Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.35
Birçok kısmına katılsam bazı bölümlerde Thomas More un Ütopyası benim ütopyama pek uygun değildi.İnsanların tek tipleştirilmesi fikrini hiçbir zaman sevemedim.
Herkes öneriyor yazarı ama ben pek sevemedim.Düzyazıda argo kullanmak hiçbir zaman etik gelmemiştir bana.Öte yandan birçok yazarın aksine daha alt tabakalara inmeyi başardığından kitapla uyumlu olmuştu dili.
Hikayelerin kısa olması en büyük artısı olmuş.Okurken zevkli , sonradan baktığımda öyle aman aman olmayan bir kitap.
An itibariyle Kızıl Kraliçe’yi de okumuş bulunmaktayım. Kitabın en büyük problemi hikayenin temeli olan Kızıllar ve Gümüşlerin sınıf farklılığına dayalı olması. Kızıl Yükseliş'te Altınlar ve Kızıllar arasında olduğu gibi... Ve bence kitabın Kızıl Yükseliş’ten sonra çıkmış olması onun için büyük bir dezavantaj… Ancak Kızıl Yükseliş’i okuyanlar
Kitabın içinde iki kısa roman yer alıyor. Yazar her zamanki gibi bilim kurgu türünde yazmayı tercih etmiş. İlk kısa-roman, uzayda ve 2099 yıllarında geçiyor. Diğeri ise 20. yyın ikinci yarısında Amerik'da. Açıkçası ben iki hikayeyi de sevemedim, bir türlü kitaba ısınamadan kitap bitti. Özellikle de ilk hikayeden oldukça sıkıldım, yazarın sevdiğim tarzını bu kitapta bulamadım. hikayelerin derin anlamlı ana fikirleri yoktu ve özellikle uzayda geçende yaşanan olayları saçma buldum. Uzaylı şeylere hiçbir zaman ısınamayacağım sanırım.
İkinci hikaye daha iyiydi, yazarın o ham madde ile daha güzel şeyler yapmasını beklerdim ama olmamıştı. Yine de fena değildi, zaman zaman çok güzel noktalara değiniyor.
Genel olarak kötü bir kitap olmasa da Bradbury için oldukça basit bir kitaptı, biraz hayal kırıklığına uğradım ne yalan söyleyeyim. Bu kitabı okuyun da okumayın da demem ama Bradbury okuyacaksanız, Fahrenheit 451, Mars Yıllıkları gibi kitaplardan başlayın.
Uzun zamandır okuduğum en güzel distopya örneğiydi. Kitaba aşık oldum desem yeridir.
Konusuna gelirsek İtfayeciler yanmaz evler yapıldığından beri başka bir iş için görevliler: 'Kitapları Yakmak' (!)
(Onlar kitapları yakarken benim içim yandı her sayfada.)
Ana kahramanımız Montag da bu itfayecilerden biri. Hatta işini zevkle yapan yaktıkça mutlu olan bir kahraman. Taa ki yolu küçük Clarisse ile kesişene dek. Clarisse bize kitabın vermek istediği mesajları en çok ileten karakterdi belki de. O her bir şey söylemek için ağzını açtığında kalemimi hemen alıp çizdim desem abartmış olmam. En çok alıntı yaptığım ve en çok etkilendiğim roman oldu benim için.
Ve Bayan Montag ise kitapların önemini kaybetmesini sağlayan insan tipinde gibi geldi bana. Bir şey olduğunda bile umursamayan tek derdi televizyon izlemek olan bir insan... Hiçbir zaman sevemedim böylelerini. Clarisse ne kadar sevdiysem Mildred i de o kadar az sevdim açıkçası.
Montag, Mildred ile kitaplara bağ kurmak ister ama Montag bu yolda yalnız olduğunu, eşinin tek mutluluğunun televizyon olduğunu fark eder. Sevgili Bay Montag, Clarisse den sonra sorgulamaya başlar. Sorguladıkça hatasını anlar, Anladıkça ise değiştirmek için çaba sarf eder. Biz ise onun bu yolculuğunda ona eşlik ediyoruz.
Kitabın konusundan çok düşüncelerimden bahsetmemin nedeni kitabı sizin keşfetmenizi istiyorum. Çünkü gerçekten keşfetmeye değer bir kitap. (puanım: 10/10)
Albert Camus'nün tüm kitaplarını okumayı istiyordum, elime Yanlışlık geldi. Kitabı alırken oyun türünde olduğunu bilmiyordum. (Tiyatro okumayı hiçbir zaman çok sevemedim). Kitap çok kolay okunuyor, yazarın sade dili ve ilgi uyandırıcı kurgusu insanı içine çekiyor. Karakterler de alışılmışın dışında idi, okurken merakla onları tanımaya ve çözmeye çalıştım.
