....
Atatürk'ün Din Hakkında Sansürlenen Görüşleri
Atatürk'e ilişkin olarak 2 önemli çarpıtma yapılıyor.
Biri Batılılaşma konusunda...
Diğeri din konusunda...
İlki, Atatürk'ün hedef olarak Avrupa'yı göstermediği iddiasına dayanıyor.
İkincisi, -dinci kesimin ve medyanın sürekli yaptığı gibi- ısrarla Atatürk'ü dua ederken,
Biz insanlar, her şeyi bildiğimizi zan ve iddia ettiğimiz için hiçbir şey bilemiyorduk. Amcamın mensup olduğu aydınlar sınıfı: İki doktorası olan adamın başka bilgilere ne ihtiyacı olur? diyordu. Ben ise: Hayır, asıl icâzet, sen bu kâğıtla istediğin mevkie çıkabilirsin... diye verilen diploma değil, sen bu arınmış gönülle ulu kişilerden oldun... diye rûha verilen mânevi fetvâdır diyordum. Fakat bu fetvâyı verecek olan ağız, kendisine karşı bilgiçlik gösterenler için dilsizdir.
Sayfa 23
Bu kaçış neyin nesi?
Peki ya bu muhafazakarlık?
Peki ya bu merhamet?
Peki ya bu iyilik?
Peki ya bu dürüstlük?
Peki ya bu yeniden, yeniden ve yeniden ayağa kalkmalar?
Peki ya bu ölüp ölüp dirilmeler?
Çünkü biz ahirete iman ederiz, Müslümanız ve biliriz ki hayat bu dünya ile sınırlı değil.
Ölümü öldüremiyor, kabir kapısını da kapatamıyoruz. Öyleyse
Dokuzlama “Seni boşuna mı seviyorum sanıyorsun?”
Seni boşuna mı seviyorum sanıyorsun? Biz, ''Kâlûbelâ''da beraber değil miydik? Ben o günü hatırlayamıyorum. Sen de hatırlayamazsın. Ama, mutlaka yanyana idik. Tanrı buyruğuna beraber baş eğmedik mi? Evet demedik mi? Çünkü sensiz eksik oluyorum. Yarım oluyorum. Biz, birbirimize ''Kâlû belâ''da
Bir Ergenin Anıları
Bu kitap benim için tam bir hayal kırıklığı oldu.
Beni taksitle öldürdü her sayfasında.
Daha öncesinde 
Gecenin Sonuna Yolculuk'u okumuş ve hayran kalmıştım. Kesinlikle her yönüyle muazzam bir eserdi. Ancak aynı şeyleri bu kitap için söyleyemeyeceğim.
Yazardan tek bir kitap okuyacaksanız hakkınızı Gecenin Sonuna Yolculuk yönünde kullanın. Taksitle Ölüm'ü okumasanız da pek bir şey kaybetmezsiniz.
Yazmadan önce incelemelere bi göz attım. Kimse eleştirmemiş. Sanırım beğenmeyenler sorunu kendilerinde bulup sessizce ortamı terk etmişler. Ama benim tüm bu sessiz okurların sesi olarak birkaç kelam etmem gerekiyor.
Bir metni tercih etme sebebiniz vardır: Konusu, üslubu, ele aldığı ilginç ya da farklı olay veya karakterler. Ya da altı çizilesi güzel cümleler. İtiraf etmeliyim ki bu kitapta hiçbir tercih sebebi bulamadım.
İsyankar ve pisliğin teki olan baş karakter Ferdinand'ın çocukluktan ergenliğe geçiş aşamalarının anlatıldığı sayfalar dolusu saçmalıklar. Onlarca defa 31 çekmekten bahsedilir. Sürekli aynı durumlar üzerinde durulur. Hep aynı şeyi okuyormuşsunuz hissine kapılıyorsunuz ve bir yerden sonra kitabı elinize alıp devam etmek için bir istek bulamıyorsunuz.
Yeraltı edebiyatı olduğundan bahsedenler var. Ben çok severim yeraltı edebiyatını. Bu kitap öyle bir şey değil.
