Tipik bir Amin Maalouf kitabı. İlk kitabinda da son kitabinda da o çizgiyi hiç bozmuyor yazar. Kitablarini okuyupta hayal kırıklığina uğramak yok. Akıcı, yalin, tarih dolu, o anlari yasatan, gerçekçi, bolca din öğesi bulunduran, insana odaklayan, kahvenin yaninda okumalik kitaplar.
İlk başta olumsuz şeylerden konusalim. Yazar bu ilk romanında bazi duygulari atlamış. En önemlisi evlat sevgisini. Elinde firsati olmasina rağmen Hasanin kizi servetle yıllarca bağlantı kurmayıp arkada bırakmasını bir insan olarak hiçbir babamın bunu yapmayacağından eminim. Hele de bu kadar insancıl bir karakterin. Bu konuda eksik olmuş. Bu evlat sevgisini yazar burda yansıtamis.
Gelelim olumlu yerlere. Granada, Fas, Kahire, Roma . Bu şehirleri sanki yaşıyormuş gibi betimleyip insanda seyyahlik isteği uyandiran bir kitap. Hayatta ne kadar düşersek düşelim hep mücadeleyle kazanıldığını hayat her şeye gebe olduğunu anlatan bize öğreten bir eserdi
Kitap okunur mu. Kesinlike. Tavsiye ediyorum.
