Koskocaman bir seri bitti. Arka arkaya dört devam filmi izlemiş gibiyim. Bir edebi ve görsel şölen. Görsel de diyorum çünkü Yaşar Kemal öyle güzel anlatıyor ki kişileri, olayları, mekanları sanki bir film izler gibi gözünüzde canlandırıyorsunuz. Sanki İnce Memedin yüzü, Hürücenin yüzü atının koşuşu hep gözümün önündeler.
Zenginden alıp fakire veren bir Robin Hood misali. Genç cumhuriyette ağalık ve kölelik düzenine başkaldıran ve tüm köylüyü arkasına alan bir İnce Memed. Canları pahasına onu savunan köylülere; birebir iyiliğini görmeseler dahi, başlarındaki veya yörelerindeki bir ağayı öldürmesi yetiyordu.
Yaşar Kemal’in dili çok akıcı ve oranın ağzı ile öyle güzel gidiyor ki kitaplar. Çok fazla süslü cümleler yok. Tüm Anadolu insanından bahsetmiş. Yiğidinden, zaliminden, safından, kurnazından, acından tokundan, ağasından kölesinden.
Her kitapta bir ağa öldü. Hepsinde daha fenası geldi yerine. Kitap biterken de bu ağalık bu kölelik bitmez diye içinizden geçiyor. Şimdi de modern ağalar yok mu şehirlerde ve modern köleleri onların. İçimizde yaşayan başkaldırı ruhu İnce Memed. Bu dünyanın ağası paşası biter mi? Modern İnce Memedler de yok değil ama zor işte kapitalizme başkaldırmak zor!!!
