Ne ölüm, ne de hayat! Hiçbiri kovalamıyor beni rüyalarımda. Hiçbirinin eli bana değmiyor. Çünkü ellerim ceplerimde hiç olmadıklanı kadar. Varlığıma nedensizlikten delirdim ben. Hiçbir nedeni kendime yakıştıramadığımdan Hepsini giydim. Hiçbiri olmadı. Hepsi dar geldi.İnansaydım herhangi birine uğruna gerekirse dünyayı kan gölüne çevirirdim. Okyanuslar kırmızı olurdu. Pıhtılaşmış kanlardan siyah dağlar yükselirdi. Ama inanamadım. Bir ţürlü inanamadım...Bütün hayat bir illüzyon. Benim gibi, Kayra gibi...
Hayat bana delirmem için gerekli olan her şeyi verdi..
Bonkördü, samimiydi..
Servisi, sunumu muhteşemdi..
Etkilendim, yok ben almayayım diyemedim..
Güzel güzel delirdim.. 😏
değildim, delirdim olamadım hiç iyi
değilim senin, söyleme ne benim için iyi
öyle derin derin değil sığım ama derindeyim
içindekini görmez bakarlar dışındaki iyi mi
savaştım öylece kaçmaktansa darbe yemek iyidir
benimle yürüme ayaklarında kirler birikir
birikir
Koşuyor koşuyor koşuyordum. Bir şeylerden kaçıyordum. Neden kaçtığımı bilmeden. Bir taşa takılıp düştüm ansızın. Gözlerim göğe çevrildi. Baktım o uzun uzun gelen aslında saniyeler süren zaman dilimi boyunca. Ne kadar da karanlık ?
Içim gibi.. ya da şey köydeki o dipsiz kuyunun karanlığı. Hangisiyidi karar veremedim. Düşündüm, durdum. Durup, düşünmemiştim ki hiç. Peşimdeki şey neydi bulmuş muydum ? Ya da bulduğumu sanmıştım. Kötü düşünceler insanın gölgesidir derler. Gölgemden kaçmıştım ama saklanamamıştım. Bir anda beliriverdi yine kafamda bir şeyler. Git, git dedim.
Beynim, benim beynim. Beni neden dinlemiyor? Anlam veremedim. Anlamsızlaştım. Gitmedi gölgem. Ne yakalayabildim ne de yok edebildim. Benimleydi hep benimleydi. Yok saydıkça daha çok var oldu. Deli miydim ? Delirdim mi ? Biri bana yardım edebilir mi ? Ben kendime edemiyorum. Benim düşüncem benim gölgem benim beynim ama benim olması baş edebileceğim anlamına gelmiyor değil mi ? Yardım et, yardım et, yardım et. Lütfen yardım et. 4 oldu 40 olsa gerçek olur mu ? Bilmiyordum. Sorular arasında kayboldum. Cevaplar yoktu çünkü. Gölgem ben olmuştum. Insan kendinden kaçamazdı. Geç anladım. Anladım ama bu hiç bir şeyi çözmedi. Bir de buna üzüldüm. Sonra uyudum. Zaten herkes bir gün uzun uzun uyumayacak mıydı?
PARLA
Selamlarrr. Bugün size kpopun içine içine girdiğimiz bir kitapla geldim. Şarkılarını dinlesemde böyle grupları ve solistlerini oturup araştırmışlığım yoktu. İç dünyalarını pek bilmezdim ta ki bu kitaba kadar. Önce konusunu anlatayım size.
Rachel çocukluğundan beri tek hayali için yıllardır çaba gösteriyor. Koreli ve Amerikalı olan
insan tuz buz olmak için var anladım
kelebeğin kanatlarında gelmiyor umut
kiraz çiçekleri aşkla açmıyor
cebinde karanfil gezdiren şairin yalanları bunlar
gözler doğruları konuşmuyor
dillere pelesenk olmamışsa gerçek
gizlerin arasında seçilmiyor yüzün
kutsallaşmıyor seni sevdiğim için dünya
sevgim kalbine denk gelmiyor, bu da yalan
yıllar geçti, ilk gençliğimi ayazlarla ödedim
ama yine de bedelini ödemedi yazlarla yazgım
bir güze hapsoldum
sen gelmedin, ben unutmadım
delirdim.
"Ölmek istedim, direttiniz. Yazı yazmak istedim, aç kalırsın, dediniz. Aç kalmayı dendim, serum verdiniz. Delirdim, kafamı elektrik verdiniz. Hiç aile olmayacak insanlarla bir araya geldim, gene ayrı olduk. Ben bütün bunların dışındayım. Şimdi tek konu olduğun Bu otelden ayrılırken, hangi otobüs ya da tren istasyonuna, hangi havaalanı ya da hangi limana doğru gideceğimi bilmediğim bu sabahta, iyi, başarılı, düzenli bir insandan başka her şey olduğumu duyuyorum."
-Tezer Özlü