Birçokları anlamayacak olsa da anlatmak zorunda olduğumuz, gecemizi gündüzümüze katarak insanlara hatırlatmakla yükümlü olduğumuz şeyler var. Her ne kadar menfi duyguların coştuğu bir hengâmda, akıl ve analiz gözden düşse de bir okuyan, bir lahza olsun üzerine düşünen birileri olur diye anlatmamız gereken şeyler var. Zira menfi galeyan, tarih
Tüm bunlar gaddarlık ve yetersizlik değil mi? Çünkü evet çocuklar, bunlar çöküşün gerçek işaretidir.
Sayfa 18Kitabı okuyor
Ve aynı nedenle bir başkasına verilen acıyı da algılamak istemeyiz.
Bizim kültürümüzde çocuklar -özellikle de erkek çocuklar- gözyaşlarından, çaresizliklerinden, ruhsal incinmelerinden utandırılarak büyütülür. Oysa, hangi ölçüde olursa olsun acıyı inkâr etme baskısı altında kaldığımızda kendi acımızı algılayamayacak duruma geliriz.
Çocuklar ne zaman büyürmüş? Anne babaları kaybettiklerinde. Büyüdüm anne…
ben öyle bilirim ki yaşamak
berrak bir gökte çocuklar aşkına savaşmaktır 
İsmet Özel
çocuklar için
Mesela Tommiks kitabı benim çok hoşuma gider çünkü hikâyedeki Kulver Kulesi'ni bizim Yeşilköy'deki filoya benzetirim. Doğan Kardeş Yayınları'ndan Carl Ewald'ın yazdığı Tabiat Ana Anlatıyor da şahane bir kitaptır. Çocukken Red Kit ile Tenten'i çok severdim. Okurken çok dikkatimi çekmişti, Tenten'deki uçaklar gerçek uçaklardı ve ben hepsini tanıyabiliyordum. Seneler sonra da doktora hocamı Tenten'le tanıştırdım. O da trenleri çok severdi ve bütün lokomotiflerin gerçek lokomotifler olduğunu söyledi. Düşünebiliyor musun, bu kitabı yazabilmek için Hergé müthiş bir araştırma yapmış. Bunların yanında Asteriks de son derece önemli kitaptır.
"Güçlü çocuklar inşa etmek, kırık adamları onarmaktan daha kolaydır." ~ Frederick Douglass
Çocuklar ölmüş! Desem
Hangi taraftan? Derler...
Oysa çocukların tarafı olmaz ki..!
🖤🥀
Ebeveynlerinin bakıcısı rolünü üstlenen çocuklar bir ömür boyu duygularını bastırarak yaşamaya hazırlanır. Ve çocuklara yüklenen bu rollerin anne-babaların kendi çocukluklarında tatmin edilmemiş ihtiyaçlarıyla bir ilgisi olması gerekir – ve bu böyle nesiller boyu sürer gider. McGill Üniversitesi'nden araştırmacıların işaret ettiği üzere, "Çocuklarda arıza oluşması için mutlaka dayaga gerek yok." Patolojinin büyük bir kesiminin kökeninde ebeveyn ile çocuk arasındaki uygunsuz simbiyoz yatmaktadır
"Bedenim ben, hem de ruh" - böyle konuşur çocuk. Neden çocuklar gibi konuşmayalım ki?
Ama uyanmış, bilen kişi der ki: Bütünüyle bedenim ben, başka hiçbir şey değilim onun dışında; ruh da bedendeki bir şeye verilen addır sadece.
Beden büyük bir akıldır, tek bir duygusu olan bir çoğulluktur, bir savaş ve bir barıştır, bir sürü ve bir çobandır.
Senin küçük aklın da bedeninin aletidir, kardeşim, şu senin "tin" dediğin, senin büyük aklının küçük bir aleti ve oyuncağıdır.
"Ben," diyorsun ve gurur duyuyorsun bu sözcükten, inanmak istemeyeceksin ama - senin bedenin ve onun büyük aklı daha da büyüktür oysa; o Ben demez, ama Ben'i oluşturur.
Sayfa 27
Artık çocuklar bile güvenmiyor insanlara.
Sayfa 21Kitabı okuyor
Kaybedince üzüleceğim bir şeyim olmadı hiç.
-Jerome_David_Salinger608.jpg){kind=small}
Şunu anlamıyorsun: Çocuklar, senin çocukların değil; biz, yaşamın kendine duyduğu özlemiz sadece, senin aracılığınla dünyaya geldik ama senden gelmedik, seninle birlikte olsam da sana ait değilim.
Sayfa 60Kitabı okuyor
istanbula bakıp da
beni görmeyen çocuklar
camlı odalarda
Asaf Hâlet Çelebi
Bin atlı akınlarda çocuklar gibi şendik. Bin atlı o gün dev gibi bir orduyu yendik.