Körburun’da eksiklerine rağmen Hikmet Hükmenoğlu’nu potansiyeli yüksek bir yazar olarak düşündüğüm için normalin üzerinde beklentilere girmiş olmalıyım. Henüz ilk bölümü bitirdiğimde hayal kırıklığına uğradığımı söyleyebilirim. Karşımda klişelerle kurgulanmış bir gençlik hikayesi vardı. Ömer’in ilgi alanlarını da hesap ederek ay hikayeleri aracılığıyla büyülü gerçekliğe biraz göz kırpılır, astronomi, bilim kurgu ve tam olarak tanımlanmamış öfke kitabı ilgi çekici hale getirebilir motivasyonuyla okumaya devam ettim.
Ne yazık ki bunların hiçbiri gerçekleşmedi. Yazar kendi açısından kolay yolu seçerek edebiyatı sürükleyici tema olarak kullanmıştı.
Ne diyelim, edebiyat konuşası varmış.
Kitaplardan falan söz ettik, manşet düzeyinde biraz siyasetten ve Ömer’in gönül ilişkileriyle Atmaca bitti.
Genel anlamda yazar her ne düşünmüş ve kurgulamışsa bunu okuyucuya aktarmakta başarısız kalmış. Yerçekimsiz ortamda süren ay ve astronot hikayeleri yörüngesiz birer uzay cismi gibi, öfke ise son bölüme kadar nadiren yeryüzüne düşen göktaşlarına benziyor. Bunların üzerine Ömer’in doğmamış çocuğuna mektup yazmaya başlamışıyla anlatım keşmekeşe dönüşüyor.
Kitap tümüyle başarısız değil elbette. İlgi çekici güzel benzetmeler, yer yer yaratıcı çözümler, psikolojik çıkarsamalar hoşunuza gidebilir. Ömer’in ilişkileri iyi işlenmiş. Özellikle Derya ve Mine ile ikili ilişkiyi sürdürdüğü bölüm bence en başarılı bölüm. Eğer bu tarz bir ilişkiyi merkeze alarak kurgu düşünülseydi muhtemelen çok daha başarılı bir kitap oluşturulabilirdi.
