Maskelenmiş yalnızlık, hayatı da sahip olunan
"şey" haline getirdi, hayata yakılan ağıtlar sıradanlaştı, Tanrı kendisinden bir şeyler beklenen, hatta talep edilen bir konuma indirgendi. Ben ve hayatım tek olduğuna, üstelik başkalarının hayatlarıyla kaynaşıp benlik sınırlarını yitirmeden bir bütüne katışabildiği oranda hayat olabileceğine göre, ben ve hayatım diye bir ikili
nasıl olabilir ki? Ama azımsanmayacak sayıda insan, farkına varmadan, kendisi ve hayatından oluşan bir ikilinin yalnızlığına kilitlenip kalıyor.
Ey yalnız adam, bugün henüz kalabalığın acısını çekiyorsun. Bugün henüz bütün cesaretine ve ümitlerine sahipsin. Fakat bir zaman gelecek, yalnızlık seni yoracak. Bir zaman gelecek gururun eğilecek. Ve cesaretin kırılacak. Bir zaman gelecek "ben yalnızım" diye haykıracaksın..
Bir boşluğun, bir kitle gibi yer doldurması nasıldır sence bir insanın içinde? Bir kitle gibi kalbinde, zihninde… Bir boşluğun isimsiz olması ve yerini hiç yadırgamaması, ev sahibi gibi davranması… Misafirliğini bilmemesi, yapışması, seni esir alması…
Boşluk dediğin uçucu değil midir? Boşluk dediğin, haddini bilir; yeri gelir, yerini dolduracak
Cennette bütün güzellikler, arzulara ulaşmak ve kurtuluşlar, çağlayıp akan süt ve bal ırmaklarının kıyısında bir başına seyretmek, bir başına içmek ve bir başına oturup berzahta yaşamaktır. Derler, çirkinliker ve eli boş kalmalarla daha âsûde "yalnız" kalınabilir, dert ortağı olmadan, acıyı paylaşacak biri olmadan, dostsuz. Bu başlı
Bu yalnızlık dedikleri vahim şey beni yiyip kemirmeye başlayalı çok olmamıştı sanki. İnce ince elediğim anılarımla bana mutluluk veren yalnızlık beni zamanla zincirlere vurdu. Kahırlarla dolu bir fırtınaya sürüklendi bedenim. Sümbül bahçeleriyle bezeli mor ve mavi evlerin önünden geçerken beni sapa kalan bir sokağa ilerlemeye teşvik etti. Zamanla sokak lambaları da söndü. Eskiden üzüntü vermezdi zaten karanlık. Baş ağrılarım bu denli azmasaydı. Ama bir zamandır açıkçası ben de bilmem nedenini. Gölgem bile kendinden korkar olmuş. İğrenç bir müzikalin tınısı gelmiş kulağıma saltanat kurmuş. Moonlight sonata dinleyip bu acı tadı bastırmayı ümit ederim.
O Işık
“Ben yoksam, biliyorum, ben sende yokuz..
Sen yoksan, biliyorum, sen bende yokuz..
Ve de gözlerimizde bir o ışık., ki..
O yoksa, biliyorum, biz bizde yokuz.”
