"Altı üstü bir taş işte, ne önemi var, demeyin." diyor yazar kitabında. Sokakta ayakkabımın burnuyla uzun zaman gittiğim yere gelmesi için mecbur ettiğim taşlardan haberdarmış gibi. Bir defa da market poşeti içinde Karadeniz kıyılarından bozkır topraklarına taşımıştım. Biz çatlak bozkır toprağının çocukları belki de bilmiyorduk bu işin
"Altıncı Şehir" in sadece Sıvas' ı vasfetmediğini sizler de fark ettiniz. Altıncı Şehir Anadolu' dur: Elazığ' dır, Maraş' tır, Kayseri' dir, Tokat' tır, Gümüşhane'dir... Kaybettiğimiz bütün insan ilişkileri, bütün eski doku, bütün beşerî boyutlar ve bütün yaşanmış zamanlardır; hepsidir ve artık yoktur! ... Altıncı Şehir, yerini şimdiki
"Evvel refik bade' l tarîk." der büyükler. Bazen yol uzanır kişinin önünde. Yoldaş yoktur henüz ama yol da beklemez . İşte öyle bir yol bu.
"Hareketsiz su kokup bataklığa döner; lakin kımıldar ve akarsa arınır, berraklaşır; öyleyse insan da gezerek arınmalıdır." Arınmanın, yitiği bulmanın diğer adıdır yolculuk. "Yürüdüğüm
Yaklaşık kırk beş gündür Akif' i okuma gayreti içerisindeyiz. Hakkında yazılan kitapların birinden diğerine seyahat ediyor ve tabi ki bu seyahati Safahat kaptanlığında yapmaya gayret ediyoruz. Bu gayreti açıklayacak pek çok cümle içerisinden; Sezai Karakoç' un Mehmed Akif kitabındaki, "Boşuna yaşamadın, boşuna savaşmadın ve boşuna
Yozgatlı İhsan Efendi... Nurlu bir sima, Mısır' da gönüllü vatancüda bir alim ve Akif' in tabiriyle "demir kasa kadar sağlam" bir adam.
Bu kitap Ekmeleddin İhsanoğlu' nun 17 yaşına kadar babasıyla geçirdiği günlere dair anıları ile babasının arkadaş ve akrabalarıyla yaptığı sohbetlerden, babasının öğrencisi olmuş (Ali Ulvi Kurucu gibi)
Çalınır kapı. Ardına kadar açılır kapı. Girer içeri sessizce yolcu. Geçiyordur. Uğramıştır kalır.
Yolcu eşiği aşar, yola düşer. Kapıya varır. Kapıyı çalar. Bir kere, iki kere... Çok kere. Bazı kapıların açılması yolcunun talebine bağlıdır. Beklemeli, sebat etmelidir. Sebat eder, bekler. Belki geçiyordur. Uğramıştır. Kalır.
Yolcu kapıyı çalar.
Ben yazmaya hiç başlamadım. Henüz ne on dokuz yaşındayım, ne de yazarım. O yaştaki insanlara genellikle şiir yazarlar değil mi? Belki... Ama benim söyleyecek bir ağız dolusu cümlem var. Büyüteceğim karakterler...
"Çünkü beni ölümsüz kılmanızı istiyordum."
Bazı şeyleri anlamak için kırkını devirmesi gerekiyor insanın. Boynundaki
Dünyada bir "misafir" gibi durmak, hayatın içinden " bir yolcu gibi" geçip gitmek nasıl olabilir? Güneşi ve gölgeyi birlikte kucaklayarak, iyi ve kötü günde "bu da geçer" diyerek. (Akasya ve Mandolin)
Bir süre önce Sağlık Bakanımız Fahrettin Koca yaptığı açıklamada "Gençler Mustafa Kutlu, Tolstoy" okusun
Birden herkesin gittiğini düşündü veya fark etti. Ya da fark ettiğini düşündü. Önce nefes nefese koştu. Sonra aheste aheste geri döndü. Önce kendini bıraktı, sonra tüm parçalarını topladı. Önce yaşasın dedi, dokunmadı. Sonra bir serçe bıraktı birileri avucuna. Yaşasın diye dokundu. Herkes konuştu serçe sustu. Sahi serçeler neden susar?
Bir
Düşünsene Hızır bendim. Akşam Allah' a dua edip, ondan ayakkabı istediğini söyleyen çocuğa; ayakkabı poşetini uzatırken iyice inanmıştım Hızır olduğuma. Delik bir sandığın içinde sürüklenirken Musa suya derinliklerine, düşünsene Asiye bendim. Çekip aldığım sandığı gerisin geri bırakınca suya, bir gün Musa tutunup gidince dalgalara ben
Hikmet ehli bir zata, "Filan adamın ölüm sebebi nedir?" diye sorulmuş. O da, " Dünyaya gelmesidir!" demiş. *
İşte öyle. Geldik gidiyoruz. İki kapılı bir han; birinden girdik, diğerine emin adım yürüyoruz. Hiç durmadan, sağa sola bakmadan, hatta çoğu zaman habersizce...
"Ağzımızın tadını kaçıran ölümü çokça anınız"
Dünya kurulalı beri hep aynı mıydı yoksa aynı olduğuna mı inandık? Bir şeylerin farklı olduğu zamanlar vardı. Develerin tellal, pirelerin berber olduğu; Kaf Dağı' nın ardında bir zamanlar. Öyle uzak ama bir o kadar yakın. Öyle muhtemel, öyle imkansız. Öyle zamanlarda yaşayan böyle insanlar vardı: Memleket sevdalısı, "bu işin sonu nereye
Buraya kanatlarıyla gelmiş olanları aramak için yola düşenlerdenim ben de. Bir ihtiyaç, bir istek, bir zaruriyet sebebiyle çıktım bu yola. Istıraplar içinde kaybolmuş bir yanım vardı belki de. Bir deva içindi bu yolculuk. Bir kurtuluş, bir selamet için. Aradığım şey bile belli değilken, kapı eşiğini aşıp yola düşmüştüm işte. Yalan yapıldak bir
"Bir insanı tanımak için alışveriş yapmak yahut yolculuk yapmak gerekir." derler. Nihayetinde işin ve arkadaşlığın bambaşka şeyler olduğu, dostların birbirlerini bir de alışverişte görmesinin gerektiği durumlar vardır. Böyle anlara şahitlik edilmelidir ki bahsedilen şahıs için:" Ben o kişiyi tanırım. Şöyle şöyle bir adamdır."
Hayat bir yolculuk, doğduk, nefes alıyoruz; her gün yavaş yavaş ölüyoruz. " Geldik Sayılır" Yolculuk devam ediyor, istemsizce ilerliyoruz. Durmuyoruz, duramıyoruz. Ama bir nefes alıp, söyleyecek sözümüzü söylemek, hoş bir sada bırakmak için " Tekrar Selam Ederim" diyoruz.
Selam güzeldir. Eminlik bildirir. Sükunet halidir. Gün
