Sevginin kaynağını karşındaki insan zannedersen ona köle olursun. Sevginin kaynağı sensin. Yaratan sana vermiş o kaynağı. Özgür yaratılmış bir ruh olduğun halde neden başkasına köle olasın?
..zaten yara almadan bu dünyada yaşayabilmek mümkün mü? Ancak biliyorum ki insan bu yaralarla büyüyor, var oluyor. Varoluşun da kayboluşun da altındaki imza hep bu yaralara aittir. Başarılar da, yenilgiler de bu yaraların eseri.
..beklenen yağmur en sonunda yağar ama savaştan geriye kalan her şeyi yağan yağmurun temizlemesi mümkün müdür acaba? Savaşlarda onca yaşananlar insanoğlunun en karanlık ve en vahşi taraflarına ait öykülerse,makineli tüfekler ve top mermileri art arda patlayıp etrafa ölüm saçıyorsa, tecavüz maduru zavallı kadınlar ‘nefret çocukları’nı dünyaya getiriyorsa..Ne yazık ki savaştan geriye kalan bu pislikleri temizlemeye göğü yararak bardaktan boşalırcasına yağan yağmurun dahi gücü yetmez..
Okur Takip Önerileri
Hayattan öğrendiğim birşey var. Her yerde kötülük çok kuvvetli ve zor yeniliyor. İyilik daha zayıf kalıyor.
Harese nedir, bilir misin oğlum?
Arapça eski bir kelimedir.
Bildiğin o hırs, haris, ihtiras, muhteris sözleri buradan türemiştir.
Harese şudur evladım:
Develere çöl gemileri derler bilirsin, bu mübarek hayvan
üç hafta yemeden içmeden, aç susuz çölde yürür de yürür;
o kadar dayanıklıdır yani.
Ama bunların çölde çok sevdikleri bir diken vardır.
Gördükleri yerde o dikeni koparır çiğnemeye başlarlar.
Keskin diken devenin ağzında yaralar açar,
o yaralardan kan akmaya başlar.
Tuzlu kan dikenle karışınca bu tat devenin daha çok hoşuna gider.
Böylece yedikçe kanar, kanadıkça yer, bir türlü kendi kanına
doyamaz ve engel olunmazsa kan kaybından ölür deve.
Bunun adı haresedir.
Demin de söyledim, hırs, ihtiras, haris gibi kelimeler buradan gelir.
Bütün Ortadoğu’nun âdeti budur oğlum, boyunca birbirini öldürür
ama aslında kendini öldürdüğünü anlamaz.
Kendi kanının tadından sarhoş olur.
Hayat, bazılarına mutsuz olmakla,duygusuz olmak arasında bir tercih hakkı tanır, daha fazlasını değil.
Deli Kurt o zamana kadar en tatlı bekleyişin düşman beklemek olduğunu sanıyordu. Bu akşam, sevgiliyi beklemenin daha tatlı olduğunu anladı. Gecenin okşayıcı esintisi arasında, yıldızların titreştiği göğe bakarak:”Gökçen’i burada ölünceye kadar bekleyebilirim.” diye düşündü.
“Canımı canan isterse minnet canıma / Can nedir ki, kurban etmeyim cananıma” mısralarını sık sık kullanırdı.
İnsan sevilmekten çok anlaşılmayı bekliyordu belki de.
İçinde bir şey saklı. Hiç bulmadığın, hiç denemediğin, bir köşede durup hiç bakmadığın. Özünde bir derinlik var kuyu kazıp hiç inmediğin. Başkalarında göremediğin var.
İçinde gizem, serüven, bilgi olan bir hazine var.
Öz’ün var. Ruhun var.
Benliğini, düşüncelerini başkasına teslim etme.
“Her insan bedeninin çürüyeceğini bilir ve bundan korkar. Ama çoğu insanın ruhu gövdesinden önce çürür,nedense bundan kimse korkmaz.”
