Bilinmeyen Bir Kadının MektubuStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2022224,2bin okunma
Efendim astrolog Jane Bowles meditations for Woman who spend too much( çok harcayan kadınlar için meditasyon) adlı kitabında burçların alışveriş alışkanlıklarını inceliyormuş. Yazıda 12 burca mensup olanların alışkanlıkları yer alıyor. işte Bunlardan bazıları: Koç: Spor arabalardan spa üyeliklerine, Pahalı olan her şey koç burcunun ilgisini çeker. güzellik salonlarına üyelikler, sanat eserleri, spor ve şık giyim, seyahat paketleri. Koç burcu alışverişte sınır tanımaz Bowles nasihat ediyor: bütçenizi iyi hesaplayın, altından kalkamayacağınız borçlara girmeyin.
Ne nasihat ama! Burçların hepsini saymaya yerimiz yok. Görüldüğü üzere Sayın Bowles pahalı ürünleri burclara göre dağıtıvermiş. araya ufak ayrıntılar koymuş, Aman fazla harcamayın demiş. Yahu bunu bir parkta "Hanımm, uzat elini de bir falına bakayım" diyen şalvarlı,Roman kardeşimiz de söyler yani, hem de süsleyerek. Ayrıca şurası garip değil mi?
Dünyada her ferdin bir burcu var ama Yozgat'ın Şefaatli ilçesinin bir köyündeki Koç burcuna dahil kadınımız hangi AVM'ye gidip antika seçecek, işte burası meçhul Aslında pek de meçhul değil. Bu sayfanın Hedef kitlesi malum. Zaten sayfanın altında bir AVM'nin ilanı var: "Yıldızlar" kesişiyor! "Burcunuza göre alışveriş rehberi" diyor. Anlayın artık.
Eskiler bu fal merakını boşa çıkarmak için harika bir söz üretmiş "fala inanma, falsız kalma." Sıfıra sıfır elde var sıfır.
Kürt sorunu aslında çoktan çözüme kavuşacak bir sorundur. Öyle bir noktaya getirildi ki sanki bunun bir çaresi yokmuş gibi davranılıyor, dünyanın bütün filozoflarının bir araya gelmesi gerekiyormuş gibi davranılıyor. Bu meseleyi çözme isteği yok. Çok tahrip edici bir durum. Sistemin bir parçası olmakla etrafına savaş savurma hakkı varmış gibi... Bir bakıyorsun Türkiye'nin en yıldız sanatçısı "ben 'savaşa hayır' diyorum", diyor. Savaşa hayır diyor, öte taraftan teröre lanet diye başlıyor; böyle bir kavram olabilir mi? Barış iki taraftan da istenen bir şey, kime terör dediği anlaşılmıyor. Bir yandan barışa davet ediliyor, bir yandan savaşa karşı, bununla halk sempatisini toplama çabası, ama bunun arkasını tamamlayacak bir cümle yerine, "ben teröre karşıyım" diye başlanılıyor. Terör kimdir? Ortalıkta dolaşan UFO mudur? Terör dediğimiz olay nedir? Bizim başımızdaki kadersizliğimiz midir, negatif enerjimiz midir, nedir? Burada tutarsız bir davranış var. Acımasız bir medya karşısında yaşıyoruz.
Sayfa 47 - Ahmet AslanKitabı okudu
"Açık Mektup :) Seni kırmayacağım demiştim @milta :)
"Merhaba benim kalbimi görebilen can dostum Nazile Serna ;
Sen beni yokluğunun bitimsiz kederine terk edip gideli, yıllar geçmiş. Peki ben neden, daha iki gün önce Antikacılar Çarşısı'ndaki çay evimizde buluşup, şen kahkahalarımızla söyleşmişiz gibi hissediyorum ? Neden yüzünün her tatlı kıvrımı gözlerimin önünde, sesin hala
Papatya yakamoz-5
Günler, haftalar, aylar geçiyor, zaman su misali akıp gidiyordu. Yakamoz, kalbindeki sızıyı bir türlü dindiremiyordu. Kendinden kaçıyor, çevresinden kaçıyor, kendini kaybettiği bu şehirde Papatyasını arıyordu. Bir türlü bastıramıyordu içindeki yarayı. Hoş, bu yaranın tek ilacı da zaten papatyaydı, gerisi onu unutması için birer uyuşturucuydu. Çok değişmişti Yakamoz. Sevda onu çok değiştirmişti. Eski sert, ketum Yakamoz yerini yumuşak ve duygusal bir adama bırakmıştı. Eskiden çiçekleri ezer geçerdi, şimdi basmamak için tek tek yürür hale gelmişti. Eskiden gözyaşı bilmezdi, şimdi ise kurumazdı gözlerinin nemi...
