Ölüm böyle bir şeydi belki de. Birden değil yavaş yavaş, adım adım, damla damla ölünüyordu. Son uzun bir zamana yayılmıştı demek ki. Dünyaya birden gelmediğimiz gibi birden çıkıp gitmiyorduk demek ki.
Kalabalık bir topluluk içindeydi. Başarısızdı.
Aradığım cevap bu muydu?
Elimde iki seçenek vardı. Biri: sıcak bir ev, sevilmek ve düzenli yemek. Diğeri: kendimi güçlü hissettiren bir grubun korkulan üyelerinden olmak ve önüme gelenle çiftleşmek.
Özgürlük ve insan olmak kavramları hiç bu kadar uzakken iç içe girmemişti.
Okur Takip Önerileri
İnsan, yüreğine saplanan bıçak eğer çok keskinse anında yere yığılmazmış.
Sayfa 230
Dede anılarını yitirdiği için torununun torunu da henüz hiçbir anısı olmadığı için mutludur.
Ya en acımasız aşağılanma, insanın kendi vatanında bir yabancı gibi yaşamasıysa?
Kadınlarımız başı bozuk erkekler elinde oyuncak yada hizmetçi olarak mahkum edildiği sürece sosyal düzen hep böyle bozuk kalacaktır.
İnsanlar umutsuz olduklarında ölümüne savaşır.
Sır vermeyen kazanır, açık olan yitirir.
Hayat her durumda sonu kötü biten bir hikaye değil midir zaten ?
Zorlanmamış bir akıl ve yürek hayatın hakkını ödememiştir.
Bu şehir yüzyıllardır erkektir ve kadınları sevmeyi bilmez.
Ben unutmak istiyorum doktorcuğum. Eskiden olan her şeyi unutmak. İnsan ölürken geçmişi hatırlarsa çok üzülür değil mi?