Bu iletiyi sinirlendiğim için silmiştim ama onca şeyin de çöp kutusunda olmasına gönlüm el vermedi. Bu alttaki yazımı yazarken emindim olsam da sanırim aşk gerçekten sadece yanılsamadan ibaret.
Yine de zamana bırakıyorum ;-;
öhöm öncelikle bu yazıyı anı olarak yazıyorum, belki ilerde balıklarımız okur💕 Hayatımızda kendimizce bastırılmış zaman
— Gerçekten deli olduğunuz doğru mu, Ferdinand? diye sordu bana, bir Perşembe günü.
— Öyleyim! diye itiraf ettim.
— O halde, burada sizi tedavi edecekler, değil mi?
— Korkunun tedavisi yoktur, Lola.
208 syf.
5/10 puan verdi
üslubuna bayıldığım bir kitap oldu. çocukların bakış açısına yakalayabilen, basit bakan metinlerdendi. benzer öneri 
Beş Yaşındayken Kendimi Öldürdüm başlarını son kısımlara nazaran daha çok sevdim. çikolata yiyen bir mustafa cem hiç olmayacak kadar yapay geldi bana. koltuğun arkasındaki akreplerle olan arkadaşlığıydı benim ilgimi çeken. özellikle hümeyra ve nejatın karşılıklı konuşması anlatım açısından okumaktan zevk aldığım bir kısımdı. bu arada ben normalde böyle konulara sahip kitapları okumayı çok sevmiyorum. meryem bana bunların öyle değil başka türlü olduğunu anlatmıştı çünkü bir keresinde. zaten siyah kutudaki çocuk yanlış biliyormuş. aminmiş doğrusu, meryem söyledi. neyse işte böyle konular benim ilgimi çekmiyor. fazla normal geliyor. hitler ve napolyonun delirdiği bu dünyada yaralar içinde bir sırta sahip olmanın ersine üzülmüyor oluşumdan değil aksine, farklı şeyleri okumayı sevdiğimden. yoksa nasıl penceredeki ışınlara tutunur da kurtulurum yeşil bahçelerden bebek bezlerine doğru. hümeyra beni uf yapmıyor artık diliyle. kötü korkunç yüzlü ejderha ininde uyuyor. arkadaşım başka bir çocuğun elini tutarak gözleriyle şarkı söylüyor bana. ben de bekliyorum. 31 yaşına gelmeyi. ama bu sefer terlik topuğunu kullanmayacağım. stendhal sendromuna sebep oluyor. allahım gerçekten de çok mu acı var. dedem. dedecim. darılma bana. ben meryemin elini tutuyorum şimdi. dev adamdan kaçıyorum sensiz bir şekilde. ama sen de bıraktın beni. sen de. bıraktın. beni. 6 gün yetmiyor. sırtımı açıyorum. artık canım acımıyor.
30'uma 13 sene kaldı.
belki zorro'm olsaydı böyle olmazdı.
Hocam hâlâ haberleşiriz. Bir gün 'Whatsapp' profili-ıme şu bahsettiğim iki arkadaşımla olan fotoğrafımı koydum. Eski sevgilim fotoğrafı görmüş ve mesaj attı. Dedi ki:
"Hani sürekli bana, kıskanmıyor musun, diye soruyordun ya.
Kıskanmadığımı söylüyordum. Şu an seni kıskanıyorum, çünkü yanımda değilsin!" Yine bir şey diyemedim. Hocam işte o
an beni gerçekten sevdiğini hissettim.Kıskanmak bir ölçüt değil, "Seven insan kıskanır" yoru
mu doğru değil. Seven değil sahip olmak isteyen kıskanır.
