#Gerçekten de bizler artık ölemeyecek kadar yorgunuz...
Sayfa 121Kitabı okudu
Gerçekten de bizler artık ölemeyecek kadar yorgunuz; şimdi artık uyanık duruyor ve mezar boşluklarında yaşamaya devam ediyoruz.
Sayfa 121 - Zerdüşt
Konuşmanın İmkansızlığı Üzerine Bir DiyalogOsman Çakmakçı · İş Bankası Kültür Yayınları · 20211,127 okunma
Gerçekten de bizler artık ölemeyecek kadar yorgunuz...
Sayfa 121
DURUM TESPİTİ
Gerçekten de, biz artık ölemeyecek kadar yorgunuz. Şimdi artık uyanık duruyor ve mezar boşluklarında yaşamaya devam ediyoruz.
Sayfa 159Kitabı okudu
Aşk Mıydı O - Ü. Y. OĞUZCAN /Meğer ne güzel şeymiş yaşamak!
Bazen bir yazar tanırsın.
Birçok insan vermez onun kalemiyle tanışıklığın verdiği hazzı.
Ruh hâlin ihtiyaç duydukça döner okursun. Dertleşme ihtiyacı duyduğunda sırdaş, terapi ihtiyacı duyduğunda terapisttir sana.
Aşka Dair Nesirler vesile oldu bu tanışıklığa. 
Sahibini Arayan Mektuplar geldi ardından... Ve şimdi 
Aşkmıydı O Sahi, aşk mıydı aşk sandıklarımız? Belki de biz
Gece Düşünceleri
Olgunluk yaşta değil baştadır diye bir söz mü vardı sanki? Bazen geceleri düşünüyorum da aslında bu hayat o kadar da kolay değil. Belli bir yaştan sonra her şeyin farkına varıyorsun. Aslında bir şeylerin farkında olmak acıtmıyor mu? Artık her şeye farklı bir açıdan bakıyorsun, düşüncelere dalıyorsun, arkadaşların gerçekten arkadaş olmadıklarını
Gerçekten de bizler artık ölemeyecek kadar yorgunuz; şimdi artık uyanık duruyor ve mezar boşluklarında yaşamaya devam ediyoruz!
Sayfa 121Kitabı okudu
Gerçekten de bizler ölemeyecek kadar yorgunuz; şimdi artık uyanık duruyor ve mezar boşlukların yaşamaya devam ediyoruz!
Sayfa 121
Gerçekten de bizler artık ölemeyecek kadar yorgunuz…
Sayfa 121 - Kapra yayınları
"Gerçekten de bizler artık ölemeyecek kadar yorgunuz; şimdi artık uyanık duruyor ve mezar boşluklarında yaşamaya devam ediyoruz!"
Sayfa 141Kitabı okudu
Lütfen biraz düşün! İçindeki sesi biraz olsun dinle.
"Yorgunum, yorgunsun, yorgunuz. Korkuyoruz. Eve gidip odana kapandığında nefes alıyorsun. Ayakkabılarını atıp koltuğa yaslandığında biraz olsun rahatlıyorsun. Sabaha kadar olan saatler o kadar değerli ki. Onu nasıl yaşayacağını da şaşırıyorsun. Uykuya kadar kalan üç beş saati yaşamaya çalışıyorsun. O üç beş saatte de ya dün ya yarın zihnini kurcalıyor. Yapman gerekenler zihnini doldururken sana ait olan zamanların da tadına varamıyorsun. Aslında o anlar da senin değil ki..
Oysa sen, oysa ben bundan çok fazlası, bundan çok ötesiyiz. Bu bizim hak ettiğimiz değil. Bir ayağa kalkabilsek, korkularımızın yanılsama olduğunu bir görebilsek. Gördüklerimizin aslında ihtiyacımız olmadığını bir fark edebilsek. Her şey nasıl da tersine dönmeye başlayacak. Daha pahalı bir otomobile binmekten çok değerli olduğunu bir görebilsen sevdiğine sarılmanın. Çocuğunun çok iyi okullarla bezenmiş bir gelecekten çok, çocukluğunda ona sarılmana ihtiyacı olduğunu bir görebilsen. Dışarıdaki ses seni de beni de sürekli motive ediyor, yarattığı illüzyona.
Ödemen gereken taksitlerini, işine nasıl sahip çıkmak zorunda olduğunu düşünüyorsun. Beri diyorum ki, o peşinden koştuklarımız bizi ne kadar mutlu ediyor sanıyorsun. Aldıklarımız karşısında verdiklerimiz neler? Kendimizden kaçıyoruz. Yaşamında kovaladığın şeyleri düşün. Ne kadarına gerçekten ihtiyacın var? Sevgiyi, sevdiklerini onlarla değişir misin? Lütfen biraz düşün! İçindeki sesi biraz olsun dinle."
Yorgunuz ziyadesiyle. Hayallerimiz yorgun, düşüncelerimiz yorgun, bedenlerimiz yorgun... En çok bedenlerimiz... İçeride tutmaktan yorulmuş artık ruhumuzu . Ruhumuz bir kelebek olup uçmak için çırpınıyor fakat bedenimiz bir koza misali "bekle, senin hala vaktin var; henüz bir tırtılsın" diyor. Kimimiz kozasını erken yırtıp takdir edilen süre dolmadan kanatlanıyor. Kimimiz ise bekliyor. Belki de neyi beklediğini bilmeden. Ruhumuz bedenimize prangalanmış bir biçimde can çekişiyor fakat bedenlerimiz çok iyi kamufle ediyor ruhu. Bu yüzden bilmiyoruz; kim, gerçekten ne durumda. Hani derler ya gözler ruhun aynasıdır diye, bazıları gözlerine de duvar çekmiş sanki. Baştan başa gizem kokan onlarca insan... Belki de anlaşılmayacaklarını düşündükleri için göstermiyorlar kendilerini. Kim bilir belki de haklılar. Belki, belki, belki... Velhasıl kelam yorulmuşuz ziyadesiyle.