"Sonra odana tıkıl oku babam oku. Kitaplar neye yarar ki. İnsana insan gerek, bir can yoldaşı gerek."
Sesi ağlamaklı çıkıyordu artık.
"İnsan yalnızlıktan kafayı yer. Kim olduğu fark etmez yeter ki biri olsun" diye haykırdı.
"İnsan yalnızlıktan hasta olur be."
“Kitaplar neye yarar ki. İnsana insan gerek, bir can yoldaşı gerek.
İnsan yalnızlıktan kafayı yer. Kim olduğu fark etmez yeter ki biri olsun.
İnsan yalnızlıktan hasta olur be!..”s84
Belki de sürekli kamçılanan aşırı uyarılmış duygularım, kasti olmayan şeylerden bile inciniyordu,fakat insanın iç huzuru sarsılmışsa
sonradan gelen kendi kendini yatıştırma çabaları neye yarar?