Celladıma Gülümserken Çektirdiğim Son Resmin Arkasındaki Satırlar
Ben İsmet Özel, şair, kırk yaşında.
Her şey ben yaşarken oldu, bunu bilsin insanlar
ben yaşarken koptu tufan
ben yaşarken yeni baştan yaratıldı kâinat
her şeyi gördüm içim rahat
gök yarıldı, çamura can verildi
linç edilmem için artık bütün deliller elde
kazandım nefretini fahişelerin
lanet ediyor bana bakireler de.
Sözlerim var köprüleri
Sayfa 231 - Tiyo YayınlarıKitabı okudu
Sürekli şikayetçisi olduğumuz dünyaya dair. Fırından yeni çıktı. Keyifli okumalar.
‘’Bölüşürsek tok oluruz bölünürsek yok oluruz’’ diyen bir medeniyetin evlatları olarak bizler bölüşmek yerine sahip olmanın hazzına erişmek istedik. Bir zamanlar eğer siftahını henüz yapmamışsa kendisine gelen müşteriyi oraya yönlendiren bir ticaret anlayışı
Kimse vazgeçilmez değildir (?)
Sevdiğimiz farklı insanları birbiri ardına terk ettiğimiz halde birinin hayatına ve kişiliğine ilgi duymamızın tek sebebi olan o fiziksel arzuya kapıldığımızda kendi doğamıza o denli sadık kalırız ki bir keresinde Albertine' i "küçük kızım benim" diye öptüğüm sırada kendimi aynada gördüğümde, yüzümdeki o hüzünlü ve tutkulu ifade, bir zamanlar şimdilerde hiç anmadığım Gilberte' nin yanındayken de büründüğüm ve bir gün Albertine' i unutmam gerekirse belki bir başkasının yanında da bürüneceğim o aynı ifade; bana o kişiyi verdiğimiz değerin ötesinde (zira içgüdümüz o anki sevgiliyi tek hakiki sevgili olarak görmemize emreder) kadın cinsinin gençliğine ve güzelliğine adak misali sunulmuş, acılı ve yakıcı bir ibadeti eda ettiğimi düşündürdü.
Sayfa 18 - Can YayınlarıKitabı okudu
hiçbir şey değilim.
hiçbir şey de olmayacağım.
bir şey olmayı istemem.
ancak, dünyanın bütün düşleri var bende.
Öğret bana gülmeyi..
Bir zamanlar, oğlum,
içten yürekten gelirdi gülmeler
gözlerinin içi gülerdi insanların;
gel gör ki herkes sırıtıyor şimdi.
buz kesilmiş gözleri
gözleri bir kuşkular denizi.
Başkaydı o zamanlar, başka
el sıkışmada bile içtenlik vardı;
ama hepsi tarihe karıştı, oğlum.
Şimdi soğuk soğuk yapıyorlar bu işi
o yetmezmiş gibi
sol elleriyle boş
Sayfa 70 - Gabriel Okura - BİR ZAMANLAR
PUHU
Kadın uzakta. Söylediği sözler kadar uzakta. Yüzü avuçlarında soğuyor. Ne rüzgâr, ne ışık, ne sonsuz şarkısı toprağın. Bir puhu kuşu etinde. Elinde kalan tek
yaşama nişanı. Bütün zamanlar bir ürpertiye dönmüş.
Kokusuz yataklarda bir hayal ölüsü. Çıplak ayaklı değil nicedir gece. Ne bir saç aynada, ne camlarda uyanan
dünya. İnandığı günleri götürmüş adam. Pahası yalnızlık bir geçmiş her yer. Anlamak güzellikten acı. Unutmak değil anımsamak güçsüz düşürüyor. Yollar çocuk,
dağlar masum... sessizlikten bir uzakta kadın. Ağzına
akan sözler kadar uzakta.
Ey sevginin çok bekleyen, çabuk susan kalbi. Acı dengende senin, hangi mutsuzluğu hangi mutlulukla bağışlar insan...
2006
Sayfa 176 - Kırmızı Kedi YayıneviKitabı okudu
Arkadaşlarım da bana yardımcı olmadı. Onlara da sormak isterdim ne yapmak gerektiğini. Oysa bir zamanlar benimle bu konuda çok uğraşmışlardı. Yolda gördüğüm kadınlara, bir toplantıda tanıştırıldığım kadınlara, bir barda masama gelen kadınlara neler söylemem gerektiğini bana uzun uzun talim ettirmişlerdi. Buraya gelmeden önce, aynanın karşısında kendimi çok seyrettim, fakat uygun bir davranış bulamadım. Daha önce de seyretmiştim aynada kendimi: Arkadaşlarımın, öğrettikleri sözleri denemiştim. Fakat kadınlar, acemi bir oyuncu olduğumu hemen anladılar: Lütfen yerinize oturun, dediler. Söz birliği etmiş gibi hep bir ağızdan, ‘Lütfen yerinize oturun,’ dediler. Ben de lütfen yerime oturdum. Çünkü, ben söz dinleyen bir erkektim. Herkesin sözünü dinledim. Kendini kötülersen sana acırlar bütün kadınlar, denildi bana. Ben de kendime acındırmak için gittim kadınların yanına: Lütfen yerinize oturun, dediler. Lütfen yerinize oturun. Sonunda kendime, ben acıdım.
Şimdi yerimden kalkmak, sana yaklaşmak istiyorum. Lütfen yerine otur, diyecek misin bana?
Sayfa 425 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
