Bilgilenmek...
...Değişmeyi, dönüşmeyi, gelişmeyi ve inkişafı istemeyen zihin için bilgi hiçbir işe yaramaz. Yaramaz demeyelim gerçi; zihin her bilgiyi bir şekilde alabilir ama içerdeki işlemleme ile inancına uymayanları çok güzel dönüştürüp kendine uygun bir hale getirebilir. Onu "yalan", "saçmalık" veya "ihanet" olarak niteleyip arşive atabilir mesela. İnançların yarattığı bu etkinin günlük dilimizde bir adı da vardır: Cehalet. Sıklıkla cehaleti, "bilmemek" sansak da bilmemek, bilmemektir. Öğrenince geçer. Öğrenmenin de ana sebebidir bilmiyor olmak. Cehalet aslında, "öğrenmeyi reddetmek" tir.
Neden reddederiz öğrenmeyi? Bir kere, zihinsel rahatımızı bozar yeni bilgi. Yaşam yeterince karışıktır zaten. İnançlarımız olmadan nasıl düşünüp karar vereceğimizi de bilmeyiz çoğu zaman, çünkü muhtemelen bize hiç öğretilmemiştir. Yeni bilgiyi "analitik ve kritik" olarak nasıl işleyebileceğimizi bilemeyiz. Bunları öğrenebilmek için böyle yapabilen insanlarla karşılaşmamız gerekir ki bunların adedi pek azdır. Çoğumuz o kadar kısmetli değilizdir. Bir de sistematik olarak her birimize işlenen "öz-değersizlik" hissiyatını ekleyin; netice bellidir: Biz, büyük düşüncelere değebilecek insanlar değilizdir. Biz hayatta kalmaya çalışan, çoğu konuda yetersiz, hep eksiğini gidermeye çalışan biçareler olarak yetiştiriliriz. Bu öz-değer olmayınca da "daha büyük bir algı çerçevesi" talebi kalmaz artık, daha pek erken yaşlarda içimizde.
12.
Nasıl olsa öleceğimize göre,
yaşamalıyız.
Ölüm de, şu anda bildiğim,
bilincinde olduğum birşey olarak,
yaşayan bir şey değil mi ki?...
Ölüm, yaşamdır.
"Ölüm yaşanmaz.", doğru; ama ölüm, ölüm olarak,
yaşanmayan, yaşanamayacak bir şey olarak,
bilincinde olunan birşeyse, ancak
yaşanan birşeydir - yani :
ölüm, ancak yaşanabiliyorsa, birşeydir;
yoksa, işte, hiçbirşeydir...
Wittgenstein
Sayfa 28 - Metis Yay. 9. Basım: Kasım 2009
Gerçeği savunmak, insanın görev duygusuyla ya da suçluluk kompleksini bastırmak için yaptığı bir şey değil, başlı başına bir ödüldür.
Sayfa 31Kitabı okudu
11.
İşte - ölüm taç giydirir...
Ölüm yaşama katkıda bulunur -
onun doruk noktasını oluşturarak :
yoksa yaşam, kendi işleyişiyle
sürüp gitseydi, herşey yozlaşırdı.
Bazı şeyleri (belki, her bir şeyi)
yaşayıp bitirmek gerekir; yoksa,
yaşanıp durdukça, bayatlarlar.
Camus
Sayfa 27 - Metis Yay. 9. Basım: Kasım 2009
...
"Fakat ne de olsa , köylü bizim efendimizdir. "
...
"Efendi diye başkasını çalıştıran ve ona hükmünü gecirene derler ; çalışıp çabalayıp en sonunda elindekini bir hiç mukabilinde verenlere değil. "
Sayfa 105Kitabı okudu
Herkes gibi onun da akıbetini tesadüfler tayin edecekti. Belki bir müddet sonra bir kocaya vermek isteyecekler, o reddedecek, başka birini ortaya sürecekler, onu da istemeyecek, bu mücadele pek de uzun sürmeden genç kızın sebepsiz ısrarı sona erecek, o da nihayet, "ne olursa olsun" deyip boyun eğecek ve bir şeyler, bir şeyler olacaktı.
Yaşamak acayip bir şey; ticari malmış gibi yapışmış bize; yakamızı bırakmıyor. Nedendir bilmem; şu canlılar günlük yaşıyor ve yarını düşünmüyorlar. Hiçbir şeyi depolamıyorlar; beklentileri de yok.
Sayfa 64 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Bir misyonu olacak insan, bu misyonun ne olabileceğini kesin olarak sezmese bile, kendi hammaddesini gene de durmadan işleyen insandır.Bu hammadde de insanın kabiliyetleri ve ihtiraslarıdır. Kendini yapan, kendini aşabilen ve çevresinden sivrilebilecek olan insan bu soy insandır.
Sayfa 77 - Remzi yayıncılık
