Beyaz Yele
Romanda on iki yaşındaki bir çocukla beyaz bir at arasında geçen büyük dostluk anlatılıyor. Roman balıkçı çocuk Folko ile Beyaz Yele'nin arasında geçiyor.
Folko büyünce seyis olmak istemektedir. Çünkü onun için atlar büyük bir tutkudur. Zaten o da yaban atlarını her defasında görünce, içten içe bu isteğini yinelemektedir.
Her geçen gün hayranla baktığı yaban atlarının içinde biri vardır ki işte O, Beyaz Yele.. Folko'nun can dostudur. "Şimdi diyeceksiniz atlarla hiç dostluk olur mu?"diye. Gelin, bu soruyu çocukluğumdan hatırladığım bir anıyla yanıtlayayım.
Çocukluğumda köydeyken kardeşimle dedemin atının yanında, bir gün atın ölen tayından bahsetmiştik. İnanmayacaksınız belki ama at, ölen tayından bahsedildiğini anlayınca gözlerinden yaş gelmiş, ağlamıştı. Dedem boşuna demezdi, "atlar duygusal hayvanlardır," diye.. O yüzden, çocuğun at ile dostluk kurması pek yadırganmamalı.
Seyislerin patronu Beyaz Yele 'ye takmış durumda.. Çünkü onu yakalayıp sirke satacaktır. Ama gel gelelim vahşi at her defasında bir yolunu bulup, patronun elinden kaçıp kurtulmuştur. Tabi çekirge bir sıçrar iki sıçrar misali.. Bir gün patron Beyaz Yele' yi bir köşeye sıkıştırmış, tam yakalanacakken.. O ise ırmağın azgın sularına aldırmadan boynunda Folko ile ufka doğru sürüklenir ve gözden kaybolur.
Roman bana, sanki trt çocuk ekranlarında yayınlanan Doru çizgi filmini izliyormuşum gibi geldi. O yüzden romanı severek, keyifle okudum. Eğer sizler de atları seviyorsanız, "kendinizi bu romandan mahrum etmeyin. "derim. İçtenlikle.. ◕‿◕
