Türk Tarihi Üzerinde Toplamalar: Kitabın tam adı Türk Tarihi Üzerinde Toplamalar-Birinci Bölüm: En Eski Zamanlardan Başlayarak Apar Sülâlesinin Düşmesi Tarihi Olan Milâdî 552'ye Kadar şeklindedir. Kitabın hazırlanma ve yayımlanma macerasını önsözün sonunda Atsız şöyle anlatır: "Bu kitabı 1933'te yazmağa başlamıştım. Malatya Orta
«Sergüzeştçi kız» dedi onun için bir gün annem. Taptığım tanrıça bir sergüzeştçi!..
Doğmak, yaşamak, çalışmak, sevmek, acı çekmek ve ölmek. Bunların hepsi bir trajedi, ama ilk ve en büyük trajedi doğmak.
Sayfa 220Kitabı okudu
İnsan doğduğunda ilk rüyası başlar. Sonra; her gün, her gece rüya içinde rüya görür.
Sayfa 319Kitabı okudu
Benjamin Dirsaeli'nin, ilk meclis konuşmasını yaptığı sırada alay konusu olduğunda, "Beni dinlemektem şeref duyacağınız gün de gelecektir!" diye bağırması da düşünce halindeki gücün ortaya konmasıydı.
Sayfa 130 - Diyojen yayıneviKitabı okudu
Zamanda geriye dönülemez ama isteyen herkes zamanda ileri gidebilir.
Yarın, gün doğduğunda, kendi kendimize şöyle tekrarlamamız yeterlidir:
Bugünü, yaşamımın ilk günüymüş gibi geçireceğim.
Sayfa 73Kitabı okudu
Seninle oturduğum ilk gün, seni gördüğüm ilk saat, gözlerine baktığım ilk yer, hepsi bir bütün olarak ve ayrı ayrı benim hayattaki en büyük pişmanlığım. Meğer sen iyi bir adam değilmişsin, rol yapmışsın. İyi de çalışmışsın rolüne. Elde etmek istemişsin, mağazada çocukken beğendiğin oyuncak gibi.
Hayatımıza kimi alacaksak ilk gördüğümüz anda hep “ bu o ” dememiz gerektiğine inanırdım, aksini iddia edenlerle tartışır, hayır canım zamanla sevgimi olur diye ti ye alırdım bir güzel. Oluyormuş, hatta birini daha çok sevebilmek için ya da birine olan sevginin günden güne artması için onun yanında olmasına da gerek yokmuş, başlangıcı yeterliymiş. En zor zamanlarımda Allah'ın benim karşıma çıkarttığı bir şans olarak görmüştüm ben onu. Her şeyden önce karakterine inanmıştım. Bana hayatım boyunca bir çok insan kötülükle yaklaştı ve ben onlara karşı nasıl gard alacağımı hep bildim. Elbet onlardan da yaralar aldım ama sarsılmadım, ağlamadım. Ağladıklarım oldu tabii, güldüklerim, kahkaha attıklarım, sinir krizi geçirdiklerim de oldu geçmişimde ama hiçbirinden asla pişmanlık duymadım, ta ki sana kadar. Sen bana hiç bilmediğim bir yerimden yaklaştın, iyilikle. Ben hep “ o kadar da iyi bir insan değilim ” derim ya hani, meğer o kadar da iyi bir insanmışım aslında. Dost olacaksın zannettim önce bana. İstemedim seni, bakamadım bana baktığın gibi sana, sonra bir çocuk gördüm gözlerinde benimkinin aynı. Aynı benimki gibi yaralı, eksik. Gün geçtikçe tamamlanacağına daha da eksilmiş bir çocuk.
Yarın, gün doğduğunda, kendi kendimize şöyle tekrarlamamız yeterlidir. Bugünü, yaşamımın ilk günüymüş gibi geçireceğim. Ailemi görüp hayrete kapılacağım; yanımda olduklarını anlayınca mutlu olacak, çok kişinin diline taktığı ama az kişinin sahiden kavradığı şu Sevgi denen şeyi onlarla paylaştığım için mutluluk duyacağım.
Sayfa 75 - CanKitabı okudu
Bir halk rivâyeti de X. yüzyılın meşhur sûfîlerinden olup Bağdat’ta asılan Huseyn ibn-i Mansûr-al-HalIâc’la ve XV. yüzyılın ilk senelerinde Halep’te, derisi yüzülmek suretiyle öldürülen Seyyid Nesîmî ile arkadaş saymada. Baba Şücâ’ adlı bir şeyhin dervişiymiş bu üç zat.
Şeyhin bir koyunu varmış. Kesermiş, pişirirlermiş, kertiklerini bir araya toplar, Tanrıya niyâz edermiş, kemikler birbirine çatılır, etlere bürünür, etler deriyle, deri, yünle örtülür, hayvan dirilirmiş. Bir gün, Huseyn ibn-i Mansûr’la Nesîmî, şeyh yokken koyunu kesmeyi kurmuşlar. Biz de dua ederiz demişler, elbette canlanır.
Mansûr, kesmiş, çengele asmış, Nesîmî, derisini yüzmüş. Hoca Nasreddin, bu işlere hiç karışmamış, fakat boyuna bunların hareketlerine bakıp gülmüş. Koyunu pişirip yemişler, kemiklerini toplamışlar, duaya koyulmuşlar, fakat dirilmemiş.
Bu sıralarda şeyh gelmiş, işi anlayınca pek canı sıkılmış. Kim kesti demiş. Mansûr, ben kestim, astım deyince dilerim demiş şeyh, kesilesin, asılasın; kim yüzdü? Nesîmî, ben yüzdüm demiş. Şeyh, sen de demiş, yüzülesin. Sonra Nasreddin’e dönüp sen ne yaptın demiş. Nasreddin, ben, boyuna bunlara güldüm demiş. Şeyh, sana da demiş, kıyamete kadar gülsünler.
Sayfa 9 - ÖnsözKitabı okuyor
bir hayat yetmedi bana
biliyordum birkaç kişiyim
bunu başkaları da görsün istedim
içimin aynalarını açtım yabancılara
daha ilk soruda kıyamete uzanan
rüzgârla, suyla oynadım, ateşle kaç defa
kaç kitap yazdığımın ne önemi var
biliyorum ne kalır en fazla
ben çok kişi olsam da
ayların en zaliminde doğan
buğday tanesi, su damlası kadar unutkan
ve çabuk hatırlanan
insanlar!
bir gün ben de yaşamıştım aranızda
hepsi bu kadar
lekem yoksa, izim kalmamışsa,
bir tortu bile değilsem hafızanızda
yine de güzeldi her şey
şiirime değdi dünya elli yıl,
eteğimdeki taşlar
