gelecekse bir gün beklenen, beklemek güzeldir..
Havanın ve güneşin coşkusuyla özgürlükten başka bir şey düşünmek bana imkânsız göründü; umut etrafımdaki gün ışığı gibi içimi kapladı ve kendime güvenerek özgürlüğü ve hayatı ümit eder gibi hakkımda verilecek kararı bekledim.
Sayfa 5
Arşı geç, ferşi atla, sidreyi aş,
Gör ne var maverada ibrethîz.
Ey insan!
Bu kitabı sana ithaf ediyorum. Başının üstünden büyük bir rüzgâr geçiyor. Yalancı bir fecirle başlayan asır kararıyor ve sana tek ümit ışığı olarak en kudretli kaynağı uranium’da değil, senin ruhunda sıkışmış maddeden koparak çıkardığın korkunç tahrip âletinin patlayışından yükselecek alevi bekletiyor.
Ey bahtsız!
Tarihinin hiçbir
Hangi perdeyi aralasak gece
Hangi taşı kaldırsak çaresizlik
Ölüm isli bir fener ışığı bu karanlıklarda
Ölüm yorgun askerlerin tek umudu sıcak
Biz bu ölümlerle yakınız ölümsüzlüğe
Beşinci Mektup
Özlemin buruk bir tadı var,hele seni özlemenin.Bir kokusu var bütün çiçeklere değişmem.Bir ışığı var,bir rengi varseni özlemenin,anlatılmaz.
Sayfa 16 - Kültür KitabeviKitabı okudu
Türkiye’nin gençleri bir ümitsizlik duygusundan mustarip. Gençler geleceğe baktıklarında bir ışık görmek istiyorlar, bir iş bulabileceklerine, kendi hayatlarını yazabileceklerine, sevip sevilebileceklerine dair bir ümit ışığı. Oysa hayat onlar için her geçen gün daha fazla zorlaşıyor.
Bütün hazları tattım, kitapları okudum,
Ah, kandırmadı; kaçmak, kurtulmak istiyorum.
Bir başka köpükle gök arasındaki kuşlar
Orada şimdi kimbilir ne kadar sarhoşlar!
Deniz çekiyor, deniz, kim tutabilir beni;
Gözlerde aksi yanan o eski bahçeler mi?
Geceler! Mahzun ışığı mı yoksa lambanın,
Beyaz kağıda vurur, korkar dokunamazsın;
Ne o; ne de çocuğuna meme veren taze;
Gideceğim, ey gemi, bilinmedik ellere.
Demir al, sallayarak direklerini. Sızlar
Yürek ümitle, ama sonra her şeyi anlar.
Belki de fırtınaları çağıran direkler,
Şu anda, rüzgarlar gelecek ölümü bekler,
O zaman ne yelken, ne de ümit, ama sen yine
Kalbim, gemicilerin şarkısını dinle.
- Stephane Mallarme (Çeviren: Orhan Veli)
Sayfa 36Kitabı okudu
Ey insan! Bu kitabı sana ithaf ediyorum. Başının üstünden büyük bir rüzgâr geçiyor. Yalancı bir fecirle başlayan asır kararıyor ve sana tek ümit ışığı olarak en kudretli kaynağı uranyum’da değil senin ruhunda sıkışmış maddeden koparak çıkardığın korkunç tahrip aletinin patlayıcısından yükselecek alevi bekletiyor. Ey bahtsız! Tarihin hiçbir
Sayfa 411Kitabı okudu
Merdivene doğru uzanan yalnız yolumda ilerlerken akıllı yanım beni azarladı. İşte ümit etmenin sonu budur, dedi. Avucunu yalarsın. Yine de o kadını bulamaman iyi oldu. Asla sesi kadar güzel olamazdı. Yanan gümüş gibi, nehir taşlarına vuran ay ışığı gibi, dudaklarına değen bir tüy gibi parlak ve müthiş sesi kadar güzel olamazdı.
Kimse beni lafa tutmasın diye gözlerimi yere dikerek merdivenin bir basamağına adım attım.
İşte o anda kulağıma bir ses ilişti; yanan gümüş gibi, yanağıma konan buse gibi bir ses. Başımı sevinçle kaldırırken o sesin Aloine'imden geldiğini biliyordum. Başımı kaldırdım, onu gördüm ve aklımdan bir sözcük geçti.
Güzel
