...hayatta değildik aslında, hayatta olmaya çok yaklaşıyor ama olamıyorduk.
'' ...şimdi kederli, kalbin kırık, uyuyorsun. ''
Okur Takip Önerileri
'' Hayattan uzaklaştığımız ölçüde gerçeğe yaklaşırız''
Sokrates
...ve hayatı bütün kusur ve meziyetleriyle bağrıma bastım.
...sessizliği müzik gibi işitiriz.
Kalbim çok şey öğrendi ve yaşadı. Ve bu sayede bilgeliği, deliliği, akıllılığı öğrendim. Fakat anladım ki, bu da zor bir iş; çünkü bilgeliğin olduğu yerde fazlaca üzüntü var. Çok öğrenmek isteyen kişinin çok acı çekmesi gerek.
'İnsanların büyük çoğunluğu yüzmeyi öğrenmeden yüzmek istemez.' Ne anlamlı bir söz, değil mi? Yüzmek istememeleri doğal, çünkü karada yaşamak için yaratılmışlar, suda değil. Ve düşünmek istememeleri de doğal, çünkü yaşamak için yaratılmışlar, düşünmek için değil! Evet, kim düşünürse, kim düşünmeyi kendisi için temel uğraş yaparsa, bunda ileri bir noktaya ulaşabilir; ne var ki, karayla suyu değiş tokuş etmiştir böyle biri ve bir gün gelir suda boğulur.
Bir varlıktan ayrılırken bir yanılgının daha elimden çıktığını, onda bıraktığım yanılsamayla yoksullaştığımı biliyordum...
Bir hayattan geriye hiçbir şey kalmasa daha mı doğru olurdu? Ölüm demek, insanın kendisini tanıyan her şeyde sönmesi demek olsa? Gelenler için daha kibarca olmaz mıydı? Çünkü bize kalan her şey onlara yük olan bir hak iddiasıdır. İnsan belki de bu yüzden özgür değil, çünkü ölülerden çok şey kalıyor içinde ve bu çok şey, sönmekten hep kaçınıyor.
