Sabit Bünânî diyor ki: "Çok afacan bir genç vardı. Annesi ona hep öğüt verip dururdu. Derdi ki: 'Oğlum! Bir gün öleceksin. Mutlaka o günü düşün ve onun için hazırlık yap.' Nihayet o ölüm günü gelip çatmıştı. Oğlu can çekişmekteyken, anne oğlunun üzerine kapanarak diyordu ki: 'Oğulcağızım! İşte ben seni hep bugünle ilgili olarak uyarır dururdum ve derdim ki, 'Evlâdım! Bir gün ölüm var!' Oğlu annesine döner ve şöyle cevap verir: 'Anacığım! Benim öyle bir Rabbim var ki, O'nun iyilikleri sonsuzdur. Ben umut ediyorum ki, yaptığım bazı iyilikler sebebiyle Rabbim beni fedâ etmez." Sabit Bünânî diyor ki: "Çocukcağız, Rabbine olan hüsn-ü zannıyla rahmetli oldu. Allah rahmetiyle karşılık versin."
Sayfa 78Kitabı okuyor
YAZMAK İÇİN
Bu akşam ben
Yazmak için yazacağım sadece
İyi insanlardan biri olduğum için
Ya da bir amaç uğruna değil
Siyah, beyaz, alev rengi
Ya da içimden geldiği gibi değil
Günahlarımdan kurtulmak
Geçmişi unutmak için hiç değil
MÜKEMMEL ÖTESİ OKUYUN OKUTTURUN 10 ÜZERİNDEN 10000 !!!
Dilimiz döndüğünce yazdık.. Uzunca okumaları sevenlere gelsin.
İnsanın beyninin içinde dönen duran düşüncelerle hayatın akışına ayak uydurmasının bu kadar zorlayıcı olacağını düşünmezdim. Daha doğrusu insanın bu kadar düşünebilecek bir varlık olduğunu düşünmezdim. Ne zaman ki bir şeyleri istemsizce düşünürken kendimi buldum, o zaman anladım. İnsan düşünmekten ibaret olabiliyormuş.
BİZİ HATIRLA // HASAN KARATAŞ
Değişti zaman,
Değişti insan
Yazarımızın deyimiyle yeni bir mevsimi yeni bir iklimi deneyimlemeye, kelimelerin sihirli dünyasını keşfe çıkmaya var mısınız dostlar...
Sebepsiz gidenlerin gidişine anlam yükleme anlamsızlığı, oysa onlar hatırlamaz bile kalanların zorlarını, geride kalanların tek sığınağı olan yaşanmışlıklarını ve yaşanmamış olanları hayal etmesini, gerçekleşmeyecek bir umutla bekleyişini. Nasıl bir hasret yangınında kavrulduğunu, nasıl bir acının yüreğini yaktığını. Oysa giden gitmiştir, geri gelmemek üzere...Geriye kalan hikaye aslında tek kişiliktir.
Hiçbir zaman gelmeyecek şeyler için. üzülme ve bir gün gelir diye de
bekleme
Umut işte
bir rüyayı gerçekle karıştırsın hep
Büyüme çocuk
dünya çocukça yaşarken güzel
Yorgunum düşlerim kırgınlıklar ile
dolu
çekip gitmek istiyorum
Hasan Karataş ın noktalama işaretleri ve başlık kullanmadığı şiirlerini özgün ve kendine münhasır buldum, kendimizden de kesitler bulacağımız dizeleri hissederek okudum. Şiirlerde, denemelerde hasret, hüzün ve serzeniş hissettim, bir yara vardı derinlerde, kabuk bağlamamış öylece bekliyor, UMUT işte der gibi...
Güneş Sende Doğar Mı Ki?
~•~
I.
Ey Alem-i İslam'ın kanayan yüreği,
Gözü kanlı Siyonizmin elinde bir keklik avı,
Bir zamanlar masmaviydi gökyüzün,
Sokakların huzur kokar,
Kardeşliği anlatırdı.
-MâhfiKitabı okudu
Ve küçücük olan o kız, büyümeye mâhkum bırakılmıştı. Büyümüştü, kendini büyütmüştü. Mutluluk duygusunun nasıl hissettirdiğini unuttuğunda artık hiçbir duyguyu da hissetmediğinin farkına vardı. Duygusuzluk muydu onu büyüten? Yoksa büyümesini sağlayan asıl şey insanlar mıydı? Yaşadıkları yaşına gıre ağırdı,anlayamadı. Ona normal geliyordu, çünkü küçüktü. Nasıl bilebilirdi ki? Bedenindeki el izlerini kaldırmak istese vücudunu kaybederdi, biliyordu. Kendinden nefret etti o an. Korunmadığı içindi bu nefreti. Kendini korumamıştı, karşı gelmemişti. Ama unuttuğu bir şey vardı. Küçüktü, ufacıktı. Kalbi kadar büyük olsaydı korurdu kendini. Kendine olan nefreti hissettiğinde bile duygusuz değildi, fark etmedi. Küçük yaşlarıyla yüzleşmedi, büyüyecek yaşlarıyla konuşmadı. Doğum günlerini kutlamadı, doğduğu güne lanet etti. Bir umut eli uzansın istiyordu ama eğer umut eli uzanırsa istemeyecekti bunu da biliyordu. Umudunu yitirdi, hayallerini ve yaşlarını da gömdü. Kendine yardım etmeyi, kendini iyileştirmeyi biliyordu. Ama ilk defa yapmadı bunu. Küçüklüğünü karaladı, hatırlamak istemedi, yardım etmedi. Eğer bir gün pişman olursa ancak o zaman el uzatabilirdi küçük kıza. Eğer küçük bedenindeki büyük kalbi gibi olursa ancak o zaman sevebilirdi kendisini. O kız çocuğu hep bekleyecekti onu, çünkü beklerdi. Bir yardım eli uzanmasını hep beklerdi. Büyüdüğünde sorgulamayacaktı, sadece bedenindeki izlerle ve ruhuyla kendisini sevdirmeye uğraşacaktı.
Bundan bin yıl kadar önce,
Henüz diktiklerinde beni,
Dört ünlü büyücü vardı,
Bugüne dek yaşadı isimleri:
Yiğit Gryffindor, vahşi kırlardan,
Adil Ravenclaw, dar kayonlardan,
Tatlı Hufflepuff, geniş ovadan,
Kurnaz Slytherin, bataklıktan.
Ortak bir dilek, umut, rüya peşinde
Cüretkar bir plan yoğruldu
Genç büyücüler eğitilsin diye,
Böyle kuruldu
