“İnsan bir volkann üstünde yaşayınca öyle bir ateş basar ki umursamazlık bile fokur fokur kaynayarak aşka dönüşür.”
Sayfa 77Kitabı okudu
Modernitenin ürettiği yersiz yurtsuz zihin, kendisine sanal ve yapay kurgular içinde bir ev/yurt arar.
Sayfa 15
"İnsanın evi, anlaşıldığı yerdir.”
Ne büyük meseledir "anlaşılamamak”. Kırgınlıkların büyüğü tam da bu kıyıda birikir. Bir süre sonra insan anlatmaya da küser.
Bir nevi yersiz yurtsuz kalmaktır anlaşılamadığını hissettiğin yerde yaşamaya mecbur olmak.
İşte tam da böyle bir anda bir kitap pekâlâ ev olabilir insana.
Bu sokakta kalmak sözünün korkusunu ancak onu maddeten dememiş olanlar bilir. Ne kadar namuslu olsalar da, böyle yersiz yurtsuz kalanların hallerinden zabıta ve herkes kuşkulanır.
Açıkta kalanlar, kovuğun dışında uyumuş yılanlar gibi muzur sayılırlar. Onları herkes yakalamak, tepelemek ister. Sizi izleyecek bakışlardan gizlenmeli, kaçmalı, tilki, sansar gibi tetikte olmalı...
Huzursuz bir ruhum var benim. Bu dünyada yersiz yurtsuz kalmaktan belki.
Sayfa 9Kitabı okuyor
Uygar toplum, vahşi insan .
Günümüz dünyasının en büyük , uygar beyinlerinin ve vicdanlarının tezahürü ve adı Birleşmiş Milletler Örgütü olan bir yerde , yani bugün bütün insanlığın kendisini gösterdiği ve tanıttığı bir ortamda “ Çöllerde yersiz yurtsuz , sığınaksınız bir halde çadırlarda yaşayan kadınların ve çocukların bombalanmasının yasak edilmesi “ konusunda bir tasarı sunuluyor ve tasarı reddediliyor.
...
Yirminci yüzyılın vicdanı budur...
Sayfa 134 - Fecr
Varlığın fakirleştiği, bilginin araçsallaştığı ve anlamın kaybolduğu bir dünyada insan, "yersiz yurtsuz" (homeless) bir varlık haline gelir.
