Arabasında yeşil ışığın yanmasını beklerken bir anda kör olan adamla başlıyor tüm hikaye. Fakat bu körlük karanlık değil beyaz bir körlük, üstelik de bulaşıcı. İlk körü evine götüren adama, karısına, gittiği göz doktoruna, doktoru görmek için gelmiş diğer hastalara hepsine sırayla bulaşıyor. Tek biri hariç, doktorun karısı. Körlüğün bulaşıcı olduğunu anlayan devlet, körleri eski bir akıl hastanesine kapatıyor ve burada bir yaşam mücadelesi başlıyor. Hiçbir karakterin ismi yok; ilk kör, ilk körün karısı, doktor, gözü siyah bantlı yaşlı adam gibi tanımlamalarla anılıyorlar kitapta. Sonu tatmin edici bitmese de tüm şehrin kör olduğu hayat oldukça etkileyici sunulmuş. Nokta ve virgülden başka noktalama işareti kullanılmaması da ilginç olmuş.
“Ne düşündüğümü söyleyeyim mi sana, Söyle, Bence biz kör olmadık, biz zaten kördük, Gören körler mi, Gördüğü halde görmeyen körler. “
Sedef Öztürk ve 
