Sürekli okuyordum. Ama asla yeterli gelmiyordu..
İçim bomboştu. Hiçbir şeyin yanıtı yoktu bende. Ama hiçbir şeyin!
''Yıllar önce okuduğum işe yaramaz bir kitaptaki tek işe yarar cümle şuydu: İnsanın kullandığı ilk alet, başka bir insandır...''
Sayfa 26
Dünyanın zeminindeydim ve her şeyin farkındaydım.
Bir insandan bu kadar nefret etmek ve onun tarafından önemsenmeyi bu kadar istemek, aynı anda nasıl mümkün olabiliyordu?
Sadece okuyordum. Kaçırdığım dünya, insanlar ve zaman hakkında okuyordum. Yapabileceğim başka bir şey yoktu.
“Diyor ya Âşık Veysel, ‘iki kapılı bir han’ diye? Ondan cereyan yapıyor bu hayat! Onun için üşüyorum hep. Gideyim de kapatayım birini!”
Sayfa 80Kitabı okudu
Nedenini bilmediğim bir huzursuzluk...
Bir daha asla korkma. Hiçbir şeyden ve hiç kimseden. Bir daha korkma.
İnsanın kullandığı ilk alet, başka bir insandır.
Sayfa 26Kitabı okudu
duygularım daha birine yetişemeden, diğeri zihnimi kaplamış oluyordu
“Her gün bir öncekinden daha kötü.”
Sayfa 172Kitabı okudu
