Yüzeysel bilgi dezenformasyonun anasıdır. Dezenformasyonu bu yüzeysel kadın doğurur. Neil Postman, "ABD nasıl ABD oldu, isteseydi ABC olamaz mıydı?" sorularına çok güzel bir biçimde yanıt veriyor bu kitabında. Okuyun, okutun, ok?
Neil Postman'ın argümanlarla ve tarihsel ilişki içinde çocuk kavramının nasıl yaratıldığını ve nasıl yokoluş dönemine girdiğini açıkladığı güzel bir kitap. Argümanlarını çok sağlıklı buldum özellikle kavramın varlığının önce yoktan var olması ve arından yok olması çok doğru.
Kitap geçmişten bugüne Amerikan kültürünün geldiği durumu tarihsel olarak inceleyip sonuçların ne denli kötü durumda olduğunu anlatıyor bize. Bu durum 21. yüzyılda tüm ülkeler için geçerli bir durum özellikle de televizyon izleyicisinin araştırmalara göre dünya ülkeleri içinde 2. sırada yer alan Türkiye için. Kitabın ön sözünde de belirtildiği üzere Cesur Yeni Dünya adlı distopik romanın temel aldığı insani içgüdülerin bugün içinde yaşadığımız toplumun gerçeği haline gelmesi korkutucu. O kitabın sonunda kaçarak vahşi olarak adlandırılan insanların yanına gidiyorlardı. Bugün de medyasız, iletişim araçlarından uzak yerlere kaçma trendi var. Özellikle kıyı bölgelere yerleşme fikirleri içinde olan insanalar. Bu uyuşturucu almak istemeyen farkındalık sahibi insanlar. Yeni bir film çıktı. Dont Look Up. Filmi izlerken aklıma bu kitaptaki habercilik bölümü gelmişti. Filmde dünyaya altı ay sonra meteor çarpacak ve bunu duyurmaya çalışan bir bilim insanı haber programına katılıyor. İki sunucu bu haberi veren bilim insanlarıyla espirilerle karşılık veriyor. Ve onlara ne yapıyorsunuz siz bu kadar ciddi olmayın insanlar bizi iyi vakit geçirmek için izliyorlar, dediler. Bu kitabın bir çok bölümünü bu filmde izledim ve eleştirilen meseleri düşünerek eleştirilen ortamın içerisinde bir televizyon ekranında iyi vakit geçirmek açtığım bir filmde bunu görmek beni oldukça düşündürdü.
Neil Postman şu an'ı nasıl değerlendirirdi bilmiyorum.Tahlil edeceği pek çok mesele olacağı kesindi.Teknolojinin Kültür'ü nasıl yok ettiğini,manadan yoksun bir dünya düzeninin,eğitim sisteminin ve kültürün olduğu muhakkak ve bu sadece Amerika özelinde de değil.
Tavsiye ederim muhakkak okuyun.
Neil Postman “Televizyon Öldüren Eğlence” kitabında farklı yönleri ile ve verdiği birçok örnek ile enine boyuna televizyonu insan odaklı olarak eleştirmiştir. İki bölümden oluşan kitabın ilk kısmında yer alan başlıklarda söylem içeriğinin ve bunu taşıyan unsurların değişimi sıralanmıştır. Yunan kültüründe hâkim olan sözlü ifadenin yerini yazılı
Televizyon: Öldüren Eğlence... Kitabın isminden dahi anlayabiliyoruz durumun vahametini. Evlerin demirbaşı olarak görülmeye başlanan, evimizdeki en güzel yere konumlandırılan televizyonlardan yayınlanan programlara bütünüyle düşman değil elbette yazar. Ona göre eğlenmek de sorun değil, yalnızca her şeyi eğlence olarak görmekle başlıyor asıl
Orwell'i korkutan, kitapları yasaklayacak olanlardı. Huxley'i korkutan şey ise kitap okumak isteyen kimse olmayacağı için, bir kitabı yasaklamak için de hiçbir neden olmaması ihtimaliydi. Orwell hakikatin bizden gizlenmesinden korkuyordu. Huxley ise hakikatin umursamazlık denizinde boğulmasından korkuyordu. Kısacası Orwell nefret ettiğimiz şeyin, Huxley ise sevdiğimiz şeyin bize zarar vermesinden korkuyordu.
‘Televizyon: Öldüren Eğlence’. Televizyon, evet, öldürüyor fakat neyi öldürüyor ve bunu nasıl yapıyor? Sonuçta televizyon cansız bir varlık. Bizi kapı arkasında, elinde bıçak ya da silahla bekleyen bir kişi değil. Peki, nedir televizyon ve bir ölüme nasıl sebep olabilir?
Televizyon, birçok yönden kişiye zarar veren bir iletişim aracıdır. Bu
George Orwell yönetim sistemi güç kullanarak bize son vermesinden korkardı, oysa
Aldous Huxley için sistem bize sonsuz eğlence imkanı sunarak bizi kontrol altına almasından korkardı. Örneğin, iki fareniz var. Bir tanesi istediğiniz şeyi yapamayınca cezalandırırsınız, yapınca ödüllendirmezsiniz. Diğeri ise istediğiniz şeyi yapınca ödüllendirirsiniz, yapmayınca ödüllendirmezsiniz. Hangi fare size dinlemeye ve karşı çıkmamaya daha istekli olacaktır dersiniz?
Aynı şey
Neil Postman'nın zamanında televizyon bunların işi zaten yapıyor. Yapılan araştırmalara göre insan televizyon izlerken aklı uyku delta aşamasına benzeyen bir aşamada oluyormuş. Her gün aynı şeyleri izlerse uyku terapisi almış gibi söylenenleri kabul etmez mı dersiniz?
Sistem etrafımızda olup bitenlere haberdar olmamak için eğlence sunarak bizi oyalamaya çalışır. Böylece dünya küçük köye değil, tek insan dünyasına dönüşür. "Keyfim yerinde iken bana ne dışarda olanlardan?" der gibi oluruz.
Aldous Huxley'ye göre bunun en iyi çözümü siyaseti ve medyanın epistemolojisi anlamaktan geçer.
Neil Postman interneti görseydi: "Televizyon da neymiş?" derdi.
Şahan'ın canlandırdığı Tehlike Çanı programını izleyenler var ise bu kitabı çok güzel özetlemektedir.Reyting için yapılamayacak şwy yoktur.Eleştirsekte bizlerde bu show dğnyasının esareti altına girmekteyiz.Televizyon dünyasında her programın show dünyası adı altında yapıldığını her şeyin bu dünyanın esareti altında kaldığını anlatmaktadır.Yıllar öncesini anlatan kitap günümüze hala ışık tutmaktadır.O dönemde anlatılan ne var ise hepsi günümüzde de aynıdır.Saf katıksız iyi olan kazanmıyor hep show yapıp iyi olan kazanıyor.
Eserde matbaa ve telgrafın insan hayatında meydana getirdiği değişiklikler ele alındıktan sonra televizyonun ABD’deki uygulamasından hareketle insan yaşamını nasıl etkilediği mukayeseli bir şekilde ele alınmıştır. Eser distopya örneklerinin en başarılarından George Orwell’ın 1984 ve Hayvan Çiftliği ve Aldaus Huxley’in Cesur Yeni Dünya adlı