Sevmek... sahip olmak... Çok farklı şeyler.Daha sonra flörtleştiğim biri oldu. Yolda selâmlaştı
ğım cinsiyeti erkek olan tüm arkadaşlarımdan kıskanıyor
du. Sevgilim olmamasına rağmen bakışlarıyla zaten ya benihapsediyor ya karşı tarafa gözdağı veriyor ya da kendini yiyip bitiriyordu.Ben artık sevmekle kıskanmanın apayrı kavramlar oldu
ğunu düşünüyorum. Kıskançlığın altında yatan çok çeşitli di
namikler olabilir: güven eksikliği, bağlanma problemi, özgü
ven eksikliği... Ama bu dinamiklerden biri kesinlikle sevmek
değil."
Saygıda kusuru olanın kusursuz karaktersizliği oluyor genelde
Hepimiz okula gittik, okullardan hepimiz mezun olduk ama ne kadar insan olabildik?
Geçmişe özlem duyulan bir gelecekte yaşıyoruz. Öyleyse gerçekten yaşıyor muyuz acaba?
İnsanca davranabilmek için kurallara, uyarılara, birilerinin varlığına, cezaya vs. gereksinim duyulması normal mi? Bu bizi beyni olan bir varlık yapmıyor, en azından zannımca.
Karaktersizlik için kolladığımız anları göze sokmadan insan olabilmek için niye kollamıyoruz? Herkes yapıyor diye mi? Aklı olan bir varlık neden kendi aklı yerine genele göre davranmayı tercih ediyor? Kendi doğrularım, kendi yaşam anlayışım, kendi tercihlerim, kendi hatalarım diye bahsedeceğimiz hiçbir şeyin olmaması size aciz ve acınası gelmiyor mu? Ne yazık...
İçinizdeki doğrular genele göre değişiyorsa, yanlışlar genele uyarlandığında doğru diye nitelendiriliyorsa o zaman siz daha insan olmamışsınız demektir.
İnsan doğdu diye insanlığı öğrenmeye ihtiyaç duymayanlar, bir gün kendilerine gerçekten baksalar görecekleri; hiç insan gibi yaşayamadıkları olurdu. Bu gerçeği kabul edebilecek haysiyetleri olur muydu?..
•Kıymık - Sebastian Fitzek•
"Çünkü mutluluk hissi ne olursa olsun, tekrar üretilebilir bir şey değildir. Bir düğmeye basıp çağrılamaz. Bu durum paradoksal bir biçimde ağrı, acı ve sıkıntılar için geçerli değildir."
Kıymık
Merhabalar... Beni benden alan bir alıntıyla başlamak istiyorum. 
Sebastian Fitzek'in
Yüzlerce veda
31 EKİM 2016
‘Bana bir hikâye anlat’ dedi adam. Sesi, yaşamaktan yorulmuşların bezgin tınısını taşıyordu. ‘Bana bugüne dek duymadığım bir modern zaman hikâyesi anlat’. Durmuş kalp için bir elektroşok. Ona içinde nefes alacağı bir hikâye sunabilir miydim? ‘Veda etmeyi biliyor musun?’ dedim, ‘hiç vedalaşamadan bir sevdiğini toprağa
…
Portuga iyice uzandı, yeleğini yastık niyetine ağacın köklerinden birinin üstüne serip konuştu:
“Şimdi biraz kestirebiliriz.”
“İyi de ben uyumak istemiyorum ki.”
“Olsun. Seni başıboş bırakacak değilim, afacansın malum.”
Elini göğsüme koyarak beni tutsak etti. Uzun süre ağacın dalları arasından geçip giden bulutları izledik. Beklediğim an
" İnsan geceleri burada böyle yalnız kaldı mı, kitap okur ya da böyle şeyler düşünür. Düşünür ama yanında ona şu şöyledir, bu böyledir diyecek biri olmaz. Belki bir şey görür, ama gerçekten gördü mü, doğru mu, yanlış mı, bilemez. Birine dönüp, sen de görüyor musun ahbap, diye soramaz. Anlayamaz. "
Sayfa 76 - Sel YayıncılıkKitabı okudu
