Bir klasik kitap daha! Ve ilk Dostoyevski klasiğim... Dostoyevski konusunda annemle konuşmuştum, ortaokul dönemindeyken okuduğunu ve dilini beğenmediğini söylemişti. Ki annem az kitap okumaz, ben de ağır bir dildir herhalde, diye düşünüp çekindim. Bu kitabı bana edebiyat öğretmenim hediye etti, beni gençliğindeki haline benzettiğini söyleyerek. Zaten Dostoyevski'ye başlamak için aldığım ufak tefek öneriler arasında Beyaz Geceler veya Kumarbaz'dan başlamak vardı, mutlulukla kabul ettim. Sonrasında proje ödevim oldu bu kitabı okumak, ama ben ödev için değil, okumak için okudum; Dostoyevski'yi gerçekten çok merak etmiştim. Ve dili, nasıl desem, muazzam zannımca! Akıcıydı, heyecandan kıpır kıpır oluyordum, klasik 'dedi' lafı yerine kullandığı 'haykırdı, bağırdı' ve şu an açıklayamayacağım sözcükler beni her okuduğumda keyiflendiriyordu. Çok fazla yazar okumadım, şu seneye dek olgun bir bakış açısı ve merak içerisinde bulunmadığımdan da herkesçe gerçekten iyi olarak kabul edilen yazarları tanıma fırsatım pek olmadı. Ama kısaca, Dostoyevski'ye bayıldım!
Kumarbaz'da özellikle ana karakterin takıntılı, karmakarışık ilişkiye rağmen sürdürdüğü aşkı ve sonrasında kumarın etkisiyle aşk ateşinin arka fonda kalması ön plandaydı. Polina Aleksandrovna gibi bir kadının kullanma seviyesinden kullanılma düzeyine iniş yapması ve fark ettiğindeki acılı tepkisi de vardı tabii ama ana karakterin tepkileri, zihni ve dolayısıyla düşünceleriyle eşlik edildiğimiz için o odak noktasıydı. Ben, şu anki insanları anlamaya çalışma isteğimle hevesle okudum kitabı, diğer okuyanları bilemem ama kesinlikle öneririm.
Gurur ve Önyargı“sı için, “Bu kitabı okudum, tamam ama bana ne verdi? Hiç. Sanat yok sanat!“ diyen bir okur vardı. Görüşüne katılmıyorum tabii, ama açık sözlülüğünü beğenmiştim. Zira günümüzden oldukça farklı bir sosyal ve kültürel ortamda geçen dönem romanlarını okumak, hele edebi bir beklentiden ziyade
