Bir kente girdim mi
Bahar yağmuru gibi girerim
Rüzgarların arkadaşı atlar gibi
Büyütürüm güllerini
Azizim, güzel atlar güzel şiirler gibidirler
Öldükten sonra da tersine yarışırlar, vesselam!
Sayfa 77Kitabı okudu
Elinde ne piyon kaldı, ne vezir, ne kale
Düştü birbiri ardına atlar, filler
Ama şah hâlâ direnmekte
Yeni taşlar bulundu çünkü: Köpekler...
Gözlerimi büyük büyük açıyorum...
Meleklerin üflediği o cam parçacıkları
rüzgarına.
Gelmiyorsun...
Kara yağız atlar geliyor soğuk odama.
Düşen göktaşları geliyor...
Gözlerini karalarla bağlamış melekler geliyor.
Sen gelmiyorsun...
Günümüz İstanbul sokaklarında artık ne atlar dolaşıyor ne de Üsküdar Çiçekli'de bir At Evliyası var. Ama Topkapı Sarayı'nda bütün bu anlatılanlara sebeb olan Süslü Kır'ın minyatürü ile mezar taşı hala muhafaza edilmeye devam ediyor.
Sayfa 183Kitabı okudu
Mevlut mezarın başında Fatiha okumaya başladıktan bir süre sonra anlamını zaten tam bilmediği kelimeleri birbirine karıştırır, bazısını atlar, önemli olanın dua etme niyeti olduğunu düşünerek yatıştırırdı kendini.
Sayfa 352Kitabı okudu
Anarşizmin temel varsayımlarından birine göre, doğa en iyi gelişimi kendi haline bırakıldığı zaman gösterir. Bir Taoist alegori şöyle der: "Atlar kuru yerlerde yaşar, ot yer ve su içerler. Sevindiklerinde boyunlarını birbirlerine sürterler. Öfkelendiklerinde arkalarını döner ve birbirlerine çifte atarlar. Şimdiye kadar onlara yön veren kendi mizaçları olmuştur. Ancak gem ve dizgin vurulduğunda, alınlarına metal plaka konulduğunda, kötü kötü bakmayı, ısırmak için başlarını çevirmeyi, geme ve dizgine direnmeyi öğrenirler. Ve böylece atların doğaları bozulmuş olur."
Sayfa 41
DÜN GECE
Çelik testereyle kestim suları
Yıkadım duvara astım suları...
Düşümde düşüme girdim dün gece
Buluta yaslandım ışığı tuttum.
Seni hatırladım, seni unutdum
http://www.siirperisi.net/siir.asp?siir=4161