Sahneyi terk ederken salondan tek bir ses, ifade, alkış çıkmadı. Deniz geldiği
sessizlikle çıkıp gitmişti. Seminerlere ilk başladığında istediği üç şeyden biriydi bu,
konuşmaların ya da herhangi bir şeyin alkışlanmaması. “Alkış, ona ihtiyaç duyanlar için yaratılmıştır, bizim burda sessizliğe ihtiyacımız var ve tabii bir de müziğe, geri kalan her şey dışarda kalabilir.” demişti
Demek ki, çocuklara alınan çok pahalı oyuncaklar onlar için bir şey ifade etmiyor. Onlarında istedikleri tek şey ilgi ve sevilmek, bunlar olduktan sonra onlar için bir kağıt parçası bile büyük bir oyuncak olabiliyor."
Sayfa 110 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Birisine"naber,nasıl gidiyor ?"diye soruyorum ve "noolsun" diye cevapladıklarında çok bozuluyorum.Bir anlat hele yahu,neler yapıyorsun görmeyeli neler yaptın,neler ürettin ,hangi işlere imza attın,hangilerinde çuvalladın.Benim yeteneğim yok deme,vaktim yok deme.Eğer istersen bir sürü şey bulacaksın.Bir İşin ucundan tutmak ve ortaya bir ürün,bir eser,bir hizmet çıkartmak,sana beraberinde üretmenin hazzını getirecek.Bu haz bir yandan bir şeyler ortaya koymanın mutluluğunu yaşatırken bir yandan da hayata bağlayacak,canın daha az sıkılacak kafanda planların ,önünde hedeflerin olacak,kötü şeyler düşünmeye vaktin kalmayacak... Hapishanelerdeki mahkumların yaptıkları boncuktan kuşları düşün... Neden yapıyorlar sence? Satmak için mi? O izbe yerde tek eksikleri boncuktan kuş olduğu için mi? Hayır,üretmek kafalarını dağıttığı için ,onları düşünmekten alıkoyduğu için ,zaman öyle daha anlamlı geçeceği için.
Üretmek dediğimiz şey, gündelik hayatın boncuktan kuşları işte.Bazen bir kitap yazmak,bazen bir ders anlatmak,bazen bir kurumda gönüllü çalışmak ,bazen butik pastalar yapmak,bazen bereler örüp hediye etmek bir boncuktan kuş aslında . :) :) :)
Sayfa 78
Bugün okulda oturuyordum. Harıl harıl ödevimi yapıyorum. Bir taraftan da öğretmenin dediklerini not alıyorum. Birden her taraftan sesler yükselmeye başladı. Önce hepimiz panikledik. Malum kaç gündür diken üzerinde oturuyoruz. Hoca'ya aldırmadan hepimiz pencerelere koştuk. Bir baktık büyük bir kalabalık ellerinde Türkiye ve Azerbaycan bayrakları sokaklara dökülmüş sloganlar atıyorlar. "Qarabağ bizimdir bizim olacaq."
Nasıl gururlanmazsın ki? Kaç gündür iki şeye üzüldük: verdiğimiz 31 şehide ve dün ilan edilen ateşkese..
Ama nelere sevindik, neler gördük? Halkın bu kadar devlete yakın olmasına sevindik, ne sağcı ne solcu, ne iktidar ne muhalefet, ne komunist ne ırkçı, ne ateist ne dindar kimse seçilmedi o kalabalıklar arasında.
Elinde ne varsa orduya gönderdi benim güzel milletim. Bakkallar asker ailelerine parasız verdi her şeyi. Ülkenin mobil iletişim şirketleri kontörler yüklediler askerlere. Askerlere sigara, yiyecek, içecek gönderildi sade halk tarafından (ordunun buna ihtiyacı olmasa da) Hastanelerin önü doldu taştı kan vermek isteyen insanlarla. Bayraklar asıldı arabalardan, restoran, kafe, evlerden. Hocalarımızın "haylaz" adlandırdığı arkadaşlarımız gönüllü askere yollanmak istediklerini bildirdiler birliklere.
Tüm hafta boyunca siyaset konuşuldu ama kimse kimseni kırmadı. Üzüldüğümüz tek şey şehitler. Sessiz bir sevinç var hepimizin yüzünde.
Sevincimize sizi ortak etmemin sebebi, kaç gündür dolaşan kalabalığın içinde iki bayrak dalgalandı: Türkiye ve Azerbaycan.. :)
"İyi savaşlar veya kötü savaşlar yoktur. Savaşta kötü olan tek şey kaybetmektir. Bütün savaşlar her iki tarafında doğru bulduğu nedenlerden çıkmıştır. Ama sadece muzaffer olanın amacı tarihin soylu amacı olur. Kimin haklı veya haksız olduğu değildir mesele, kimin daha iyi generallere, daha üstün bir orduya sahip olduğudur."
Sayfa 184 - Metis YayınlarıKitabı okudu
Cunda Adasında bir vitrinde seramik yada camdan yapılma kaplumbağ gördüm. Dükkana giremedim. Lakin aklım kaplumbağda kaldı. Ayvalık ta aradım kaplumbağı, bir türlü bulamayınca, deniz kenarında bir bardak çay içerken, google arama motoruna kamlumbağ ve Cunda yazdım. Neden yazdığımı bir kenara bırakırsak, karşıma çıkan bir metni sizle paylaşmak
"tüm duygularını tek insanda harcayan insanların
bir süre sonra kimseye karşı bir şey hissetmemeleri
anormal değil, normaldir."
Hayatımızın bir haritası varsa şayet, yollarda değil, yol ayrımlarında çizilmekte. İki şey arasında tercih yaptığımız o kısa, kısacık anlarda. Göz açıp kapayana kadar değişir kaderimiz, tek bir kararla.
Ustam ve Ben, Elif Şafak (Sayfa 80)