Bunlardan o kadar çok var ki...
Nidai denilen yeni kumandan, edindiği şiddet eğilimini sonradan gördüğü ve öğrendikleriyle bir hayli geliştirmiş, şiddeti sevmiş, tam bir gönüllü işkenceciydi. Yaptığı işten haz duyan, yaptığı bu insanlık suçu eylemlerin, kendisine ve ülkesine bir yararı olduğunu sanan korkunç birisiydi. Sanki göğsünde taşıdığı bir insan yüreği değildi. İnsan olana, insanım diyene bu yaptıklarının hiçbirisi yakışmazdı. Zavallı, eli kolu ve hatta çoğu zaman gözleri bağlı, çırılçıplak insanlara en ağır, en akla gelmedik işkenceleri yapmak, onların sessiz kalın duvarlarda yankılanan çığlıklarını şehvetli bir zevkle dinlemek hangi insanım diyen canlıya yakışırdı ki? Hele ki de mertçe bir savaş için yetiştirilen, subay rütbesine yükselmiş bir askerin böyle kirli, böyle pis ve böyle insanlık dışı eylemlerin içinde olması vahimden de öte bir şey. Hayatın amacının ne olduğunu, niçin yaşadığını, insan gibi yaşamanın ne demek olduğunu acaba kendi kendine hiç sormuş mudur Nidai Bey? Hiç zannetmiyorum. Ruhlarındaki zorbalık ateşine yenik düşmüş bu tip insanların toplum içinde onurlu bir insan olmaları, yaptıklarından pişmanlık ve utanç duyarak normal yaşam içerisinde yer edinmeleri imkânsız gibi bir şeydir.
Sayfa 65 - İletişim Yayınları
272 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
Merhaba arkadaşlar. Bu incelememi maddeler halinde yazmak istiyorum. Kitabın çağrışımları o kadar farklı yerlere götürdü ki beni .. bu dağınıklık başka türlü bir düzene girip toparlanmaz gibi..
1 -- 
Kazuo Ishiguro dan okuduğum ilk kitap. Bu kitapla yazar radarıma girmiş bulunuyor. Bu ne demek, diğer kitapları sırada demek.
2 -- o zaman bu kitabı
"Hayat böyledir işte. Bir kapıdan girer, öbüründen çıkarsınız. Göz açıp kapayana kadar geçer gider hayat. Bakın ben bunca yıl yaşadım ama her şey daha dün gibi. Yine de yaşamak heyecan vericidir. Önemli olan o heyecanı doya doya hissedebilmektir. Kimse ne o kapıdan içeri girdiğini bilir, ne de çıktığını. Biz de çıkacağız bir gün. İnsan bazı şeyleri anlıyor anlamasına da, biraz geç oluyor. Belki de bu, işin doğasında var. Tam anladım derken bir de bakmışsınız ikinci kapı açıliveriyor. Ben hâlâ buralarda olduğuma göre, demek ki öğreneceğim daha çok şey var."
Hemcinsini sevmenin anormal olduğunu düşünen bir dolu insan var dışarda... Yüzde doksanı da öfkeli. Öyle böyle değil... "Anormal" bir öfke... Çünkü aynı cinsten iki insan birbirini sevince onların ahlakı bozuluyor. Olay yerinden ne kadar uzak olursa olsun o bozulma gerçekleşiyor. Bunun nasıl olduğunu hiçbir zaman çözemedim. Eşcinselliğin radyasyon gibi bir etkisi var demek ki... Senden ne kadar uzakta yaşanırsa yaşansın gelip seni buluyor; ahlakın, çürüyen bir meyve gibi küfleniyor, kullanılamaz hale geliyor. Ahlakı bozulan insanlar da bunun sorumlularına ateş püskürüyorlar haliyle... Sadece ahlak bozulması değil; bazıları depremleri, tsunamileri, iklim değişikliğini bile bize bağlıyor. Evet, onlar normal ama ben...
🌼 AF YAĞMURU: BERAAT GECESİ 🌼
🌱Allah'ın affediciliğini hepimiz biliyoruz. Bilmek bir açıdan kolay fakat, bu bilmenin gereğini yerine getirmek her zaman kolay olmuyor.. Yani o af kapısına yönelmek, ümitle beklemek. Bunlar da aslında kolay olmasına rağmen, nefsin gafletinden, bir kapıda itirafta bulunmanın insana ağır gelmesinden ve dua etmenin
Sevilmek için ne gerekli???
Şüphesiz senelerden beri bütün tecrübeleriyle ve sair bilgilerle kabul etmiş, inanmıştı ki sevilmek için insan güzel olmayabilirdi ve aşk güzellikten çok çehrenin bir zevk ve meyilde uzlaşmasından ibaretti. Evet, elbette, sevilmek için insan güzel olmayabilir fakat hiç olmazsa mutlak bir surette genç olmak lazımdır; demek artık kendisi, ki bu çehreyle artık bir genç sayılamazdı, sevilmeye katiyen mahkûm sefil ve pejmürde bir vücuttan başka bir şey değildi, değil mi?
Sayfa 89Kitabı okudu
Yokluk rengi
Yokluk hiç bu kadar güzel ve anlamlı olmamıştı. Hiç aklınıza gelir miydi yokluğun güzelliği? Yıldan yıla alınabilen bir kıyafetin, bir ayakkabının heyecanını şimdi hissedebiliyor muyuz peki? Bayramdan bayrama elbise ve ayakkabı alabilme beklentisini yaşayabiliyor muyuz şimdilerde? Basit renkli lastik bir ayakkabının o kokusununu alabiliyor muyuz ayakkabılardan? Bayram gelsin de giyelim diye aldıklarımızı, başucumuza koyup sabaha kadar hayaller kurabiyor muyuz? Oysa şimdi dolaplar elbise, ayakkabılıklar ayakkabılarla dolu; üstelik kaliteli ve markalı... Ama ne o günlerdeki heyecanı, ne de o mutluluğu yakalayabiliyor artık insan. Nedir eksik olan? Marka giyinsek de niye o mutluluğu yaşayamıyoruz? Demek ki markalar bize yokluk zamanındaki o özgüveni kazandıramadı. Demek ki marka giyinerek özgüven ve değer kazanamıyor insan.
Üstüne giydikleri ile değil, bedeninde taşıdığı ruha giydirdikleri ile ortaya çıkar insan. Ahlakıyla, insanlara saygısıyla, değer yargılarıyla, çevreye ve doğaya sahip çıkmasıyla, hayvan haklarını gözetmesiyle insandır bir insan. Bu vasıfları güçlendikçe daha mutlu bir hayat, daha güzel bir geleceğe adım atabilir. Gelecek nesiller de ancak bu ruhtan devraldığı mirasla daha mutlu daha güçlü olabilir ve hayatı tadında yaşayabilir.
Son sözü söylenmeden hayatın devam ettiğini unutmayalım. Mutlu bir hayat için aynaya bakalım ve eksik yönlerimizi kendimize söyleyerek güne başlayalım. Geçmişte kalan mutlulukları geleceğe taşıyalım.
Elindekinin değerini bilen mutlu insanların yarınlarında buluşmak dileğiyle….
