Bazen zaman su gibi akıp gitsin ,
Bir an önce her şey bitsin istiyorum
Bazende zamanı durdurmak
Anın tadını çıkarmak.
Bir daha geri gelemeyeceğim yaşlarımı doya doya yaşamak istiyorum.
Ama bir bakıyorum ki ,
Ne heves ne istek hiç yok
Kalmamış...
Yitirmişim içimdeki kız çocuğunu ,
Göklere çıkaramadan
Gömmüşüm yerin yedi kat dibine...
Çıkarmak istedikçe yer yüzüne ,
Daha da dibe çekiliyor ...
Sonra yine bir pes ediş bende,
Bırakıyorum çıkarmayı
Bir kürek toprakta ben atıyorum üzerine.
Geçenlerde bir yerde okumuştum
Oblomovluk diye bir varoluş trajedisi
Bilinçli bir tembellik, uyuşukluğun aksine fazla uyanıklık
İleriyi görüp ,herşeyin farkında olma.
Bu sonunu görme farkındalığından dolayı
Gittiği yolda ilerlemeyi istememek,tükenmişlik...
Ben Özlem ,
ben 26sında küçük bir kız çocuğu
Ben özlem etrafına rengarenk çiçekler saçarken ,kendi içinde siyah olanım
Ben başlı başına bir varoluş trajedisinin ta kendisiyim... (2017) Ö. Y. K. @canimkendim41
Yeni bir hayat
İsmet eşini seviyordu ama eşini sevmesi yetmiyordu. Eşiyle birlikte kaynanasını, kayınbabasını, kaynını, baldızını ve hatta hayattaki tek marifeti göbeğinde çay bardağı durdurabilmek olan bacanağını da sevmek zorundaydı. İsmet bu duruma deli oluyordu.
Evde her şeye eşi karar veriyordu. İsmet'in hangi balkonda oturacağına kadar. Karşı