Kitaba dün başladım ve dün yarıda, hatta çeyrekte bıraktım. Joyce Carol Oates'un en verimli yazarlardan birisi olduğunu biliyorum. Anladığım kadarıyla çok beğenilen eserleri de var. Bu kitabında da bir seri katilin iç dünyasına sokuyor bizleri, ama ben bunu 97'de Amerikan Sapığı'nı okuyarak yaşamıştım zaten, bir hafta kendime gelememiştim ki bunu zerre abartı katmadan söylüyorum. Aslında Katzenbach'ınki gibi gerilim kitaplarını okuyorum, ya da Stephen King'in eserlerini de. Ancak belki de bu okuduklarım çok ölçülü, çok şiddet sansürlü eserler, tabii bunu Amerikan Sapığı'nı ya da Zombi'yi düşünerek söylüyorum. Bir sapığın zihnini birebir bilmek başka birşey, bunun edebi bir tecrübeye dönüşmesi başka birşey. Şiddet ve cinayet sahnelerinin, sapıklığın bu derece ayrıntılandırılması beni rahatsız ediyor. Çünkü yazarın yeteneğini karakterin ruh halini şiddet halleri dışında bu derece ayrıntılandırmazken iş cinayete, öldürmeye, parçalamaya gelince birdenbire ustalaşması bana rahatsız edici geliyor. bu yaklaşım ticari bir yaklaşım da olabilir. Kitabın dikkat çekmesi için de yapılmış olabilir bu. Zombi'de daha 30-40 sayfaya varmadan okuduklarım beni çok rahatsız etti. Gerek var mıydı diye düşündüm. Bir seri katilin, bir manyağın, sapığın iç dünyasını bilmeye hakikaten ne gerek var? Eğer Oates'un yaptığı şey kendi toplumunu eleştirmekse bunu Ellis zaten Amerikan Sapığı'nda yapmıştı. Kendi adıma bu tür kitaplardan uzak durmak istiyorum. Hayatımda ilk kez bir kitabı çöpe atacağım. Bu kadar negatiflik yüklü, içinden kötülük akan bir kitabı evde tutmak istemiyorum.
