"Her ne kadar annem şu anda benden binlerce kilometre ötede de olsa onu düşünmek bile bana güven veriyordu."
Sayfa 311Kitabı okudu
❝ Bana güven, ama en önemlisi Tanrı'ya güven, O seni gözetecektir. ❞
Sayfa 20 - Everest Yayınları
Zeyneb Gazali
Allah'ım kendinle meşgul et ki başkalarıyla uğraşmayayım. Ey tek olan, Ehad ve Samed olan Rabbim, Sen beni öyle meşgul et ki yalnız Seninle olayım. Beni bu korkunç ortamdan kurtar. Senden başkalarıyla meşgul olmaktan kurtar beni. Kendinle meşgul et. Vereceğin huzur ve güvenle kuşat. Senin yolunda, Senin sevginle, Senin hoşnutluğunla, Senin muhabbetinle bana şehadeti nasip et. Ey Allah'ım! Müminlerle birlikte benim de ayaklarımı sabit tut. Bizlere güven ve sabır ver.
Anladım ki susmak, bir cüsse işi... Derin denizlerin işi...
Serin sular, en hafif rüzgarları bile coşturabiliyor...
Derin denizleri ise ANCAK, DERİN SEVDALAR⚘️
Derin denizlerin sükutu, büyüler beni...içimi, bir heybet hissi kaplar. Benliğimi, hasret duyguları istila eder. Kalbim ürperir. Dalgalı denizler, durgun mavi denizler kadar heybetli gelmez bana...
Göklerin suskunluğu da öyle...sükut her zaman daha manalı, daha derindir.
Kitap çok tatlı
Tanrı adildir, acı çekmemi istese de masum olduğumu biliyor. Kalbimin ve sağduyumun bana bu konuda yanılmadığını haykırması da benim için bir güven sebebi. Öyleyse bırakalım da insanlar da, kader de bildiğini okusun; biz de mızmızlanmadan acı çekmeyi
öğrenelim. Nasıl olsa er ya da geç her şey yoluna girecek ve benim sıram da gelecektir.
Sayfa 26
“Doğruluk neye yarar " sorusuna Platon “ doğruluk yalnız başkalarının yararına olandır" yanıtını vermez; “o bana da yararlı olandır" der. Çünkü sadece doğru olanlar birbirleriyle karşılıklı bir güven içinde yaşarlar ve kendi özsaygılarının dışında önem verdikleri insanlardan da saygı görürler. Eğri insan hem diğer insanlarla hem de kendisiyle ters düşer, çünkü içindeki karşıt hırslar birbirleriyle çatışır.
"Bir Şehide Şahitliğim..."
Karşımda duran henüz 19'unda tığ gibi bir delikanlı... Gazze sevdalısı bu genç, mahçup bir eda ile bana yaklaştı... Furkan'ı kucakladım, bağrıma bastım. Hani derler ya, içim kaynamış kanım ısınmıştı... Yüzüne baktım ilgimi çekmişti. Güven veren bir siması vardı... Fakat ben yüzüne baktıkça o başını öne eğiyor, benimle göz göze gelmek istemiyor gibi bir hali vardı. Önce anlam veremedim bu delikanlı neden gözlerini benden kaçırıyor? Simasına biraz daha dikkat edince; hayâ iffet ve edebinden başını kaldırıpda benimle göz göze gelemediğini fark ettim... Edep timsali bir abide gibiydi... "Ya Rabbi gençlikten ümidimizi kesmeye yüz tuttuğumuz bir zamanda demek ki böyle iffet ve ismet harikası olan gençlerimiz de varmış " dedim.
Sayfa 19 - TirekitapKitabı okudu
Her şeyden önce dilimi, benim için çok kutsal olan varlığımı, Albert Camus'un deyimiyle anayurdumu kaybettim. Dilim birden gereksiz, anlamsız, külfetli bir varlık oldu. Beni koruyan, ifade eden, bana güç ve güven veren varlık olmaktan çıktı. Kendimi ifade edemez oldum. Dilimle birlikte benliğimi, kimliğimi yitirdim. Ben, ben olmaktan çıkıp, ne olduğunu bilmeyen, uzaklardan gelmiş, yardıma muhtaç "bir yabancı, bir göçmen" oldum.
Sayfa 70
Çok güzel*
Senin yaşadığın günleri geri döndürmem olanakdışı, ama geleceği şu satırları yazdığım anda bile hiç değilse kurabiliyorum. Bunun adına umut diyorlar. Bence güven, insanın varlığına, değişim isteğine ve mutluluk arayışına duyulan bir güven yalnızca. Bütün karamsarlıklarımızdan damar damar süzülen bu ışığı çoğaltmaya kalkışmak da doğru gelmiyor bana. Bu ışık, düşüncemizin temelinde dursun yeter. Bir kez olsun yaşamın toprağına kendi ayaklarımızın üstünde durarak basmayı öğrenmeliyiz; o toprağın zaman zaman kayacağını, tökezleyeceğimizi ya da bizi bir anafor gibi içine çekeceğini.. Buna da ölüm diyorlar. Doğru. Ama ölüm bile yalnızca yaşayanlar için sağlanan bir ayrıcalık.
Sayfa 123 - 124
