Bizim zamanımızda bile bir kadından sadece çocuk yetiştirmesi beklenmezdi. Ama onları bağrına basması, kendini onlara adaması ve onları eğitmesi, anneliğin doğal bir unsuru olarak kabul edilirdi. Ahlaki ve zihinsel eğitimin temellerini çocuk annesinden alırdı. Açık ki bugünlerde böylesi bir bakıma ihtiyaç yok. Anlıyorum. Bir zamanlar bir aile ideali vardı. Ağırbaşlı, sabırlı bir kadın; evinin hanımı; anne ve aynı zamanda erkeğin en büyük destekçisi. Böylesi bir kadını sevmek çoğu erkeğin gözünde bir tür ibadetti."
Durdu ve tekrarladı. "Bir tür ibadet."
"İdealler değişti," dedi Asano. "İhtiyaçlar da değişti."
Eğitimin kadınlara bir zayıflık görüntüsü vermesine kanıt olarak askerleri gösterebiliriz; askerler de kadınlar gibi bilgiyle donanmadan ve zihinleri ilkelerle güçlendirilmeden yaşama başlar. Bu iki durumda sonuçlar benzerdir: Askerler gündelik konuşmaların bulanıklığı içinde, yakalayabildikleri yüzeysel bilgileri yakalarlar; sıklıkla topluluk içine karışmaları da onları hayat bilgisi denen bilgiyle donatır, ama toplumda kabul gören davranış biçimlerine ve gündelik hayatın sürdürülmesine yararlı bu bilgilerle insan yüreğine ilişkin gerçek bilgileri ayırt edemezler. Ama zaten spekülasyonla deneyimi karşılaştırma yoluyla yargının sınamasına tabi tutulmamış, keyfi gözlemin ham meyvesi böylesi bir ayrım gözetilmesinde işe yarar mı? Askerler de kadınlar gibi, küçük erdemleri şaşaalı bir kibarlıkla yerine getirirler. Eğitimin benzerlik gösterdiği bu iki durumda cinsiyetten kaynaklanan bir ayrıma işaret edilebilir mi? Benim görebildiğim tek ayrım, askerin daha fazla gözlem yapabilmesine olanak tanıyan özgürlük ayrıcalığıdır.
Elias'a göre : "Son tahlilde, ilgililerin, bizatihi tahakküm sisteminin hiyerarşik kılınmış yapısından dolayı, herkes tarafından bir yük olarak görülen bir törenselliğe itaat etmesini sağlayan, her zaman tehdit altında bulunan o güç, rütbe ve prestij için verilen mücadelenin gerekliliğidir. Grubu oluşturan kişilerden hiçbirinin bir reformu başlatma olanağı yoktu. En ufak reform girişimi, hem ilkel hem de gerilim yüklü yapılarda yapılacak en basit değişiklik, kaçınılmaz olarak bireylerin ya da ailelerin hak ve ayrıcalıklarının azaltılması ya da yok edilmesini söz konusu edebilirdi. Bir tür tabu, bu toplumun üst kesiminin böylesi ayrıcalıklara dokunmasını, hele de bunları ortadan kaldırmasını yasaklıyordu. Bu yöndeki her girişim, belki de haklı olarak, kendilerine bu hakları tanıyan yapıların, kurulu düzenin en ufak bir ayrıntısına dokunulduğu takdirde yıkılmasından çekinen geniş ayrıcalıklı kesimleri karşısına alırdı. Böylece hiçbir şey değişmedi.”?
Japonya'da da Fransa'da da, yaşama uygun olmadığını gördükleri bir eğitimin ürünleri karşısında düş kırıklığına uğrayan öfkeli aileler, tükenmiş gençler, işverenler, o mekanizmanın güçsüz birer kurbanıdır. Mekanizma ise, bizatihi o insanların, herkesin herkesle rekabeti yönündeki mantık tarafından yaratılmış ve ilerletilmiş kendi stratejilerinin birikmiş etkisinden başka bir şey değildir.
Mutluluk neydi?
Eğer mutlulukla, son derece haz dolu heyecanların bir devamlılığı kastediliyorsa, bunun imkansız olduğu açıktır. Coşkun bir haz durumu sadece bir an ya da bazı durumlarda ve aralıklı bir şekilde saatler ya da günlerce sürer ve istikrarlı ve daimi bir alev şeklinde değil, ara sıra parlayan bir kıvılam gibidir. Mutluluğun, yaşamın amacı olduğunu söyleyen filozoflar da kendileriyle alay edenler kadar bunların farkındadırlar. Mutluluk diye bahsettikleri şey, hayat boyu mest olmak değildir; az ve geçici acılardan oluşmuş bir varoluş içindeki anlar ile şüphesiz edilgin değil etkin olan pek çok ve çeşitli hazlardır ve tüm bu şeylerin temeli olarak da yaşamdan bahşedebileceğinden fazlasını beklememektir. Böylesi bir yaşam, ona sahip olma şansı olanlarda, her zaman mutluluk ismine layık görünür. Böylesi bir varoluş da yaşamlarının hatırı sayılır bir kısmı boyunca pek çokları için şanstır. Eğitimin ve toplumsal düzenlernelerin mevcut sefil durumu, bunun herkes tarafından ulaşılabilir olmasındaki tek gerçek engeldir.
Emek idi, ama komünistce değil!Kitabı okudu
Okula Karşı Olmak
Kıtanın güneyinde zorunlu eğitimin hayata geçirilmesine dönük uğraşları finanse eden George Peabody gibileri, Prusya'daki sistemin yalnızca zararsız bir seçmen kitlesi ve köle ruhlu bir işgücü ordusu yaratmakla kalmayıp zihinleri iğdiş edilmiş bir tüketici sürüsüne de hayat verdiğinin pekâlâ farkındaydılar. Zaman içerisinde Andrew Carnegie ve Jhon D. Rockefeller gibi çok sayıda sanayi baronu, kamusal eğitim yoluyla tam da böylesi bir sürü yaratmanın kendilerine sağladığı devasa fırsatları fark ettiler.
Sayfa 26Kitabı okudu
