Sıradan insan hayatının mutluluğunu "kendi dışında"ki şeylere, mala mülke, şana şöhrete, kadın ve çocuklara, dostlara, cemiyete ve benzerine bağlar, dolayısıyla bunları kaybettiği yahut hayal kırıklığına uğratıcı bulduğu zaman, mutluluğunun temeli çöker. Bir başka deyişle onun çekim merkezi "kendi dışında"dır; her heves ve arzuya bağlı olarak bu mütemadiyen yerini değiştirir. Eğer bayağı bir insansa, bir gün bu onun sayfiyedeki evi olacak, bir başka gün yeni satın aldığı atlar olacak ya da dostlara ziyafet vermek yahut seyahat etmek olacaktır- sözün özü lüksle, şatafatla dolu bir hayat... Bunun sebebi zevkini "kendi dışında"ki şeylerde arıyor olmasıdır. Kuvveti sıhhati gitmiş birisi gibi kaybettiklerini macunlarla ve ilaçlarla yeniden ele geçirmeye çalışır, oysa yapması gereken kaybettiklerinin hakiki kaynağını, kendi hayat gücünü geliştirmektir.
Canlılar dünyasının en alt aşamalarında bile hayat ilkesi birlik ve bütünlüktür. Birliğin çözüldüğü, bütünlüğün dağıldığı noktada, anlarız ki hayat orayı terk etmeye başlamıştır.
Hayat kısa ve hem zaman hem dinçlik insan için sınırlı.
Her şey basit görünüyordu gözüme; yazı yazmak, sanat tanrıçalarının gerdanlığına bir inci daha eklemek, daha sonraki kuşaklara örnek bir hayat bırakmak, halkı kendine ve düşmanlarına karşı savunmak, görkemli bir ayinle insanların üzerine Tanrı'nın kutsamasını çekmekti. Bir kimsenin, okunmak için yazı yazabileceği hiç gelmiyordu aklıma.
Sayfa 148 - Can Yayınları, Haziran 2021 BaskısıKitabı okudu
Hayat kağıt üzerine dökülen mürekkebe benzer. Her kelime gizli bir ruh halini yansıtır. Her cümle derinliklerimizdeki sessiz çığlıkları dile getirir. Yazmak ruhumuzdaki labirentlerde yolculuğa çıkmaktır. Kelimeler varlığımızın en karanlık köşelerine ışık tutan meşalelerdir. İçimizdeki dünyayı keşfettikçe insan olmanın anlamını ve karmaşıklığını gözler önüne sereriz.
Çünkü hayat bir tarafı mutlaka âteş olan bıçağın sırtı. Bir tarafı su bir tarafı âteş, bir tarafı uçurum bir tarafı yine âteş hayatın.
Âteşe düşer dengeyi kuramayan, eğer suya düşmüyorsa.
Âteş olup göğe yükselir dengeyi bozan eğer uçuruma yuvarlanmıyorsa.
Âteş dengenin kaçınılmaz muhalifi.
Denge bıçağın ağzı.
Bir tarafı âteşe bakıyorsa dengenin, mutlaka mumdan gemi, âteşten deniz, alevden dalga öyküleri. Ve âteş, dengeyi alt üst edici tadil dirhemi. Âteşle muaşakanın nam-ı diğeri denge bozma oyunu.
Çünkü âteşin lügatinde dengenin harfleri yok.
Âteş yakıcı. Âteş göz alıcı.
Âteş cesaret. Âteş nisbet. Âteş var oluş. Âteş yok oluş.
Hissediş âteş. Arınma âteş. Âteş nihayet. Âteş bidayet. Âteş cesaret. Âteş hürriyet.
Denge itidal. Denge emniyet. Denge esaret.
Peki hangisi? Âteş mi, denge mi?
Âteş yaşamak, denge yazmak.
Zor seçim. Hem âteş hem denge yok.
Âteş deryası üzerinde denge hatıra gelmeyen bir sözcük kadar rahatsız edici. Hatıra gelmeyen bir sözcük kadar emniyetli.
İçimden uçup giden bir sözcük kadar hain. İçimdeki bir gül kadar ikna edici.
Güneşin battığı yere doğru savuruyorum bildiğim âteş redifli en serin şiiri. Ve unutuyorum denge üzerine yazılmış bütün denemeleri. Âteşle temizliyorum bütün kirleri.
Nazan Bekiroğlu
Herhangi bir duygu veya heyecanla renklenmediği kadarıyla günlük olağan hayat yavan ve usandırıcıdır: ve eğer herhangi bir heyecanla hareketlenirse çok çabuk acı verici hale gelir.
Bizi buna götürecek yol muhtemelen insanın işlevinin ne olduğunu ortaya koyacaktır. O halde ne olabilir bu işlev? Bu hayat olamaz; çünkü hayat açık ki bitkilerle paylaştığımız bir şeydir, oysa bizim aradığımız insana özgü bir şeydir.