Hiç evlenmemiş ve çocuğu olmayan Franz Kafka, Berlin’de bir sokakta dolaşmaktadır. Ağlayan bir kız çocuğuna rastlar. Çocuğun , sonunda parkta çok sevdiği oyuncak bir bebeği kaybettiği için ağladını anlar. Kafka , çocuğa bebeği beraber parkta ararlar ama o gün bebeğin kaybolan izine rastlamazlar. Ertesi gün aramaya karar verirler. Ne de olsa
🔑 Okumak her kapıyı açan sihirli bir anahtar gibidir; istediğiniz her alanda sizi donanımlı hâle getirir, potansiyelinizi artırır.
🌝 Okumak güneş gibidir; her yeri aydınlatır.
💧 Suyun kaynağı gibidir; her şeye hayat, canlılık ve renk katar. Bütün dağları, ovaları, ülkeleri aydınlatır.
📚 İnsana en çok kitap yakışır, mürekkebin kuruduğu yerde ise kan akar.
🔊 Kitaplar der ki; "Beni oku! Ben okundukça kitap, sen okudukça insansın!"
#Okumanın gücü
"İSİMSİZ KADINLAR 2."
NOT: lütfen kopyalamayınız telif hakkı içerir!
Size yıllar önce tanıdığım ama hikâyesini henüz yeni öğrendiğim bir kadından bahsedeceğim. Bu kadınla bir mezarlıkta tanışmıştım. Ağlıyordu. Bir yakınını kaybetmişti sanırım. Yanına gittim ve baş sağlığı diledim. Yüzüme baktı, gülümsedi. Çok ama çok güzel gözleri vardı. İnsan gözlerine bakınca
Oysa bir başka kitabın sayfaları arasında yolculuk yaparken bundan iki saat evvel kapım çalındı ve beklediğim yeni kitapları getirmişti kargo . Heyecanla açtım ve çalışma masama getirip üzerine koydum kitapları. Bir an geri döndüm ve içimden bir ses al ve şimdi oku bunu dedi. Oysakıymalı makarna yapacaktım ocakta suyun kaynamasını bekliyorum. Oturdum aldım elime Güneş Özümü Alıyor ne anlatıyor acaba dedim kapakta gezdirdim ellerimi ve zorlama zihnini okumaya başla dedim. Gittim, ocağın altını söndürdüm geri geldim oturdum ve şu an gözyaşlarımı kurulamaya devam ediyorken yazıyorum bu satırları. Sanırım kurulamak da kâr etmeyecek ama taşmış bir nehir gibi bu akış. Göz pınarlarımın musluklarını bu kadar uzun zamandır kapalı tutuşuma şaşkınlığım beri yandan. Meğer tasarruf ettiğimi düşündüğüm gözyaşlarımmış beni silkeleyecek olan ve vesilesi bu eser.
Anlatmayacağım Güneş Özümü Alıyor’u
Sadece teşekkür edeceğim yazarı Mustafa Tan’a. Çünkü benim kelimelerim sığ kalacak akan koca bir nehrin yanında. Kaleminize, gönül gözünüze sağlık.
Güneş Özümü Alıyor 
Mustafa Tan
''Hala okuyor musun?''
''Bir süredir okumuyorum.''
''Niçin?''
''Duvar'ı okudum. Kötü etkiledi o kitap beni. İşte, ne bileyim, sanki okumanın bana zararı oluyormuş gibi geldi.
''Başka kitaplar oku. Çivi çiviyi söker.''
