundan böyle Mare Nostrum,
ki, yüzünden gitmeyecek dalgalarının tırnak izleri.
ve belki de kalbin,
uçarken gökdelen camlarına çarpa çarpa düşen bir kuş olacak.
yavaşça düşebilecek misin,
dikkat çekmeden, acısız?
uzaklarda
Nedir töresi sevdanın bilmem? İlk kez sevdalaniyorum çünkü. Lakin yüreğimin gizini olduğu gibi aşiķâr etmek isterim. Dilerim ki sevdam kadar sözüm de dogru ve temiz olsun. Sana sevdalandım Muradhan. Günlerce gözüm uyku tutmadı, söz tutmadı dudaklarım. Yaptığım her işe hayal bulaştı, düş bulaştı. Çoğu kez anlamadım hayalde miyim? düşte miyim? Toprağa düşen ilk tohum gibi, sabi bedenime düşen ilk sevda bu. Yüreğimin ilk cemresi. Bu yüzden ne töresini bilirim sevdanın, ne de hukukunu. Bildiğim sevdamın kendisidir. Bedenim içinde ikinci bir can gibi kımıldanıp durur. Lakin bilemem sevdam sana mıdır? suretine mi? Belki de her ikisi de tutar birbirini etle tırnak gibi.
"Bilirim dilin laldir, lakin aşikâr et bana yüreğini."
Sayfa 69
".. çocukluğun en sinir tarafı da ne yapman gerektiğini sana durmadan söyleyen birileriyle birlikte yaşamaktır. Uyu, uyan, kalk, yemek ye, yıkan, eve gel, ders çalış, koşma, terleme, su içme, üstünü kirletme, küfür etme, tırnak yeme.. Cici çocuk ol, efendi ol, saygılı ol, şeker ol, şirin ol.. Sıcak yazlar çabuk geçti. Oysa çocukken yaralar bereler içinde hiç tükenmezdi.. 'daha dün gibi.' Bir öğle uykusuna feda edeceğimiz neler var şimdi.. Büyüdüğümüz, bir arada olduğumuz. Sıcak bir yaz günü ağrıyan bir başa şefkatli serin bir eli özlediğimiz. Eyvah neler oluyor bana dediğimiz. Dansöz ve tüpçü olma hayalimizi bütçe denkleştirmelerinin kapladığı. Bir öğle uykusunda görülen bir çocuk rüyası. Üstüne Temel Reis çizilmiş uçurtmayı bir türlü uçuramamışız. Bahçede sırayla sallanırken rüzgâr Temel Reis'i alıp götürmüş. Uyanmışız. Rüzgâr nedense boğazımıza bir yanma getirmiş. Fark edince, büyümüşüz."
İnsanoğlu bir gün virgülü kaybetti ve söyledikleri birbirine karışmaya başladı.
Noktayı kaybettiğinde düşünceleri uzayıp gitti, onları bir araya getiremedi. Bir gün ünlem işaretini kaybetti; sevincini, öfkesini, tüm duygularını yitirdi.
Bir başka gün soru işaretini kaybetti, soru sormayı unuttu o zaman da. Derken bir gün iki noktayı kaybetti ve kimseye bir açıklama yapamaz oldu. Yaşamın sonuna geldiğinde elinde yalnızca tırnak işareti kalmıştı, içinde de başkalarının düşüncesi vardı.
AlexKanevsky
Terekesinde kitaplar, kitaplar, kitaplar. Belki de “hakikat aşkı” idi onu avutan. Tırnak içinde görüyor bu tabiri. Önemsiyor galiba. Hakikat ama niçin kalbinde hala çok büyük bir boşluk. Kalbin macerası. Sırası değil.
Sayfa 52Kitabı okudu
İçinde ‘nasıl anlatılır’ını bilmediğin bir boşluk. Ruhunda sana ait ama sana benzemeyen bir alan. En çok onu arıyorsun. En çok ondan kaçıyorsun. Bir tanımı yok. Kitaplarda yok, şarkılarda, şiirlerde yok; gündelik yaşamın içinde en ufak emaresi yok. Onu bulamadığından bileğin kağıtlara düşüyor. Onu bulamadığından aydınlıklardan siliniyor
Sessiz Çığlık
Bütün seslerin gökyüzünde toplanacağını düşünsek,
Dünya'nın her köşesinden her an acı bir ses asılır gök Kubbe'ye.
O ses;
Gece uykusunu tam alamayanların şikayeti değildir..
Oyuncağı kırıldığı için saatlerce ağlayan bir çocuğun,
Birkaç saat aç kalanların müşkül sesi değildir !
O ses;
Ailesinin üzerine bomba düşme korkusuyla uyuyamayan