Bugünü, dünü unutmak için yaşamak, hiçbir halta yaramadı. Aksine... Unutulması gerekip de unutulamayanlar, katlana katlana çoğaldı. Meğer önce yarını unutmak gerekiyormuş...
"Vefa, bazen unutmaktır!" diye söze başlar Gündüz Vassaf. Sonra da devam eder: "Vefalı olmak, unutmamak değildir. Oysa bazen tam tersine, vefamızı göstermek, vefalı olduğumuzu anlatmak için unutmak, unutmak, unutmak gerekir. Unutmak, her zaman alçaklık değildir çünkü, bazen de bağışlamaktır. Aslında hiç unutamadığımız bir şeyi, bir tür bilgelik bilgisiyle, maskesiyle de diyebiliriz, hiç hatırlamıyormuş gibi yapmak da unutmanın erdemlerinden biri sayılabilir.
"... Vefalı olmak için unutmak zorundayız. Tuhaf mı geldi bu cümle? Doğru, bana da önceleri tuhaf geliyordu. Ben artık vefayı, hatıralara tam bağlılık, ilk yaşantılardan hiç kopmamak, ayrılmamak, bir evi, bir şehri, bir anıyı terk etmemek ve duygusuyla teselli bulmak yerine, YENİDEN YAŞAMAK ÜZERE GERİ DÖNMEYİ GÖZE ALABİLMEKTİR diye tercüme ediyorum. Vefa, 'ilk'e, ilk kaynağa da bağlı olmaktır, kalmaktır, diye özetliyorum."
Umut ediyoruz, öyleyse yaşıyoruz. Algılanıyoruz o halde varız :)
“Var olmak algılanmaktır, yaşamak yorulmaktır, çok dinlemeli az konuşmalı, affedebilmeliyiz. Affetmek unutmak değil, o duruma karşı nefretin bitmesidir. Dinleyen aslında konuşandır. Dinlemek; göz, kulak, kalp ve dikkatle olur...” Daha bir sürü hayat dersi çıkardım ben. Altını çizdim her yerini, ilk defa kitabıma kimi zaman komik, kimi zaman kendimi eleştiren notlar düştüm. Başladığı kitabı hemen bitirme eğiliminde olan ben, kitaplar üzerinde uzun düşünmeyi çok sevmem :( bu nedenle daha çok roman tercih ederim. Bu kitapta düşünmeden geçemedim. Kitaptaki alıntılar konuya tam uymuş, her yerden, hiç tahmin edemediğimiz yerden alıntılarda. Bazen şiir okuduk, bazen filmlere gittik, bazen psikologları tanıdık. Bu kadar fazla ve yerinde kullanılan alıntı yazarın çok okuduğunu, okurken sadece kendi alanında sınırlı kalmadığını gösterir. Hatta tıp eğitimini eleştirmiştir. İçinde edebiyat, sinema olan bir müfredatın olması gerektiğini söylemiştir. Mesleğini aşk ile yapan öğretmenlere “ İman şövalyeleri “ diyerek öyle bir öğretmen olmaya özendirmiştir. Bulunduğum konuma şükretmemi sağlamıştır. Faydalar say say bitmez. İyi ki okumuşum. Sen hep yaz Rüknettin’in şairi hem şair olarak, hem psikolog olarak.
@Edaorn 
Başı Sınuklar İçin Kılavuz 
Kemal Sayar
Ya hatırlamak istemediğin için hatırlamıyorsan ve hatırlamamak için yani unutmak için çok çaba sarfettiysen ve hatırlamadığın için aslında feraha ermen gerekirken hatırlamadığın için hatırlamamanın seni feraha erdirecek şey olduğunu da hatırlamadığından hatırlamak istediysen ve ben sana kendini hatırlatacak yolu gösterdiğimde sen o yoldan gidip de hatırlayınca aslında unutmak istediğin her şeyi sırtına bir yük gibi tekrar alıvermenin pişmanlığını duyuverirsen ama bir kez daha unutma şansın olmadığı için hayatının sonuna kadar bedbaht yaşamak zorunda kalırsan ne olacak?
Sayfa 62 - Dedalus KitapKitabı okudu
.. Ama bugünü, dünü unutmak için yaşamak, hiçbir halta yaramadı. Aksine... Unutulması gerekip de unutulamayanlar, katlana katlana çoğaldı. Meğer önce yarını unutmak gerekiyormuş...
Doğan KitapKitabı okudu
İnsan hayatında bir daha asla yaşamak istemediği anlar, yıllar vardır. Unutmak bir daha hatırlamamak için yüreğinin ta derinliklerine gömmeye çalıştığı acılar.
Sayfa 140Kitabı okudu
Yüksek eğitimin bu denli rağbet görmesinin nedenlerinden biri de budur. Kitaplara ve Üniversitelere akın, meyhaneye akın gibi bir şeydir. İnsanlar bu acayip ve gülünç çağdaş dünyada doğru dürüst yaşamanın güçlüklerini anladıkları için, işi bir çeşit aylaklığa vuruyorlar; yaşamak sanatında yürekler acısı beceriksizliklerini unutmak istiyorlar. Kimi alkol içerek, ama çoğu kitap okuyarak ya da güzel sanatlara amatörce bir merak besleyerek dertlerini unutuyor. Kimi çapkınlıkla, dansla, sinemayla, radyoyla avunuyor, kimi de konferanslarla, bilimsel meraklarla. Kitaplarla ve konferanslarla avunmak, içki ve çapkınlıkla avunmaktan daha iyi. Kitap okuduktan, konferans dinledikten sonra insanın başı ağrımaz; seviştikten sonra duyulan o umutsuz hüzün sarmaz insanı.
Sayfa 449Kitabı okudu
Ama bugünü, dünü unutmak için yaşamak, hiçbir halta yaramadı. Aksine... Unutulması gerekip de unutulamayanlar, katlana katlana çoğaldı. Meğer önce yarını unutmak gerekiyormuş... Her doğanın yeni bir güneş olduğuna inanacak kadar unutmak... Her güneşi ilk ve son kez gördüğüne emin olacak kadar unutmak.
Sayfa 57Kitabı okudu
Hayat
Çok denedim seni unutmak için
Kadehlerce içtim avunmak için
Her akşam bir başka aleme daldım
Kendimi yeniden yaratmak için
Sevgilim ben seni unutmak için
Mümkün değil seni birden unutmak
Mümkün değil seni içimden atmak
Sana öylesine alışmışım ki
Mümkün değil inan sensiz yaşamak
Tutsak oldum sana ayrılmak çok zor
Sensizlik içimde ateşten bir kor
“ Ama bugünü, dünü unutmak için yaşamak, hiç bir halta yaramadı. Aksine... Unutulması gerekip de unutulamayanlar, katlana katlana çoğaldı. Meğer önce yarını unutmak gerekiyormuş. “
İnsanın hayatında bir daha asla yaşamak istemediği anlar, yıllar vardır. Unutmak, bir daha hatırlamamak için yüreğinin ta derinlerine gömmeye çalıştığı acılar. Ne acıdır ki o anları unutmaya çalıştıkça, anıları Hatırlatan biz söz, bir kişi, bir koku, bir yer, hiç ummadığınız anda karşınıza çıkıverir. Bunun nerede ve ne zaman olacağını bilemezsiniz. Zar zor kabuk bağlattığınız yaralar kanamaya, yüreğinizde küllemeye yüz tutmuş kor ateş gibi sizi bir anda içine çekiverir. Ne büyük bir acı...