Ariler Antik Çağ'da göçebe yaşantılarıyla ilişkili olarak tabiat güçlerini tanrılaştırmış ancak diğerlerinden farklı olarak tanrıları iyi ve kötü olarak kategorize etmiştir………. Batı literatüründe dualizm, İslam geleneğinde seniyye denilen bu bakış açısında iki farklı güç arasında ya da zıt güçler arasında bir savaş ve mücadele olduğuna inanılır.
Aslında tektanıcılık, çoktanrıcılık ile düalizm ve animizm miraslarının kaleydoskopudur ve hepsini tek bir ilahi şemsiye altına toplar. Sıradan bir Hıristiyan veya Müslüman tek Tanrı'ya inanırken, aynı zamanda düalist bir kavram olan Şeytan'a, çoktanrılı azizlere ve animist hayaletlere de inanmaya devam eder. İlahiyatçıların bu eşzamanlı olarak inanılan farklı, hatta birbiriyle çelişen inançlarla çeşitli kaynaklardan alınarak benimsenmiş ibadet ve ritüeller için kullandığı bir tanım vardır: Bağdaştırmacılık. Aslında bağdaştırmacılık tek başına dünyanın en büyük dini sayılabilir.
İma yollu dualizm
"Eline geçen çok, dilediği yok,
"Dilediği çok, eline geçen yok."
Sayfa 12 - Cem psikolojiKitabı okudu
...kovulamayan kötü bir ruh gibi kadın düşmanlığı, insanların eşitlik idealiyle alay edercesine hep kendini duyurdu ve hâlâ da duyuruyor. Bu düşmanlık, internetteki porno sayfaları kadar yeni ve ilk uygarlıklar kadar eski. Çünkü biz, kökleri geçmişin büyük kültürlerine dayanan çok eski bir geleneğin mirasçılarıyız. Bu, inatla bilincimize yerleşen bir düalizm; öyle bir düalizm ki kendi cinsinin yarısının insan olma hakkını yadsıyor.
“İkicilik ya da düalizm, bir bireyin bedensel özellikleri ile zihinsel özellikleri arasındaki ilişkinin ne olduğunu soran zihin-beden sorununa yanıt vermeye çalışır. İkiciliğe göre, zihin ve beden iki ayrı şeydir. Beden (ya da madde), bireyin oluştuğu fiziksel töz iken, zihin (ya da ruh), bedenden ayrı varlığa sahip olan ve bilinci kapsayan fizik dışı tözdür.”
Sayfa 90Kitabı okudu
Düalist dinler birbirine karşıt iki gücün varlığına inanırlar: iyi ve kötü. Tektanrıcılığın aksine düalizmde kötünün Tanrı tarafından yaratılmadığına veya onun kontrolüne girmemiş bağımsız bir güç olduğuna inanılır. Düalizm tüm evrenin bu iki üç arasındaki mücadeleye sahne olduğunu ve dünyada olup biten her şeyin bunun eseri olduğunu söyler.
Sayfa 223Kitabı okudu
“Düalizm, insanın en mahrem duygusudur ancak en üstün insan felsefesi değildir.”
Sayfa 10Kitabı okuyacak
Kartezyen düalizm
Bu argümanlar kümesinin tarihsel bakımdan önemli bir sonucu, iki farklı kendilik türünden oluşan bir dünyanın varoluşunu öne sürmesiydi. Bana kendisine güvenebildiğim bir Tanrı tarafından verilmiş olan dış dünya var. Ama bir de dış dünyayı gözlemleyen ben varım. Buna göre, Cogito'ya varırken, ben, kendime dair kavrayışımdan, söz konusu düşünce ediminin kendisi dışında herşeyi çıkartmanın mümkün olduğunu gördüm -ki Descartes, bunun benim indirgenemezcesine düşünce olmam gerektiği anlamına geldiğini söylüyordu. Ben kendimi bir cismi olmadan varolabilen bir kendilik olarak düşünebilirim, fakat kendimi, kendi kendisinin bilinçli olarak ayırdında olmadan varolan biri olarak asla düşünemem; öyleyse, benim bedenim olan madde, benim özümün bir parçası değildir. Bu, çok farklı nedenlerle benimsenmiş olan geleneksel Hristiyan görüşle tam bir ahenk içindedir. Ve bizi tam ortadan ikiye, saf düşünce olan özneler ile katışıksız yer kaplama olan nesnelere bölünmüş bir dünya görüşüne götürür. Bu ünlü "Kartezyen düalizm"dir, yani doğanın zihin ve madde, gözlemci ve gözlemlenen, özne ve nesne olarak ikiye bölünmesidir. İşte bu görüş, bilimimizin tamamı dahil, bir bütün olarak Batı insanının şeylere bakma tarzının temelinde yer alır.
Düşünün: Karşılıklı istemeyince cinsellik yok, tecavüz yok. İnsan dışındaki memelilerde olduğu gibi birleşme ancak karşılıklı istek ve davet sonucu gerçekleşebiliyor; aksi takdirde mümkün olmuyor. Baştan çıkarma mümkün; ama son derece iyi zamanlanması gerek.
Düşünün: İnsanlık güçlü ve zayıf, koruyucu/korunan, hükmeden/hükmedilen, sahip olan/sahip olunan, aktif/pasif diye ikiye bölünmemiş. Kış'ta insan düşünüşünü belirleyen o düalizm eğilimi tümüyle azalmış ya da değişmiş durumda.
Sayfa 139