İnsan sevince güzelleşir diye boşuna dememişler, bunu çok iyi anladı Yakamoz. Çoğu zaman gökyüzüne bakıyor: 'Ne zaman geleceksin masum meleğim?' diye ağlıyordu Öyle bir sevmişti ki, bu bağlılık ya onu papatyaya kavuşturacak ya da yalnız başına ölecekti. Geceler daha anlamlı gelmeye başlamıştı Yakamoz'a. Artık her şeyde bir mana görüyordu, nereye baksa, ne dinlese, her şey Papatyayı anımsatıyordu. 'Ah,' dedi Yakamoz, 'dertli Yakamoz, bu kadar sevgiyi kaldırır mı hiç Yüreğin? bu kadar hasreti kaldırır mı Gökyüzü en iyisi hiç düşünmemekti, mümkünse tabii...
Dune ve Dünya Gezegeni: Hitler ve Cengiz Han
“Dünya’nın Altın Çağı’nı bilir misin?”
“Dünya mı? Altın Çağ mı?” Stilgar şaşırmış ve rahatsız olmuştu. Paul neden tarihin başlangıcına dair efsaneleri konuşmak istiyordu ki?
…
“… Korba sana elimizdeki eski çağlara dair azıcık bilgiyi, Butleryanların kıyımından kurtulan veri kırıntılarını getirdi. Cengiz Han ile başla.”
“Cengiz… Han mı? O
Sayfa 123 - Paul Muad’Dib, Adolf Hitler, Cengiz HanKitabı okuyor
Sevgili ben,
Bu mektubu ne zaman okuyacağından emin değilim, hatta okuyabileceğinden bile emin değilim çünkü uğruna kalbinin atmadığı yerlere gidiyorsun.
Olur da okursan geçen onca günden sonra bu yazdıklarımın karşılarında şu ankinden farklı birini görmek isteyeceklerinden emin olabilirsin. Lütfen bu cümlelere mahcup olma.
Hayatında hiçbir şey değişmeyecekse ne diye çıkasın ki yola? Umarım iyisindir. Umarım iyi geçmiştir. Umarım not defterini, kitaplarını turistlerin bol olduğu ve "Eşyalarınıza sahip çıkın" uyarılarının sıkça yapıldığı yerlerde unutmazsın. İnsanlar ve dünya değişim konusunda hız rekoru kırmaya devam etse de burası bildiğin gibi, yıllardır ne değişmediyse yine değişmemeye devam ediyor. Ailen aile olduğunu, İnsanlar bir amaç için var olduklarını unutmaya devam ediyorlar. Israrla ve her bir gün hiç akıllarından çıkarmadan...
Bu satırları sana yazarken biraz tebessüm ettirdin bana. Söylememe gerek yok ama yine de iyi hissedeceğini düşünüyorum. Seni çok seviyorum. Zaten bir insan önce kendiyle mutlu olmalı değil mi? Sımsıkı sarılacağız birbirimize.
Kimimiz var ki bizden başka? Bir gün herkes hayatından gidince anlıyor insan bu dünyada sadece iki ayak üstünde durduğunu...
Sayfa 27 - Destek Yayınları
Sen bensiz var olamazdın… Gerçekten böyle miydi? Belki de bu senin tutsaklığın olduğu kadar da benim tutsaklığımdı… Koşullu mu seviyordum seni? Beni senden daha çok sevecek biri olmadığı için mi senin yanındaydım? Hem sevilmeden yapamıyor, hem de hiç bilmediğim birine delice bağlanmak, onun peşinde savrulmak, savrulurken kendini yıkmak, kurduğum her şeyi bozup yeni baştan kurmak istiyordum. Aramızda bilinmedik hiçbir şey kalmamıştı sanki… Sen beni neredeyse benden daha iyi tanıyordun. Ben senin nerde nasıl tepki vereceğini, ne zaman ne söyleyebileceğini adım gibi biliyordum. Gerçekten böyle miydi? En azından şu an bana böyle geliyordu… Sen benim bütün zaaflarımı, açıklarımı, günahlarımı biliyordun. Bundan mı sıkılmıştım acaba? Bir başkasına kendimi temize çekerek yeniden mi anlatmak istiyordum? Peki, bu anlattığım gerçek ben mi olacaktım? Bitecek miydi o zaman bu durmadan yaşadığım kopuşlarım, savruluşlarım?
Tam kendimi kötü bir duruma alıştırıyorum. Sonra çok daha kötü bir durum geliyor. İyi hiç mi bir şey olmaz? Ben güzel haberlere layık değilim sanırım. Yoksa bu kadar berbat durumların üst üste gelmesinin bir açıklaması olamaz.
