Böyle iyiyiz ya siz?
- Aşık olmaya ne dersin?
- Oyalanmak için çok iyi olur! Ama sakın kimseyi ciddiye alıp sevme.
Sayfa 8Kitabı okudu
Yani diyorki adamcağız kendini sevmeyen kimseyi sevemez. Nokta...
İlkesel olarak, benim kendim, tıpkı bir başka kişi kadar benim sevgimin nesnesi olabilir. Kendi yaşamımın, mutluluğumun, gelişmemin ve özgürlüğümün olumlanması, böyle bir olumlama yeteneğimin varlığından ve temelde buna hazır oluşumdan kaynaklanır. Bireyde bu hazır olma durumu varsa, kendisine karşı da vardır; eğer yalnızca başkalarını "sevebiliyorsa" sevme edimini hiç gerçekleştiremiyor demektir.
Sayfa 130Kitabı okudu
Sevgi Kalbin Aldığı Nefestir
İnsan sevgiyle bütün ömrünü geçirebilir ama nefretle uzun boylu yaşayamaz. Nefret insanı yavaş yavaş çürütür, parçalar çünkü. Herkesin birbirini ittiği, birbirinden kuşkulandığı, birbirinden bazen küçük sebeplerle, bazen sebepsizce nefret ettiği bir hayat yaşıyoruz. Herhangi bir işte başarılı olmuş, başarılı olmaya
Sayfa 89Kitabı okudu
Herşeye inat en çok kendime
Gülmekten gözlerim yaşarana kadar mutlu olacağım bundan sonra
Filmin sonu mutlu bitiyor
youtu.be/DIcwtTszK5M
youtu.be/cU38M31E7pI
Böyle Sevme Kimseyi
HÜZÜN KOKULU AŞK
Hayatım boyunca çeşitli korkular yaşadım içimde. Hem de en acımasız olanlarını… Yine de kimseye söylemedim. Hiç kimseyle paylaşmadım, yaşadıklarımı. Daha çocukken o küçücük yüreğime korkunun her türlüsü yerleşti. O zamandan beri bu duyguyla iç içe yaşadım.
Bu yüzden de korkuyu içinde saklayan kişileri ben gözlerinden tanırım.
Onu
Seni seviyorum. Sen de beni sevme.
Bir portakal ağacının hayatı boyunca yetiştirdiği 18.000 portakaldan sonuncusu ol ve C vitamini olarak girdiğin vücuttan büyük bir fikir olarak çık; Esatir-i Yunaniye seni de yazsın.
Benim için… Bir zeytin fidanı dik, zamanla ‘ölmez ağacı’ olur adı; en az 3.000 yıl yaşar ve yaşadığı zaman boyunca da hiç kimseyi
Sende bi tek külünü tut şimdi sonra siktir git, böyle sevme kimseyi...
çamurlu pencere kendi kendini yıkıyor. çiçekler kendi kendine çürüyor demir balkonda. içerden yetişemiyorum dışarı. yukarıdaki külüyle sardunyaları yakıyor yaz kış. yetişemiyorum hiç yukarı...
yukarıdaki hep hızlı. sardunyaları yakıyor yaz kış.
yetişemiyorum, alnımı tokatlıyorum hızlı hızlı… uzay boşluğundan daha geniş alnım benim. yıldız çaktığı falan da yok. kayan sadece göğüs kafesinde dikişsiz bir nefes. yersiz, otuz küsur nefes.
peki ayaktaki fotoğrafların boyu mu kısalıyor, sesi mi az duyuluyor mesafe yaklaşırken?
alıştığın sesleri kısalırken meşgule alma. kısa kesme. bir kez olsun, çok özledim de.
yanaklarım yere sarkarken, kısalan bir omuza nerden sarılacağım?
onu da desene.
bir bok bilmiyorsun! hep akıl veriyorsun hızlı hızlı.
bence aya hiç çıkılmadı. ışık hızında hiçbir ses ulaşmadı yukarı. bir balkon, bir de alnım var. kara deliklerse demir balkondan sarkıyor. balkona çıkmadıkça, aya hep küllerin düşüyor.
bu sabah sırf bu yüzden inat ettim uyumadım. yoldan çaldığım sardunyayı yoğurt kabına bıraktım. çamurlu pencereden uzanıp ona yer açtım. aşağı doğru uzattı hemen yüzünü. can suyu verdim, suyun yarısı aşağı aktı hemen.
sonra balkona sırtımı döndüm. yine.
yine duvarı seyrediyorum.
kısalan bir omuza nerden sarılacağımı hala bilmiyorum. ama bundan fazlasını ay seninken biliyorum.
biliyor musun?
hiç yetişemiyorum yukarı... hiç rüya. kabul.
bir tek alnımı tokatlıyorum hızlı hızlı. bir tek fotoğrafsız duvarı seyrediyorum. bir tek annemi seyrediyorum.
ben onu çok seviyorum!
sen de bir tek külünü tut şimdi. sonra siktir git.
böyle sevme kimseyi..