Gönlüm Gönlüne Mühürlü
Sevdiceğim, gönlüm gönlüne mühürlüdür bundan sonra.
Nereye gitsen, nerede dursan, kalsan bir yol kenarında,
Uzak çok uzaklarda olsan da hatta, dön bir bak arkana,
Sevdiceğim, gönlüm gönlüne mühürlüdür bundan sonra.
Ardından gelen sokaklar biliyorum saçların gibi uzuyor,
Ve düştüm peşine saçlarının, öyle bir düştüm ki sorma!
Ne tatlı bir yara bu, nasıl bir yara ki beni benden ediyor,
Sevdiceğim, gönlüm gönlüne mühürlüdür bundan sonra.
Bunca yıldır başımı koyduğum yastık, yastık değil taşmış,
Gel de göğsünde uyut beni, göğsün ki benzer bulutlara.
Aşk hiç olmamış birine yanındaymışcasına sarılmakmış...
Sevdiceğim, gönlüm gönlüne mühürlüdür bundan sonra.
Ferhat dağları delmiş aşkından, Mecnun çölleri aşmış,
Bunca aşık vurulmuş yüreğine, sanma ki güzellik uğruna.
Meğer bu gönül yarası insana düşman değil arkadaşmış.
Sevdiceğim gönlüm gönlüne mühürlüdür bundan sonra.
Kaç canın var senin, kaç hayat yaşadın bunca zaman?
Kaç cana kıydın söyle, kaçını mezarsız bıraktın ardında?
Kaç kez öldün ve doğdun tekrar tekrar kendi kanınla?
Sevdiceğim gönlüm gönlüne mühürlüdür bundan sonra.
Ahmet Ekinci
Nasıl bir yangın ki bu alevlerin bile canı yanıyor...
Yüreğim ağır yaralı derinden
Yanmaz artık istesemde yeniden
Çok yaralar sardı kalbim ama
Bu yara kapanır mı bilemem
"Her aşk gibi bu da bir gün biter"😉
Nasıl gidebilirim iç rahatlığıyla ve acı çekmeden? Hayır, ruhuma tek bir yara dahi almadan terk etmeliyim bu şehri.
Sayfa 7Kitabı okudu
Nasıl bir yanqın ki bu
Alevlerin bile canı yanıyor
Nasıl bir yalan ki bu
Kelimeler kaçacak yer arıyor
Gel bunları olmamış sayalım desemde boş
Hiç inanma...
Gel güneşi doğmamış sayalım desemde yok
Artık sen bana kanma...
Yüreğim ağır yaralı derinden
Yanmaz artık istesemde yeniden
Çok yaralar sardı kalbim ama
Bu yara kapanır mı bilemem...
Kadın kalbinin bilgi ötesi sezgisiyle Piraye, bu gidişin ayak seslerini önceden duymuş muydu? Muhtemel. Kuşku yok ki o, ölümcül darbeyle yaralanmıştı. Gururundan vurulmuş olmalıydı, kadınlığından, inancından. Abes yanıyla hayatın birdenbire yüz yüze gelmiş olmalıydı. Ama en çok da "aşktan" yara almış olmalıydı, aşk yanından. Ki hayatını aşkın üzerine kurmuş olmalıydı Piraye. Başka türlü bunca zorluğa nasıl göğüs gerilirdi ki?
“Küçük bir boks maçı esnasındaydı. Rakibimi fena halde hırpalıyordum. Bir aralık, etrafımdan gelen seslere dikkat ettim.
Bu sesler, daima galibin lehine yükseldiğini işittiğimiz teşçî, takdir, meftuniyet sesleri değildi. Bilakis bir zulüm ve haksızlık manzarası karşısında duyulan boğuk isyanlara benzer gürültülerdi. Rakibim güzel bir çocuktu. Bana öyle geldi ki, ahali, kadınlar benim kadar çirkin bir insanın bu güzel yüzü harap etmesine tahammül edemiyor. Zihnim karıştı. Yanlış bir hareket yaptım. Yüzümü kan içinde bırakan müthiş bir yumruk yedim. Orada olup da ahalinin nasıl sevinçle haykırdığını işitseydin Necdet... Evet, bu ahali, bu dakikada sırf çehrem için bana düşmandı. Ezilmemi istiyordu.
Yüzümdeki yara iki gün bile devam etmedi. Fakat bu vakanın yüreğimde açtığı yara senelerce işledi.”
Sayfa 169 - İnkılâp KitabeviKitabı okudu
Kesinlikle bana geri dönmeyecek bir taş atmaktı bu, bana asla isabet etmeyecek bir oktu. Kimi yaraladığımı da, bunun nasıl bir yara oldugunu da bilmiyordum, kimse paylaşamazdı bu yarayı, ne de başka birisinde iyileşebilirdi bu yara, sonuna kadar yara olarak kalacaktı.
Sayfa 11Kitabı okudu
Yetiş ya Tembel Ana
İşçi sınıfı, kendisine egemen olan ve doğasını değersizleştiren ahlaksızlığı yüreğinden söküp atarak, korkunç gücüyle ayağa kalkarsa,
kapitalist sömürü hakkından başka bir şey olmayan İnsan Hakları’nı talep etmek için değil, sefalet hakkından başka bir şey olmayan Çalışma Hakkı’nı talep etmek için değil, ama günde üç saatten fazla çalışmaktan herkesi men eden tunçtan bir yasa oluşturmak için ayağa kalkarsa,
işte o zaman yeryüzü, bu yaşlı dünya, sevinçten ürpererek, içinde yeni bir evrenin sıçradığını hisseder...
Fakat,
kapitalist ahlakın çürüttüğü bir proletaryadan böyle mertçe bir kararlılık nasıl istenebilir?
Antikçağ köleliğinin sızlanıp duran temsili olan İsa gibi, Proletaryanın erkekleri, kadınları, çocukları da acının sert çarmıhına bir yüzyıldır zahmetler içinde tırmanıyorlar:
Bir yüzyıldır, zorunlu çalışma altında kemikleri kırılıyor, etleri yara bere içinde kalıyor, sinirleri mengenede eziliyor; bir yüzyıldan beri, açlık içlerini burkuyor ve beyinlerinde sanrılar oluşturuyor!..
Ey tembellik,
bizim bu bitmek bilmez sefaletimize merhamet göster!
Ey tembellik, sanatların ve soylu erdemlerimizin anası, insanın kaygılarına merhem ol!
ve nihayet ikimiz
kaçtığımız aşkların toplamıyız-
sokakta yaralı bir it koşturuyor
iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç
milyon yıldır tutmadın ellerimi. benimle çıkmıyorsun
bu yolculuğa. ve ben sırf bu yüzden yenilebilirim.
bu resimden çıkıp gidiyorum. seni isteyen yanım
ölümsüz yanımdır. bulutsuz da yağan nedir? şimdi
öğreniyorum ki,