Ben giderim adım kalır
Dostlar beni hatırlasın
Düğün olur bayram gelir
Dostlar beni hatırlasın
Can kafeste durmaz uçar
Dünya bir han konan göçer
Ay dolanır yıllar geçer
Dostlar beni hatırlasın
Can bedenden ayrılacak
Tutmez baca yanmaz ocak
Selam olsun kucak kucak
Dostlar beni hatırlasın
Ben giderim adım kalır.
Dostlar beni hatırlasın.
Düğün olur, bayram gelir.
Dostlar beni hatırlasın.
Can kafeste durmaz uçar.
Dünya bir han, konan göçer.
Dostlar beni hatırlasın…
Cenazesini, Aşık Veysel’in vasiyetine aynen uyarak kaldırmışlar. 1894 yılında doğduğunda, anası onu kucaklayıp, hangi yoldan evlerine getirmişse, onlar da o yoldan yürüyerek, cenazeyi doğduğu yere taşımışlar. Giderken, cemaatin önüne Veysel’in torunlarından biri düşmüş. Elinde, dedesinin yetmiş yıllık sazını taşıyormuş. Büyük oğlu Ahmed'in taşıdığı teypte ise. Âşık Veysel, kendisini uğurlayanlara sesi ve sazıyla sesleniyormuş :
Ben giderim adım kalır Dostlar beni hatırlasın
Düğün olur, bayram gelir Dostlar beni hatırlasın/Syf.24