Bu kitaptan ne kadar hoşlanmış olsam da yazarın diğer oyunlarını okumam sanırım, hala sevemiyorum bu türü.
Olumsuz yorum yapmaktan cidden hoşlanmıyorum ama bir okur olarak hayal kırıklığı yaşamış olmakta, ayrıca hoşlanmadığım bir durum. Kitabın konusunu çok farklı düşünmüştüm, yazarın anlatımınıda ama iki yöndende beklentim karşılanmadı. Kitabın, genel olarak anlatımda sıkıntı vardı; hızlı ve daha hareketli ilerlemesi gereken yerde durağan ve yavaş,
Hakan Günday'ın ilk kitabında bile bu kadar iyi cümleler kurması kurgunun çok iyi olmaması gibi bir eksiyi biraz göz ardı etmemi sağladı.Yazarın tek malafa kitabı kaldı okumadığım.O değilse en iyi kitabı bu sanırım benim için.Her zaman ki etkileyici üslubunu konuşturmuş.Türkçeyi en iyi kullanan Türk yazarlardan biri olduğunu düşünüyorum ilk kitabında bile ustaca kurduğu cümleler hayranlığımı arttırdı.Konuya gelirsek kendini hiçbir şeye ait istemeyen aynı kafadan iki insanın hikayesi ve daha sonra ayrılan yolları ile beraber üç kitap şeklinde parçalanmış olan hayatlarını okuyoruz.Kayra'nın bölümü çok iyi olmasına karşın Kinyas'ın kısmını pek sevemedim maalesef orası biraz etkileyicilik kısmında sınıfta kaldı benim gözümde.
Birinci kitaba nazaran daha iyidi. Kate'nin düşüncelerini, yaptıklarını hiçbir zaman desteklemeyeceğimi fark ettim; çünkü ben daha cazgır ve daha gururluyum. Kate, son ana kadar sesini bazı şeylere çıkarmadı ama bu benim yapabileceğim bir şey değil ve ben, içimdekileri haykırmadan duramam, ayrıca başkalarının istediği gibi yaşayamam, bana doğru düzgün bir açıklama yapılmadan en azından; bu sebeplerle Kate karakterini pek sevemedim. Aslında bu seride: şu karakteri seviyorum, dediğim biri yok, bu sanırım ilk defa başıma geliyor. Evet, bu kitap birinciye nazaran daha iyidi ama yine de altı boş hissi geçmiş değildi. Kıskanç, seven bir kadının neler yapabileceğini, nasıl çirkinleşebileceğini görüyoruz bu kitapta ama bu, bir bakıma da gurursuzluk ve fazlaca alçalmayı da beraberinde getiriyor. Gereksiz yere kitapta var olan bir iki kişi var, cidden onların konuşmalarını okurken: Lütfen, bu beyinsizliği daha fazla okumak zorunda kalmayayım, diye düşünerek hızlıca okudum. Kitabın sonunda olan durumun bir kısmını tahmin ettim ama diğer kısmı kesinlikle tahmin etmediğim bir şeydi ama şaşırmadım da, sadece üzdü.
Kate, sınavları geçerek Henry'nin karısı olduktan sonra, Kate'nin Henry'e karşı hisleri büyürken, Henry'nin Kate'den daha fazla uzaklaşması, Kate'yi oldukça fazla yaralıyordur. Kraliçe olmasına dair gerçekleşen resmi törende, Titanların kralı Kronos, tarafından saldıraya uğrarlar. Ölümsüz olan bu Tanrıları öldürebilecek tek kişi olan Kronos ile Calliope'nun yaptıkları planla, herkes özellikle Kate, tehlikededir. Bir çıkar yol bulmaya çabalayan Tanrılar ve oluşan iç çatışmalarla sonucun ne olacağı belirsizdir.
Anlatıcı Tony Webster’e, anlamaya çalıştığı olayların kilit karakteri Veronica’nın dediği gibi:”Hala anlamıyorsun. Hiçbir zaman anlamadın ve asla anlamayacaksın. Bu yüzden anlamaya çalışmayı da bırak.” Ben de anlama ve anlatma girişiminde bulunmayacağım lakin anlayacak birşey yok. Sığ sularda kafasını daldırmadan yüzmeyi sevenler ve her akşam bir dizisi olanlar için güzel bir kitap. Ama ben ne suyun üstünü ne de televizyon izlermiş gibi kitap okumayı sevemedim. Elbet birileri bu kitaptan birşeyler bulacaktır ama ben sadece yüzeyde birikmiş bir kaymak tabakası gördüm.
