Kimliğim yanımda, gözyaşlarım da
Ne adım yazılı, ne çocukluğum
Gençliğimse benden biraz ötede
Kesiksiz uyuyan taşralı bir yolcuyum.
“Benim be düşündüğümü umursamadığına beni ikna etmek için fazla çaba harcıyorsun.”
“Senin be düşündüğünü umursamıyorum ama normal insanların benden hoşlanmasını istiyorum.”
“Sen insanların seni sevmesini sağlamaya kronik olarak bağımlısın.”
Sözleri canımı acıtmıştı. Joshua benim kötü yanlarımı gösteren bir ayna gibiydi. Sanki yeniden okula geri dönmüştüm. Ufak tefek, ailenin en küçüğü Lucy büyük çocuklar tarafından canına okunmaması için sevimliliğini kullanıyordu. Ben her zaman şımartılan olmuştum, salıncaklarda hep arkadan itilen ya da oyuncak arabası çekilen. El üstünde tutulan ve pohpohlanan. Belki de gerçekten biraz acınasıydım.
Sayfa 30 - LucyKitabı okuyor
KALBİMİN İKSİRİ BU YA
Haber saldım ya şimdi,
Belki güzelden belki kendi hâlimden,
Senin hayalinden.
Seni hep aklımda zikrederken,
Hep şarkılar tutturdu kalbim.
Bu caddelerden, sokaklardan sen mi geçtin aşk?
Biraz ilerisinde belki gerisinden,
Saat 03.35 koca bir ağrı ve davul gibi şiş bir damak. Evde benden başka sadece bir şey olsa çok da yardıma koşmayacak biri var. Bir de kedim o da zaten :)
bugün dişcideydim benim için acı ama okuyanlar için aman disci mi abartma denilecek durum için. Stresli bir dönemden mi geçiyorsun dedi. Stres bir dönem ve içinden mi geçiliyor ben onu genel
Ahh sonhabar bir türlü alışamadım sana
Yağmurların gözlerimi ıslatıyor
Yaprakların saçlarımı beyazlatıyor
Hüznün kalbimi kırıyor
Ahh sonbahar bir türlü alışamadım sana
Lütfen benden artık biraz uzak dursana
Artık böyle oldum ben;
Biraz güvensiz, biraz hissiz, biraz kimsesiz ama çokça sessiz, tepkisiz ve çok şeye karşı isteksiz...
Ey kardeş!
Benden birkaç nasihat istedin.
Sen bir asker olduğun için askerlik temsilatıyla, sekiz hikâyecikler ile birkaç hakikatı nefsimle beraber dinle.
Çünki ben nefsimi herkesten ziyade nasihata muhtaç görüyorum.
Vaktiyle sekiz âyetten istifade ettiğim sekiz sözü biraz uzunca nefsime demiştim.
Şimdi kısaca ve avam lisanıyla nefsime diyeceğim.
Kim isterse beraber dinlesin.
Sayfa 5Kitabı okuyor
90'larda çocuk olmak, dünyanın en merhametli insanı olmaktı. Milli olmanın yardımsever olmakla, yurtsever olmakla, sevmeyle bağlantısı vardı. O zamanki insanlar gelişmek için çabalıyorken birden kayboldular. Hiç unutamıyorum o günleri sobalı sınıfımız vardı ilkokulda. Hizmetli Hasan amca gelecek de bütün sınıflardaki sobayı yakacak... İkinci derse doğru ancak ısınır, içi biraz peynir zeytin ve yumurta kokan ekmek kokan beslenme çantamızı açar kahvaltımızı hep birlikte yapardık. Durumu benden daha kötü, fakir çocukları sessiz görürdüm. O çocuk halimle bir hüzün kaplardı içimi. Paylaşmayı öğrenirdik tutum haftalarında... Ne günlerdi, o zamanlar 23 Nisan'da hava bir başka açar, güneş farklı bir doğardı. Şiirleri okuduktan sonra meydandan geçip giderken tüm halk hepimizin annesi babası ağabeyi arkadaşları yollara dizilir, bizi elleri patlayana dek alkışlardı. Bu günlerin başarısını o günlerin öz güvenine borçlu olduğumuzu düşünürüm
Yağmuru incitme, arkasında ben varım!
Benden önce, yağmurun geçmişi dört duvar
Sayfa 127
Bir gün ne hayalim ne de gölgem kalacak
Artık ne sıcaklık, ne biraz nem kalacak
Benden sana binlerce şiirden başka
Bir parça ümit, bir yığın özlem kalacak
Sayfa 36Kitabı okuyor
