Hastanedeyken ben
Ne derseniz deyin, bu iş bana göre değildi. Sanki ölümüm uzaktan beni izliyor gibi hissediyorum. Kafatasımın içine kadar sıkıntıdan patlamış halde aylar ve yıllar yavaş yavaş geçip gidecekti.
Sayfa 48
Persona (1966)
Ingmar Bergman'dan müthiş bir başyapıt! Ne zamandır erteleyip durduğum Persona'yı sonunda izledim ve uzun zamandır izlediğim en acayip, en beyin gıcıklayıcı film olduğunu söylemeliyim. Çekimler mükemmel, sembolik biçimler çarpıcı. Siyah beyaz olmasına rağmen hiç sırıtmaması gerçek sanatın ölümsüz olduğu savını destekliyor, 1966 yahu 52 yıl önce!
“Sen hastanedeyken hediyelik dükkanından almıştım ama sonra hiç…Neyse işte görünce aklıma sen geldin.”(peluş bir kirpi almış.)
“Görünce aklına ben geldim. İğneleyici olduğum için mi?”
“Hayır, bak şimdi, seni çok derinlemesine tanıdığıma dair çok ince ve anlamlı bir metaforum var,” dedi, ensesini kaşıyarak.
Bir kaşımı kaldırdım. “İğneleyici olduğum için.”
“İğneleyici olduğun için,”diye kabul etti yüzünü buruşturarak.
Sayfa 388 - NemesisKitabı okudu
"İş hayvanı olacağına avare ol."
Hastanedeyken içmek bir kere bile aklıma gelmedi. Komik, de mi? Ama bütün hafta köle gibi çalışınca içmem gerekiyo. Hiç dikkat ettin mi, aşçılar da deli gibi içer. Fırıncılar da öyle. İş yüzünden. İçmek zorundalar. Dur, şu telgrafın yarısını da ben ödeyeyim.
Sayfa 180Kitabı okudu
Hastanedeyken sevgi benimle konuşmuştu: “Ben hem her şeyim hem de hiçbir şey. Rüzgâr gibiyim, pencereler ve kapılar kapalıysa giremem.”
Bense sevgiye şöyle karşılık vermiştim: “Ama ben sana açığım!”
