sadece bir aşk umudu…
Oyun bitti artık; aşk benim için bir hastalık oldu; kendimde bir tutkunluğun başladığını hissettim; sen daha düşünceli, daha ciddi oldun; bütün boş zamanlarını bana verdin; sinirlerin gerginleşti, huzurun kayboldu. Şimdi korkuyorum ve anlıyorum ki bu gidişi durdurmak, kendimizi toparlamak için harekete geçmek benim görevim. Evet, seni sevdiğimi söyledim. Sen de beni sevdiğini söyledin. Ancak aradaki ahenksizliği fark etmedin mi? Etmedin değil mi? O halde sonra edeceksin; ben uçuruma düştüğüm zaman. Bak benim halime, düşün benim kim olduğumu.
Beni sevmen mümkün mü? Beni seviyor musun? Dün ‘Seviyorum, seviyorum, seviyorum’ dedin; ben de kesin olarak söylüyorum: Hayır, hayır, hayır.
Beni sevmiyorsun, ama şunu hemen belirteyim ki yalan da söylemiyorsun.
Beni aldatmıyorsun. Hayır denecek yerde evet diyecek insan değilsin.
Benim sana anlatmak istediğim, duyduğun şeyin gerçek aşk değil, sadece bir aşk umudu olmasıdır.
Polis olmasaydım katil olurdum
çünkü sahici bir sarstıntı sahte bir dengeden iyidir.
Şimdi sadece geceleri yapayalnız ve yalınayak anlayabildiğim şeyler var.
Şimdi benim de yalanlara inanmaya ihtiyacım var.
Bütün çaresiz insanlar gibi... Dağılan bir okul gibi...
Acılarımız da birbirine benziyor artık.
Birbirine benzeyen parmaklar gibi ama her birinin eşsiz bir izi var.
Cesetler de benzemez...
Ama bir cinayet başka bir cinayeti hatırlatır her zaman.
Koşan atlar düşen atları hatırlatır.
Yağmur yağar.. durur.. tekrar başlar...
Yanlış yolda yürümek doğru yolda beklemekten iyidir. Beşikten mezara kadar...
Karanlıkta herkesle çarpışabilir insan.
Yalan mı söylüyorum?
Bir sürü doğru söyledik ama hiç burnumuz kısalmadı ki.
"Dilek dilemeyi, ancak dünyanı hatırladığın sürece yapabilirsin. Buradakiler bütün anılarını tükettiler. Geçmişi olmayanın geleceği de yoktur. Onun için artık yaşlanmıyorlar da. Şunlara bir bak! İçlerinden bazılarının bin yıldır, hatta daha uzun zamandan beri burada olduğuna inanabiliyor musun? Ama onlar oldukları gibi kalıyorlar. Onlar için değişen bir şey olamaz artık, çünkü artık kendileri de değişemezler."
En güzeli de, şimdi tam olmak istediği kişi olmasıydı. Eğer birçok olasılık arasından bir tanesini seçebilse, başkasını seçmezdi. Çünkü artık biliyordu; dünyada sevincin binlerce, binlerce biçimi vardı, ama temelde hepsi bir tanesinde birleşiyordu, sevebilme sevincinde. Hepsi bir ve aynıydı.
" Benim de bir insan tarafım vardı
Bakma böyle kötü olduğuma
Benim de dileklerim vardı
Benim de bir beklediğim vardı yaşamaktan
Yeter artık vurma yüzüme çirkinliğimi
Her gün bir kadın ağlar benim yüzümde
Büyük dertler için benim ellerim
Anlamıyor musun
Sen sevildiğin için güzelsin bu kadar
Ben sevilmediğimden böyle çirkinim "
~ 
Ümit Yaşar Oğuzcan 🫀
+Fazla mı kirliyiz sanki...
- Biz fazla kirli değildik, biz fazla kirletildik sanki
- İlk darbe değil ki bu, Küçük kız. Neden koydu bu kadar?
+ Bilmiyorum, Acımasız. Her darbe sanki ilkmiş gibi. Alışamadım, bir türlü bende bu duruma.
- Alışmak zorundasın. Her darbe de yıkılırsan, hep yerde kalırsın.
- Dikkat çekeceksin, böyle yaparak,
SAHİP OLMAK YADA OLMAK
“Biliyorum ki ben, Tatlı bir sevgiyi, küçük bir sevinci tattığım anlar dışına, Hiçbir şeye sahip değilim.” Goethe
Eğer sevdiğim halde, karşımda bir sevgi doğuramıyorsam, yani sevgim bir karşı sevgi üretmiyorsa; yaşamımı seven bir insan olarak dışa vurmam beni sevilen biri haline getirmiyorsa, sevgim güçsüz
Sevip de sevilmemek büyük bahtsızlıktır.
Fakat insanın kendisi artık sevmeyip de buna karşı ihtirasla sevilmek, daha büyük bir bahtsızlıktır.
Sayfa 85 - İletişim yayınlarıKitabı okudu
Bazı şeyler vardır ki insan uzun zaman onları söylemeden durur ; fakat bir kere de söyledi mi, bunları boyuna tekrarlar artık.
Sayfa 77 - İletişim yayınlarıKitabı okudu
insanlığın zehri: duyarsızlaşmak
"Gregor'un o dönemde tek derdi, herkesi tamamen ümitsizliğe sürükleyen bu iflası ailesine mümkün olduğunca çabuk unutturmak için elinden geleni yapmaktı. Bu durum üzerine o zamanlar olağanüstü bir şevkle çalışmaya başlamıştı ve neredeyse bir gecede doğal olarak para kazanmak açısından çeşitli imkânları olan yardımcılık görevinden pazarlamacılığa terfi etmiş ve bu çalışmasının başarısı hemen evdeki şaşkın ve mutlu aile bireylerinin masasına, aldığı primlerin, nakit paraya çevrilmiş şekliyle konabiliyordu. Bu günler güzel günlerdi ve Gregor daha sonraları bu kadar çok para kazanıp ailenin tüm geçimini taşıyacak durumda olduğu ve taşıdığı halde bu günler daha sonra asla bir daha bu parlaklığıyla yaşanmadı. Bu duruma gerek ailesi gerekse de Gregor alışmıştı bir kere, para şükranla kabul ediliyor, Gregor severek veriyor; ancak gerçek anlamda bir sıcaklık artık oluşmuyordu."
Sayfa 35Kitabı okuyor
Ama cenneti bir kez de olsa görmüş olan biri, herkesin yaşadığı yaşama nasıl katlanabilir, nasıl uyum sağlayabilir artık?
Sayfa 169
Trende söylediğim gibi , geçmişte ve gelecekte yaşananlar aynı zamanda bugün de cereyan etmektedir. Kim bilir, belki de ben bir cellattım, sen de benim kurbanım, ve belki de af dilememin vakti gelmiştir artık.
Sayfa 186Kitabı okudu
