Suskunlar kitabı, Peygamberimizin bildirdiği gibi "Kim Allah'a ve ahiret gününe iman ediyorsa, ya hayır söylesin yahut sussun" hadisindeki gerçeğin portresini çiziyor. Günümüzde hızzın, hazzın ve gürültünün egemen olduğu çağda hayatın hakikatini haykırıyor sessiz sedasız. SONRAKİ KISIM KİTABA DAİR İZLER BELİRTİR.
Hayat nefesi, ölümsüzlük, sonsuzluk nağmesi denilen her ne ise fâni bir kulun ebedî âlemden bu dünyaya gelmesinin acısını, ebediyete olan yoksunluk ve özlemidir. Yazar karakter isimleriyle bu yoksunluk dermanının devasını Bâtın yani içimizde olduğunu aktarmış. Oğlu zâhir ise tam isabet olmuş. Bir diğer değinmek istediğim nokta ise İbrahim Dede'nin Davud'a yazdığı mektupta geçen ibare. Secde perdesi. Ve bu mânidar ibarenin açıkladığı şey, kibrinden dolayı şeytan yani Tağut'un insana yani Hz.Âdem'e secde etmemesinden dolayı düştüğü sapkınlıktır. Maksad insana secde etmemesi değil, benliğine yenik düşerek Allah'ın sözünü dinlememiş olması ve bunun sonucunda çoğu insanı saptırmasıdır. Görüyoruz ki romanda da aynı rolü üstlenmekte. Ayrıca Mevlevilerin secde değil de kaba secde üfleyerek çağırmaları çok hoş bir vurguydu. Bizlere düşen bâtınımızı Eflatun gibi hakiki sese teslim etmek ve zâhirimizi o ses ile düzenlemektir. Mevla bizlere hidayet eyleye.
