17 tane öyküden oluşan bu kendi incecik fakat alt metni ansiklopedik olan dev eser diye tanımlasam çok da mübalağa etmiş olmam. Gerçeklikle hayal dünyasının birbiriyle harmanlandığı öyküler o kadar naif bir dille anlatılıyor ki birkaç sayfada binbir hissi aynı anda tadıyorsunuz. Tam gülecekken bir hüzün çöküyor gözlerinize yada tam tersi. Tezatlıklar kitabı diyebiliriz bir nevi.
Sait Faik ile bu ilk rastlantımız ve öykü dendiğinden neden akla ilk onun geldiğini şimdi idrak ediyor, önünde saygıyla eğiliyorum. Gogol dünya edebiyatında öyküyü sevme sebebimse Abasıyanık Türk edebiyatında öyküyü sevme sebebimdir bundan sonra.
"Atikali" dolmuşunu, pek kıymetli Melahat'i, bir Hişt hişt sesi duymanın insan hayatındaki manasını, yalnızlığın en güzel hallerini, kimsesiz karakterleri, Canveren'i arayan ve bir türlü bulamayan o karakteri hiç unutmayacağım. Bir daha okunur mu ? Evet. Üstelik çok daha büyük bir hevesle.
"Ah bu yasaklar! Kendi kendimize, başkasının bize, bizim başkalarına, devletin tebaasına, tebaanın devletine, belediyenin hemşerisine, hemşerinin belediyeye koyduğu, koyacağı yasaklar!...
Yasaklarla çevrili bir dünyada yaşamasak yasaksız yaşayamazdık. Halbuki hayvanlar, hele ehlileri, yasaksız ne de güzel yaşıyorlar. Hafif, cilve gibi, o da boğaz derdinden doğan zırıltılardan başka, gel keyfim gel, yaşamıyorlar mı? Yasakları kabul ettik. İnsanoğlu için yasaklı hayvandır da diyebiliriz. Mikroplar bile birer yasak değil mi? Aşklar yasaktır. Gün olur, sular, yemişler bile yasaktır. İnsanlar birbirine yasaktır."