Kitabı okuyup söylediklerime katılmayan arkadaşlar olabilir. Doğal hakkınızdır. Ama biz beğenmeyenlerin de beğenmediğimizi ifade etmemiz en doğal okur hakkımızdandır.
Okumadıysanız ve seçici bir okursanız okuyacak başka bir eser bulun. Bunu es geçebilirsiniz.
Bir maneviyat var, ben Allah diyorum, beyim, siz tabiat deyiniz."
Hasan Şevket sözünü kesti dostunun : Ben ne Allah diyorum,
ne maneviyat
ne tabiat.
Ben hiçbir şey demiyorum. Şu tabakta bir dilim beyaz peynir var ben onu bile yemiyorum
yiyemiyorum yani... İkinci dilime çıkışmıyor param. Ne zalimdi, ne de derebeyiydi babam. Avrupa'nın yıkılması da umrumda değil. Biz de beraber yıkılalım
bir an evvel
biz de beraber.
Söyleyecek ne kadar güzel sözlerim vardı insanlara bana hiçbirini söyletmediler.
Hep ayrı bokun soyudur en kötünüz, en iyiniz. Bir tek dilim peynirimi
buyrun size ikram ediyorum, yiyiniz..."
Abartma Tozu / Şermin Yaşar
Seslendiren : Serca Gidişoğlu
Dinleme Süre: 2 saat 18 dk.
Hepinize selamlar :)
Şermin Yaşar hem küçükler için hem de hala çocukluğunu yaşamaya çalışan biz büyükler için şahane bir kitap yazmış.
Ben bu kitabın ilk birkaç bölümünü 
Storytel Türkiye 'de yeğenim ile birlikte dinledim. Sonra yarım kalmasına
Yabancıların dikkate değer özelliği büyük oranda bildik olmalarıdır; bir kişiyi yabancı olarak kabul etmek için, öncelikle onun hakkında hiç olmazsa birkaç şey bilmem gerekir. Her şeyden önce, onların tekrar tekrar, davetsiz olarak benim görüş alanıma girmeleri lazımdır: Öyle ki ben onları yakın çevremde görmeliyim; istesem de istemesem de onlar kesinlikle benim yaşadığım ve ayrılmadığım, ayrılma işaretleri de göstermediğim dünyada yaşarlar. Böyle olmasalardı, yabancı değil, olsa olsa "hiç kimse" olurlardı. Hiç kimse dediklerim, çoğu kere belli belirsiz, dikkatimi çekmeden ve dağıtmadan, günlük hayatımın baktığım ama görmediğim arka planında hareket eden, bir yüzü, çehresi olmayan ve biri diğerinin yerine geçebilen çok sayıda oluşum arasında kaybolurlar. Onları duyarım ama ne söylediklerini dinlemem. Yabancılar ise tersine gördüğüm ve dinlediğim insanlardır. Tam da onların mevcudiyetine dikkat ettiğim, onların mevcudiyetini görmemezlik edemediğim ve basitçe dikkatimi vermeyi reddederek bu mevcudiyeti ilgisiz kılamadığım için, onları anlamlandırmakta güçlük çekerim. Onlar âdeta ne yakın ne de uzaktırlar. Ne "biz"im bir parçamızdırlar ne de "onlar"ın bir parçası. Ne düşman ne de dostturlar. Bu nedenle şaşkınlık ve endişe yaratırlar. Onlarla tam olarak ne yapacağımı, onlardan ne bekleyeceğimi, onlara nasıl davranacağımı bilemem.
Sen bana uzaktan yakınsın
İlişkimiz aşktan ibaret değil sadece
Görmeden, dokunmadan tamamlıyoruz birbirimizi
Saçlarını okşamadan, kokunu içime çekmeden seviyorum seni
Sabretmek gerekiyor bazen
En güzeli için en güzel şekilde sabretmek
Sen bende eksiksin
Öylece seni bekliyorum bilmem farkında mısın
Belki yaralarıma merhem olursun
Ya da sevmek için sebep ararsın
İçinde varsa gel beraber biz olalım
İmkansız denileni sen ve ben
Birlikte olduralım