Hatırası kalır
onca ölümlerden
arta kalan kutuların,
dokunursun
çiğ tanesi acılara...
Kolisi açılmamıştır henüz
kaybedilenlerden kalan
yaraların.
Dokunursun
hatırası sinmiştir solgun yüzüne.
Darmadağın etmiştir
eşyaların soğuk tarafı...
İnsan gitse de hatırası kalır.
Bir bakarsın keskin bir rüzgar gibi esmiş hayali bir bakarsın tatlı bir esintiyle yüreğe dokunmuştur.
Hatırası kalır
dokunmaya kıyamadığın sevgiden
gelen acı haberlerin!
Sayfa 91 - Parana Yayınları / 1. Baskı
Bir Patrick Bateman fikri var, bir çeşit soyutlama, ama gerçek ben yokum, sadece bir varlık, hayali, ve soğuk bakıştanım gizlesem de ve el sıkışırken siz elinizi sıkan eti hissetseniz de ve belki yaşam tarzlarımızın bile benzer olduğunu düşünseniz de: Ben burada değilim, o kadar...
Şimdiyse en kısa zamanda o kadını görmek istiyordum. İyice düşününce de bunu yapmamalı diyorum. En iyisi onu sevgilisinin gözlerinden göreyim. Belki kendi gözümle şimdiki kadar güzel bulmam. Böyle güzel bir hayali niçin bozayım?
Sayfa 17Kitabı okudu
Fakat bu her kızın hayali değil miydi zaten? Uyandığında kendini bir prenses olarak bulmak? Belki o hayatları yaşayan insanlar vardı. Belki bu kız onlardan biriydi. İyi ama ya geri kalanlarımız? Ya önemsiz olanlar, hiçe sayılanlar, görünmez kızlar? Biz başlarımızı taç takarmış gibi dik tutmayı öğreniriz. Sıradan olandan sihir elde etmeyi öğreniriz. Seçilmiş olmadığında, damarlarında kraliyet kanı dolaşmadığında, böyle hayatta kalırdın. Dünya sana hiçbir şey borçlu olmadığında sen yine de ondan bir şeyler talep ederdin.
Sayfa 538 - Inej GhafaKitabı okudu
Çünkü insan, çocukluktan itibaren yaşamın zor, hakikatlerin vazgeçilmez olduğunun farkında olmalı. En parlak umutlarımızın söndüğü, cılız filikalarımızın karanlıkta yitip gittiği yerde o hayalî dünyaya yapılacak geçişin her şeyden önce cesaret, doğruluk ve dayanma gücü gerektirdiğini bilmeliydi.
İnsanlık Komedyası'nın ilk düşünceleri benim için bir rüya gibiydi, sanki biraz okşadıktan sonra uçup gitmesine müsaade ettiğimiz imkânsız planlardan biriydi; gülümseyip kadın yüzü gösteren ve hemen kanatlarını açıp hayali bir gökyüzüne yükselen bir düştü. Ancak bu düş, çoğu düş gibi gerçeğe dönüşür; insanın itaat etmeye mecbur hissettiği emirleri, zorbalıkları vardır.
Bu fikir aklıma İnsan ve Hayvan arasındaki bir karşılaştırmadan gelmişti.
Sayfa 5 - Žeplin KitapKitabı okudu
